Blauwe liefde met de soeplepel ingegoten

Twee generaties tritonroeiers

Een donkerblauw geëmailleerde soepterrine met logo staat symbool voor het Tritongevoel van de familie Zonneveld. Vader Niek kreeg de terrine van de vereniging cadeau toen hij zich in zijn bestuursjaar 1967-1968 verloofde. De terrine wordt nog steeds bij gelegenheid te voorschijn gehaald. Zoon Vincent: "Wij kregen de liefde voor de vereniging dus met de soeplepel ingegoten."

Op de zaterdagochtend dat de oud-leden van Triton in het Academiegebouw het 25ste lustrum van de vereniging vieren, zijn Niek en Vincent gaarne bereid het borrelen nog even uit te stellen. Dochter Willemijn is op weg van woonplaats Leiden naar haar vakantieadres in Italië, maar maakt met liefde een tussenstop in Utrecht. Zoon Berend Jan wordt op de tennisbaan verwacht, maar schuift nog snel even aan. Over Triton vertellen willen ze maar al te graag. Als het maar niet over hun eigen roeiprestaties gaat. Blikken hebben ze geen van allen gewonnen. En dan past bescheidenheid, weet de ware Tritonees. Vincent: "Wij hebben alleen iets bijgedragen aan het runnen van de tent." Gelukkig lijkt inmiddels in nichtje Annemiek toch nog een wedstrijdroeister in de familie te zijn opgestaan.

Mexico 1968

In een nog stil café de Reünie vertelt Niek over zijn intrede in de vereniging, toen hij in 1964 in Utrecht ging studeren. "Medicijnen, zoals we dat toen nog noemde." Om ook iets sportiefs te doen, werd hij naast corps- ook Tritonlid. Met veel voldoening kijkt hij terug op de periode waarin hij bestuurlijk actief was binnen de roeivereniging. "De verantwoordelijkheid die je als broekie van begin twintig krijgt, dat is toch prachtig? Hoewel veel minder dan tegenwoordig, ging er toen al aardig wat geld in de vereniging om. Ons bestuur was zo'n beetje het eerste dat iets met sponsoring deed. De Tritonboot die naar de Olympische Spelen in Mexico in 1968 werd uitgezonden heette de Mercurius, naar een schoonmaakbedrijf in Harderwijk. Ik zou werkelijk niet meer weten hoe we bij die firma terecht zijn gekomen. Tegelijkertijd was het sappelen. Ik herinner me dat we met een volkswagenbusje naar Oost-Berlijn gingen om goedkope riemen op de kop te tikken. Omdat we bang waren dat we ze niet over de grens zouden krijgen, hebben we ze daar op straat staan insmeren met allerlei viezigheid. Ze moesten vooral oud lijken."

Het zijn mooie verhalen die binnen het roeigezin inmiddels wel bekend zijn. Toch was het roeien ver weg voor de kinderen van Niek toen zij opgroeiden in het Brabantse Nuenen waar hun vader zich als huisarts had gevestigd. Dat veranderde toen dochter Willemijn besloot in de voetsporen van Niek te treden en geneeskunde in Utrecht te gaan studeren. Willemijn besloot in haar eerste jaar lid te worden van een gezelligheidsvereniging. Het werd Veritas, niet UVSV. "Dat was prima, maar toen ik in het tweede jaar ging roeien was het voor mij geen optie om dat bij Orca te gaan doen." "Dat had je inderdaad op heel wat commentaar komen te staan", reageert Niek.

Wat een feest

Toen Willemijn actief werd binnen Triton, deed de naam Zonneveld her en der nog wel een lichtje branden, maar de 'weer één van Zonneveld?'-reacties kwamen pas echt toen broer Vincent zich meldde bij de vereniging. Vincent had in het eindexamenjaar van de middelbare school de Varsity gezien. Zus Willemijn zat dat jaar in de organisatie van het roeifestijn op het Amsterdam-Rijnkanaal. Haar broer was meteen verkocht. "Geweldig vond ik dat. Wat een feest, wat een gezuip. Maar ook die organisatie. Dat je zomaar even drieduizend mensen ergens op de oevers van het kanaal zet voor een roeiwedstrijd, met alles wat daarbij komt kijken."

Vincent studeerde in Utrecht aan de hogeschool logistiek en economie en was binnen het Tritonbestuur van 1997-1998 verantwoordelijk voor alle zaken die het materiaal en het gebouwbeheer aangaan. In die functie had hij veel contact met de, in Utrechtse roeikringen legendarische, familie Heuvelman. In zijn bestuursjaar overleed Dé Heuvelman, de vrouw van bootsman Wim. Vorig jaar overleed Wimf. Beide keren was Vincent betrokken bij de organisatie van een 24-uurs wake en de opbaring in de bestuurskamer. Een aantal jaar geleden was hij nog ceremoniemeester bij het huwelijk van Michel, de zoon van Wim die nog steeds als bootsman op de loods woont. "De familie Heuvelman is familie van Triton", zegt vader Niek die Cor en Wim en de kinderen nog van nabij meemaakte toen ze op de oude loods bij Park Oog in Al woonden. "Het zegt natuurlijk wel wat over de vereniging dat zulke belangrijke gebeurtenissen in een familie in haar handen worden gelegd."

Had Willemijn als bestuurslid Vincent geïnstalleerd, twee jaar later was het de beurt aan Vincent om zijn jongste broer Berend Jan te installeren lid. Hoewel Berend Jan, inmiddels afgestudeerd hts'er, niet veel last had van het respect dat veel jongerejaars voelen voor de deur van de bestuurskamer en gewoon in en uitliep wanneer hij zijn broer nodig had, voelde hij zich nooit geroepen tot het bestuursambt van de roeivereniging. "Mijn beste vriend heb ik bij Triton leren kennen. Daar ben ik heel dankbaar voor, maar verder is mijn verleden niet zo donkerblauw", vat hij het samen. "Als het maar niet lichtblauw is", vindt Vincent met een verwijzing naar de concurrentie van Njord.

Overwinning

De verschillen tussen zijn Triton van veertig jaar geleden en het Triton van zijn kinderen is volgens Niek groot. "In mijn tijd was Triton nog een onderdeel van het corps, de binding met de sociëteit was groot. En de vereniging was nog ongemengd, vrouwen konden geen lid worden. Het was een kleine mannengemeenschap en daardoor vaak wat ruig en bot. Bovendien was alles gericht op het prestatieve roeien, het recreatieve roeien bestond eenvoudig niet." Vincent zegt over die verandering: "Mijn broer en ik zijn net als mijn vader lid geweest van de Kroeg en van Triton. De band met het corps bestaat nog steeds, maar er is veel minder binding. Veel studenten hebben geen tijd meer voor twee verenigingen. Ze zoeken een plek waar ze sport en gezelligheid kunnen combineren. Dat sociale aspect is steeds belangrijker geworden binnen Triton. Mede daardoor heeft het competitieroeien een plaats gekregen naast het wedstrijdroeien."

Tijden veranderen ten goede en ten slechte, maar op een ding zijn al zijn kinderen stikjaloers. Niek maakte de laatste Varsity-overwinning van Triton en de bijbehorend kroegjool aan het Janskerkhof persoonlijk mee. En dat zouden ze hem stuk voor stuk graag nog eens willen kunnen nazeggen. "Een Triton-overwinning op de Varsity missen, dat zou ik echt rampzalig vinden", besluit Vincent. "Als het moet sta ik op hoogbejaarde leeftijd nog elk voorjaar aan dat kanaal bij Houten. Ik moet en ik zal erbij zijn."