'Het was behoorlijk overweldigend'

Gwenda Knobel

Liesbeth Woertman: Docent van het Jaar

Ze had drie dagen enorme hoofdpijn en ze wist niet of dat nu iets fysieks was of dat het kwam door de spanning. "Toen ik na mijn eerste nominatie geen Docent van het Jaar was geworden, had ik na afloop een katerig gevoel. Zit je daar met je gekapte hoofd en je nette kleren. Toen ik voor de tweede keer werd genomineerd, ben ik het land uitgevlucht. Dit jaar vroegen mijn studenten me of ik echt wel zou komen. 'Natuurlijk', zei ik, 'ik ben weer wat volwassener geworden.'" En nu mocht Liesbeth Woertman dan met de prijs naar huis.

"Het was behoorlijk overweldigend", zegt ze. "Je weet dat alle genomineerde docenten goed zijn. Of jij wint hangt helemaal af van wat die anderen hebben gepresteerd en van de verdediging van de studenten die jou hebben voorgedragen. Dit jaar was ik blijkbaar net iets origineler en heeft studievereniging Alcmaeon een goed dossier gemaakt."

Waar ze van geniet is de hartelijkheid waarmee haar overwinning is ontvangen. "Iedereen is ontroerend aardig. Toen ik donderdagochtend verregend op de universiteit aankwam, hadden de secretaresses mijn deur versierd, stond er een mooi stuk op intranet en werd er thuis een enorme bos bloemen bezorgd."

Na 23 jaar colleges geven, is Woertman het onderwijs nog lang niet moe. "Al kan ik soms wel opzien tegen een nieuwe collegereeks. De komende periode bijvoorbeeld mag ik op maandagochtend om negen uur aantreden. Dan ben je Docent van het Jaar en krijg je het meest ondankbare tijdstip! Gelukkig weet ik ook dat mijn roem me vooruitsnelt en dat de studenten er allemaal zullen zitten. En omdat ik ook weet dat ze graag iets willen leren, krijg ik er weer zin in."

Hoewel er door de jaren het nodige is veranderd, blijven de theorieën van de psychologie dezelfde en worden deze nog steeds in grote hoorcolleges overgedragen. "Maar ik trek nooit een oud college uit de kast." Door middel van het discussion board houdt Woertman zich op de hoogte van de leefwereld van haar studenten. "Maar ik kijk ook naar dat BNN-programma Say no to the knife en daar probeer ik dan een link mee te leggen in mijn college. Die actualiteit maakt een college voor mij ook steeds nieuw en dus leuk."

De basis van haar succes als docent, zo zegt ze, is dat ze een fascinerend vak heeft waar ze graag over uitweidt. "Ik vind er niks aan als studenten braaf opschrijven wat ik zeg. Ze moeten actief meedenken en mij zien als een vat geleefde kennis waar ze van alles uit kunnen halen. Daar beleef ik dan op mijn beurt veel plezier aan."

Ian Curry-Sumner: Jong Docententalent van het jaar

"Het kwam echt helemaal onverwacht, ik vond het heel spannend." Ian Curry-Sumner staat een half uur nadat hij tijdens 'de Onderwijsparade' werd uitgeroepen tot Jong Docententalent van het Jaar nog te glimmen. Hij is vooral trots op de studenten van de JSVU die hem hebben voorgedragen. "Ze hebben er zo veel werk aan besteed, ze moesten echt zo'n dossier inleveren", zegt hij terwijl hij zijn duim en wijsvinger ver spreidt.

Curry-Sumner is geeft sinds 2003 college en werd in 2005 docent Rechtsvergelijking en Internationaal Privaatrecht. Hij herkent zichzelf wel in de tekst van het juryrapport. "Ik gebruik inderdaad veel verschillende onderwijstechnieken, probeer heel interactief te zijn en de studenten altijd uit te dagen."

De jurist die als student voor een uitwisseling vanuit Engeland naar Nederland kwam en later terugkeerde, lijkt de verpersoonlijking van het thema van de Onderwijsparade. Centrale vraag tijdens deze onderwijsbijeenkomst was hoe je buitenlands talent naar Nederland haalt en dat vervolgens vasthoudt. Een makkelijke vraag voor de Brit. "In 2000 wilde ik graag naar het buitenland. Ik zat in Cambridge en kon naar Frankrijk, Duitsland of Nederland. De keuze voor Nederland was snel gemaakt, omdat ik hier colleges in het Engels kon volgen." Eenmaal in de Domstad werd hij gegrepen door het Utrechtse onderwijssysteem. "De kortere vakken, het schrijven van papers, het houden van presentaties en de sfeer. In Cambridge volg je een jaar lang een vak en dat wordt dan afgesloten met één tentamen. Ik wilde in Nederland blijven en solliciteerde op een plek als aio. Ik werd aangenomen op voorwaarde dat ik terug naar Engeland zou gaan om mijn bachelor te halen. Daarna kwam ik terug, met de bedoeling om na vier jaar weer weg te gaan, maar eenmaal gepromoveerd had ik hier een nieuw leven opgebouwd."

Curry-Sumner geeft net als Woertman college aan grote groepen studenten. "Ik zorg dat ik alle 150 namen uit mijn hoofd ken. Op die manier kan ik elke student direct aanspreken en ze actief betrekken bij het college. 'Sander wat vind jij daar van', 'Lotte reageer daar eens op'. Daarbij doe ik iets extra's voor de betere studenten. Voor hen heb ik bijvoorbeeld studiegroepen opgezet waarin we ons verder verdiepen in de studiestof."

Curry-Sumner kan dit collegejaar zijn geluk niet op, zegt hij. Eerst sleept hij een Veni-subsidie in de wacht en nu dit. "Ik heb het gevoel dat ik het niet verdien om voor iets dat ik zo leuk vind om te doen, zo beloond te worden. Het is moeilijk om dat te accepteren."