Het stamcafé
The place to be: ‘t Pandje
“De vraag 'waar gaan we heen?' kennen we niet.” De kern van de studievereniging voor studenten Biomedische Wetenschappen, Mebiose, spreekt. “We zijn studiegenoten en actieve leden. En goede vrienden”, vertelt Fabian Pruissen (21). Samen met Joppe Nieuwenhuis (21) en Jeroen van den Berg (20) behoort hij tot de stamgasten van 't Pandje. The place to be voor biomedici.
“We zitten hier drie à vier keer per week. Alle stapavonden beginnen en eindigen hier. De grootte van de groep verschilt. Soms zijn we met z'n twintigen, maar het komt ook voor dat er vijf man zijn”, zegt Joppe. Dit betekent niet, dat de groep alleen uit mannen bestaat. “De verhouding is redelijk Utrechts: 60-40 in het voordeel van de vrouwen. We komen hier meestal rond half elf, elf uur naar toe. Met een biertje in de hand nemen we de laatste verhalen en roddels door en worden er goede grappen gemaakt. We hebben een speciaal Mebiose-biertje. Een vaasje kost 1,80 euro in plaats van 2,10.” De kroeg mag, als 'part of the deal', adverteren in het verenigingsblad.
De samenwerking tussen het bruin café aan de Nobelstraat en Mebiose loopt naar zeggen al jaren. “Het begint al tijdens de introductie. Dan is het bier nog goedkoper- 1,50. Tijdens de intro kom je hier dan ook vaak langs. Het is de plek waar veel mensen voor het eerst over hun nek gaan”, lacht Jeroen. “Na die eerste week blijf je hier komen. Het is hier rustig, relaxed, zodat je ook met elkaar kan praten. Daarnaast is er meestal wel plek voor een grote groep. Op een rustige avond is tachtig procent van de bezoekers van Mebiose. 't Pandje hoort bij Mebiose, het is een traditie. Ergens anders naar toe gaan, is geen optie.”
't Pandje speelt slim in op zijn (vaste) bezoekers. Fabian: “Je kan hier pinnen. Heel relaxed als je geen geld bij je hebt. Je kijkt de volgende dag in je portemonnee en je denkt dat je weinig hebt uitgegeven. Totdat je je afschrift ziet. Dan kan er zomaar 40 euro van je rekening af zijn.”
Een koningsplek voor Limiet 50
Opvallend veel rood-wit-zwart gekleurde fietsen staan voor Café Rex. Een damesdispuut van Veritas, Limiet 50, deelt hier op donderdagavond de lakens uit.
De fietsen blijken in de dispuutskleuren te zijn geschilderd. Uniformiteit staat hoog in het vaandel bij Limiet 50. Iedereen loopt in witte blouses met het logo van het dispuut erop. “We zitten hier bijna elke donderdag. Drie keer per maand ongeveer. Het bovenste gedeelte van de kroeg is voor ons, 20 tot 28 vrouwen. De Rex houdt hier rekening mee en zorgt dat donderdag rond negen uur, half tien, niemand anders meer boven gaat zitten”, vertelt studente Arbeids- en Organisatiepsychologie Marlou van Iersel (22).
Wat is de gemeenschappelijke deler van Limiet 50? “We komen niet allemaal uit dezelfde regio of doen dezelfde studie. Wat overeenkomt, is dat iedereen echt wat doet met z'n leven. Niet alleen op studiegebied, maar bijvoorbeeld ook met sport en toneel. Er is niemand bij, die niets doet op een dag en niets te vertellen heeft. Daarnaast zijn we voor een dispuut heel hecht. We borrelen elke week en gaan twee keer per jaar een weekend weg”, aldus Roosje van Ochten, student Bestuurs- en Organisatiewetenschappen.
De dames werken volgens een vast stramien. “We hebben een budget en als dat op is, gaan we naar de dixo op Veri. We hadden ook daar een kale ruimte kunnen huren, maar dan heb je geen muziek en is het lastig om een groep te blijven. Dan komen er ook club- of huisgenootjes bij. Om echt alleen met het dispuut te zijn is een externe locatie wel prettig”,zegt Noura ten Kate (Rechten) . Sinds september komen de dames van Limiet 50 in de Rex. Net als 't Pandje gelegen in de Nobelstraat. Marlou: “We hebben in de stad rondgekeken en bij de Rex waren ze het meest enthousiast. Ook konden we hier afspraken maken over de bierprijs. Een fluitje kost ons anderhalve euro. Normaal is dat 1,80. Een ander voordeel is, dat we hier ons dispuutsbord mogen ophangen. De Rex is voor ons een koningsplek.”
Hockeyhangplek Heerenplein
Het Heerenplein is de vaste stek van USHC Dames 2. Het studentenhockeyteam is hier na elke competitiewedstrijd te vinden. “Op zondag nemen we de kroeg over.”
