Een zonovergoten kamer

Ware proporties

Net als in de rest van de samenleving is er daarbij eeninteressante verschuiving gaande. Werd de rubriek Schreefaanvankelijk slechts tandenknarsend gedoogd en door deuniversitaire notabelen met argwaan bezien, inmiddels is het bijnaeen eer om over de Schreef te gaan. De maatschappij ging ons alvoor. Zo kwam glamourjournalist Gert-Jan Dröge aanvankelijkmaar moeilijk binnen bij de vaderlandse High-Society, maar ligt derode loper inmiddels overal voor hem klaar. Bij de universiteit ishet niet anders. De één ontwerpt onzichtbare zichtlijnenom maar op de hak te worden genomen, terwijl anderen zelfs eenNobelprijs hebben geregeld om op die verrekte achterpagina tekomen. Met de spotprenten van Niels Bongers is hetzelfde gebeurd.Trok de universitaire gemeenschap aanvankelijk wit weg als decartoonist zijn befaamde tekenpen te voorschijn toverde, inmiddelshoopt eenieder door de Rembrandt van deze tijd te wordenvereeuwigd. Op onze faculteit zijn er in elk geval al twee mensendie mij omstandig hebben uitgelegd dat zij het zijn die op decartoons staan afgebeeld. Kortom, het is een goed idee dat al dezecreativiteit is gebundeld. Het enige nadeel van de bundeling inboekvorm is dat dat heerlijke zoeken in het nieuws, toch de helftvan de pret, niet meer nodig is. Verder is de enige vraag die onsrest, wanneer wij nu eindelijk aan de beurt zijn!

Dr. Ton van Rietbergen, U-bladcolumnist

Hofnarren

Zonder Schreef & Cartoon had Veldhuis het nooit zo langvolgehouden. Zo werkt dat nu eenmaal bij bestuurders.Venijnigereacties bevestigen dat je beleid voert. Kritiek en satirezijn als cocaïne voor het bestuurlijk gemoed. Als je alsbestuurder niet uitkijkt, raak je eraan verslaafd en ga je voorsteeds meer. Je steekt de schuld van universitair falen op het vwo,schampert op het intellectuele niveau van de alfa's en voor degamma's heb je sowieso geen goed woord over. Over de bèta'skun je je nog net inhouden; dat laat je wijselijk over aan derector, want als die zich wil blameren moet hij het tenslotte zelfweten. Tegelijk blijf je volhouden dat Utrecht top is en excellenten gezien de middelmatigheid van alles en iedereen kan datnatuurlijk alleen maar aan jezelf liggen. Stiekem ben je Hardemandankbaar voor die Nobelprijsfoto waar 't Hooft zo zielig bijstonden ook van Bongers vind je dat ie je toch wel goed weet te treffen.Voor oude revolutionairen zoals Bongers en Hardeman is dat een hardgelag. Jarenlang hebben ze pen en papier in dienst van deuniversitaire revolutie gesteld. Ze hebben de keizer van zijnkleren beroofd, maar afgelopen maandag hebben ze moeten ervaren datwie niks meer te verliezen heeft pas echt onkwetsbaar is geworden.Dat hadden ze eerder kunnen weten. Toen hun boekje van hogerhand inhet kerstpakket werd gestopt, was het eigenlijk al mis. Maar toennota bene het voorwerp van hun satire hun het eerste exemplaarwilde overhandigen, hadden ze een streep moeten trekken. Ik vondhet in ieder geval stuitend en ook een beetje tragisch: twee heuserevolutionairen blijken mannetjesmakers te zijn geworden,repressief getolereerd en als Universitaire Dienst opgeborgen inhet Bestuursgebouw. Zolang ze elke week een lullig bedoeld stukjeof een venijnige cartoon afleveren zijn ze welkom bij devoorzitter. "Schrijft u toch vooral mooi door", hoorde ik devoorzitter van het CvB tegen Hardeman zeggen en ook Niels was tegenzoveel charme niet opgewassen. Ingepakt werden ze, mijn helden vanweleer. Schreef & Cartoon dreigen dus deel van hetestablishment te worden, hofnarren van de MUBse bestuurscultuur.Dat is erg voor de universiteit. Maar er is ook hoop. Want Bongersen Hardeman hoeven zich nu alleen nog maar van hun vals bewustzijnte ontdoen om het bijltje er voorlopig bij neer te gooien. Een paarmaanden geen Schreef en geen Cartoon en het establishment isnergens meer. Kijk maar hoe het Ritzen is vergaan. Sinds er geeninkt meer aan hem is vuilgemaakt, bestaat hij alleen nog virtueel.En na die tijd zien we wel weer verder. Want het boekje an sich iseigenlijk best aardig.

Prof.dr. Hans Adriaansens, voormalig U-bladcolumnist

Jiskefet

wie Erik Hardeman een beetje kent (en wie kent hem niet in deUtrechtse universitaire wereld?) zou niet direct vermoeden dat hijde auteur is van de onvolprezen rubriek Schreef. Erik is namelijkeen serieus iemand, tamelijk principieel, soms een beetje stroef inde omgang maar altijd op zoek naar nieuws dat ertoe doet. Kortom,iemand die humorniet ziet als een eerste vereiste om een goedjournalist te zijn. Toen ik voor het eerst hoorde dat Erik deauteur was van die prettige stukjes op de achterpagina van hetU-blad was ik verbaasd.

Maar wie Erik Hardeman beter leert kennen, weet dat hij tweegezichten heeft. Hij is niet voor niets al decennia de drijvendekracht van het U-blad en de spil der redactie. Hij organiseertborrels, personeelsfeestjes en andere uitjes voor collega's enomstanders. Wie die avonden bezoekt herkent de man achter de'zonovergoten kamer', waarmee het U-blad al jaren eer inlegt. Erikik ook een man die serieuze zaken met een knipoog kanbegeleiden.

Schreef is al tien jaar een ijzersterke kroniek om dat op zeerherkenbare wijze hoofdrolspelers in de Uithof een spiegel wordtvoorgehouden. Het zijn meestal prachtige dialoogjes tussen vaakiets te ijdele spelverdelers die denken dat zij het alleen voor hetzeggen hebben. Menig cabaretier (Jiskefet-achtige types) zou opbasis van de teksten aardige sketches kunnen maken. De kracht vande stukjes is dat ze een mooi doorkijkje geven in en een redelijkwaarheidsgetrouwe zedenschets van de bestuurscultuur op een moderneuniversiteit die Utrecht wil zijn.

Niels Bongers, de tekenaar, is een mooie ondersteuning van dedialogen. Zijn tekeningen van Jo Ritzen en Jan Veldhuis, de tweesuper veldwachters in het wekelijkse stripverhaal van het duoBongers & Hardeman hebben een eigen zeggingskracht. Mijnbescheiden advies zou zijn: zet die twee elementen bij elkaar. Nustaan de tekeningen op een andere pagina dan Schreef. Ik denk dat'plaatje en praatje' sterker worden als de lezer ze in eenoogopslag bij elkaar ziet staan.

De redactie van het U-blad moet zich gelukkig prijzen met zo'nsterk duo in haar midden. Een universitaire krant wordt pas gelezenals er (liefst exclusief) nieuws in staat. Maar met nieuws alleenred je het niet meer. De meerwaarde van een krant zit ook in deextraatjes, in de toon van de columnisten, in de smaak van deredactie en in een rubriek als Schreef. Ik lees het U-blad al jarenachterstevoren. Juist ja. Vanwege Schreef. Dan weet je weer evenhoe de vlag erbij staat in het bestuursgebouw. En het kanppe van deauteur is dat hij een trefzekere mix maakt van de sterke en zwakkeeigenschappen van de bestuurders. Het is nooit zonder humoropgeschreven.

Pieter Broertjes is hoofdredacteur van deVolkskrant