“Het is de sponsorkroeg van USHC. We hebben geen eigen clubhuis, dus gaan veel USHC'ers na de wedstrijd hier naar toe”, legt de 23-jarige aanvaller Ellen Blomberg (studente Communicatie, Beleid en Managment) uit. “Het is belangrijk om een plek te hebben, waar je bij elkaar kunt komen. In het vorige seizoen is Heerenplein de vaste kroeg van onze vereniging geworden. Ons team is er eigenlijk altijd.”
“We zijn een hecht team”, aldus middenvelder Lieke Dierdorp (24). “We zien elkaar niet alleen op het hockeyveld. We eten regelmatig samen. Soms ook hier. Nou ja, heel soms. Meestal komen we alleen om te drinken.”
De studente Biomedische Wetenschappen vertelt hoe een 'Dames 2- avond' in Heerenplein eruit ziet. “Na de wedstrijd gaan we of samen eten, of gaat iedereen even naar huis. Rond negen uur, half tien komen we met een man of tien hier. Iets eerder dan de andere teams, want dan kunnen we nog een goed plekje uitzoeken. We doen dan een drankje met elkaar.” Ellen: “Daarna verspreidt het team zich een beetje, omdat de rest van de vereniging ook binnenkomt. Veel teams ken je, omdat zij er ook vaak zijn. Daarnaast zijn er altijd wel mensen uit je commissie of jaarclub. Rond half één sluit HP meestal. Wie dan nog door wil gaan, belandt meestal bij buurman De Kneus.”
De 19-jarige studente en keepster Cecile Veldman (B&O): “Het is onze ontmoetingsplek op zondag. Lekker nakletsen, naborrelen in je hockeykleren. De sfeer in Heerenplein is heel anders dan bijvoorbeeld op vrijdag of maandag. Dan is het echt een feestkroeg. Op zondag wordt er ook wel gefeest, maar hangt er een andere sfeer omdat je er met je hockeyclub bent.”
De kroeg komt de studenten ook tegemoet. “We krijgen zowel op het eten als op de drankjes korting. Dan moet je er wel bij zeggen dat je bij USHC zit. Volgens mij betaal je normaal gesproken twee euro voor een fluitje. Een USHC-er krijgt op zondag voor 1,60 een biertje. Wel in een iets kleiner glas, maar toch relatief goedkoper”, vertelt Lieke. De dames 'jassen' er per zondagavond 10 tot 20 euro per persoon doorheen. Dat geeft de volgende rekensom: een hockeyseizoen telt 22 wedstrijden. De drie dames geven ongeveer per persoon 330 euro uit op de zondagen in het Heerenplein. Samen ongeveer duizend euro per seizoen. “Dat is wel even schrikken”, lacht Ellen. “Maar goed, het zit erin geslepen. Het hoort bij de zondag.”
Een biertje bij Jan op de Trans
De Trans oogt uitgestorven op een regenachtige woensdagavond. De straat, die overdag het domein is van studenten buitenlandse talen kent een lichtpunt in de nachtelijke duisternis. Lokaal Negen. Het trefpunt voor de vriendengroep van Emma Maes (bijna 21) en Piet-Hein Snijders (25). “Wil je een biertje? We krijgen toch korting.”
Terwijl de glazen Jupiler tegen elkaar slaan, legt Piet-Hein uit, hoe ze in Lokaal Negen zijn beland. “Officieel is dit de stamkroeg van de studie Engels, maar we komen hier niet alleen met de studievereniging. We zijn een vriendengroep geworden, die elkaar via Engels kent.” Emma: “We hebben een harde kern van een man of tien. Maar er kunnen ook zomaar twintig man zijn. Vrienden of vriendinnen worden meegenomen en ook barman Jan drinkt in zijn vrije tijd met ons mee.”
Barman Jan. Een bijzonder persoon in de kroeg aan de Trans. “Hij kent ons allemaal. Aan het begin van het collegejaar zei hij, dat hij ons in de zomer gemist had. Toen ik hier voor het eerst kwam, wist Jan gelijk hoe ik heette”, vertelt Piet-Hein. “Hij hoort eigenlijk gewoon bij het groepje. Jan is trouwens ook erelid van onze studievereniging.”
Voor de studenten was het afgelopen jaar even schrikken. De openingstijden van Lokaal Negen werden veranderd. Piet-Hein: “Het bijbehorende restaurant kreeg meer aandacht van de nieuwe eigenaar. Daar ging ons kopje koffie om twee uur. Om vijf uur konden we er pas in. We hebben daar natuurlijk over geklaagd. We komen hier zo vaak! Als het niet is afgehuurd, dan zorgen wij voor de meeste omzet. We hebben zelfs onze eigen drankrekening.” De protesten hadden succes. De kroeg opent nu om vier uur.
“Je voelt je hier thuis”, zegt Emma. Lachend: “Het is als een warme deken. Altijd gezellig. We komen hier zowel 's avonds als na college. Het is een bijzondere plek.” Emma wijst naar een tafeltje. “Daar heb ik ooit mijn verkering uitgemaakt. En Piet-Hein keek vanaf de andere kant of dat allemaal goed ging.”