interview met Maarten Harteveld

IK

"Waar ik dat reislustige en avontuurlijke van heb? Niet van mijn ouders in ieder geval. Die vinden het best lastig te begrijpen, waarom ik weer zo nodig naar de andere kant van de wereld moet. Gelukkig vinden ze de verhalen en foto's achteraf wel heel interessant.

Het is eigenlijk allemaal begonnen toen ik op mijn zestiende naar Maleisië en Singapore vertrok om mee te doen met wedstrijden drakenbootvaren. Daarvoor had ik jarenlang fanatiek gejudood, maar ik raakte geblesseerd. Mijn fysiotherapeut vroeg me of ik zin had om mee te gaan naar Zuidoost-Azië.

Een drakenboot is een grote boot waar twintig man in zitten. Er staat een trommelaar voorop die het ritme aangeeft, samen met de voorste twee peddelaars. De boot heeft een drakenkop en staart. In China gaan de wedstrijden met veel rituelen gepaard, ze geloven dat de boot tot leven komt als de ogen van de draak ingekleurd worden.

In het team zaten veel ex-mariniers, buitensporters en mannen die adventureraces gedaan hebben. Die jongens hebben me geleerd om veel te sporten en het avontuur op te zoeken. Na het vwo wilde ik bij het Korps Mariniers. Alle testen gingen goed, totdat ik pfeiffer kreeg. Op dat moment besloot ik om een halfjaar naar Azië te gaan, daar was ik toch wel een beetje verliefd op geworden. De keuringen zou ik na terugkomst weer oppakken.

Tijdens mijn reis door Thailand, Maleisië, Cambodja, Indonesië, China en Vietnam heb ik heel veel gezien, geleerd en opgestoken. Het was echt een hele leuke tijd, maar zeker in Vietnam ben ik heel anders gaan denken over oorlog en alle gevolgen daarvan. Ik realiseerde me dat ik niet bij het Korps Mariniers wilde.

Terug in Nederland heb ik Commerciële Economie Sport & Entertainmentmarketing gedaan, maar daar ben ik na anderhalf jaar mee gestopt. Nu studeer ik Geschiedenis. Een goede student, ben ik niet. Ik vind het bijvoorbeeld niet leuk om lange stukken te lezen. Lang stilzitten kan ik niet, en binnen zijn vind ik ook niet fijn. Ik ben veel liever buiten om te sporten en te trainen.

Af en toe baal ik wel dat ik de mogelijkheid heb om te studeren. Als je vwo hebt gedaan, wordt het nu eenmaal van je verwacht dat je gaat studeren. En dat je die studie ook afmaakt. Gelukkig vind ik het studentenleven echt heel erg leuk, dat maakt het allemaal wat dragelijker.

Het idee voor het Alaska-project is zo'n drie jaar geleden ontstaan. Oprichter en expeditieleider John den Outer was in Canada toen zijn neefje op zestienjarige leeftijd overleed aan kanker. Het feit dat hij toen niet terug kon voor de begrafenis heeft veel indruk op hem gemaakt. Daarom besloot hij dat hij nog een expeditie wilde doen, om geld in te zamelen voor Kika, Kinderen Kankervrij.

Ik word heel erg aangetrokken door het Alaska-avontuur, door het onbekende. Waarom ik dit zo gaaf vind, is moeilijk uit te leggen. Het is een onbestemd gevoel dat zegt dat ik dingen moet doen, ik moet eruit. Toen een vriend mij vroeg om mee te gaan naar Alaska, had ik niet veel tijd nodig om ja te zeggen.

Tijdens een weekend wadlopen op Texel, nu zo'n anderhalf jaar geleden, heb ik de andere drie jongens leren kennen. Ik ben de laatste die erbij gekomen is, en veruit de jongste. De rest is eind dertig, ik ben 25. We trainen zoveel mogelijk met z'n vieren: hardlopen, mountainbiken, vooral veel conditietraining. Ook slepen we met autobanden door het zand, om vast te wennen aan de expeditiesleeën.

Op het moment dat ik begon aan de voorbereidingen van de expeditie, had ik persoonlijk geen ervaringen met kinderkanker. Het stond ver van me af. Inmiddels heb ik er wel veel meer gevoel bij gekregen. Ik spreek vaak mensen die kinderen met kanker hebben. En tijdens mijn periode als wedstrijdcommissaris bij Triton, heeft een van onze leden een jaar in het ziekenhuis gelegen door kanker. Dat vond ik heel heftig. Ik ben bewuster geworden, of dankbaarder, hoewel dat weer zo zwaar klinkt, maar door zulke ervaringen leer je de dingen die goed gaan meer te waarderen.

Dat de expeditie geld oplevert voor onderzoek en medicijnen, zal me straks zeker motiveren. Vooral als ik het even niet meer zie zitten. Die momenten komen er ongetwijfeld, dat ik het bijvoorbeeld helemaal gehad heb met die andere gasten of met de uitgestrekte witte omgeving. En je mist natuurlijk een warme douche en lekker eten. Af en toe zal ik er heus wel even klaar mee zijn. Maar zieke kinderen in het ziekenhuis zullen die gedachtes veel vaker hebben: dat ze naar huis willen en het niet meer zien zitten. En die moeten ook doorgaan. Als je daaraan denkt, dan kan ik me niet voorstellen dat je opgeeft.

Ik ben er veel mee bezig, met de expeditie, ook in mijn hoofd. Ik probeer allerlei situaties te bedenken die zich kunnen voordoen. Wat doe ik als ik een beer tegenkomt? Of stel iemand zakt door het ijs. Daarnaast zoeken we ook veel de publiciteit, bij hardloopwedstrijden, tijdens de Vierdaagse, en ook op festivals zijn we aanwezig met een stand.

Alaska gaat iedere dag wel een paar keer door me heen, en de expeditie komt ook steeds dichterbij. Ik kan me nog goed herinneren dat we vorig jaar december in Noorwegen op trainingskamp waren. Toen zeiden we: over een jaar gaan we weg, dat duurt nog wel even. Het is alsof we het gisteren daarover hadden, maar nu zijn wel al acht maanden verder. Dat is wel een vreemd gevoel.

Vooral het moment dat we daadwerkelijk vertrekken fascineert me. Het moment dat je met je hele bepakking en slee het hotel uitloopt, de hoofdstraat uit het niks in. Weg van de bewoonde wereld naar het onbekende.

Het doel van de tocht is veilig aankomen met elkaar. Met z'n vieren hebben we veiligheid boven alles gesteld. Daarvoor moeten we natuurlijk een goede conditie hebben. Iedere dag train ik. We zijn ook echte jongens, het blijft een beetje een concurrentiestrijd. Ik wil niet zwakker dan de rest zijn, of als eerste opgeven. Ik heb minder ervaring dan de anderen, maar dat probeer ik te compenseren door fysiek sterk te zijn.

In Alaska zal ik veel tijd hebben om na te denken. Als het goed is, heb ik mijn bachelor gehaald voordat ik vertrek. Wat ik volgend jaar wil gaan doen, weet ik niet zo goed. Mogelijk begin ik een eigen reisbureau in buitensporten. Ik hecht veel waarde aan het indelen van mijn eigen tijd en aan het buiten kunnen zijn. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik ga kijken of dat bureau haalbaar is. Zo niet, dan begin ik in september aan een master, maar liever niet. Misschien bedenk ik tijdens de reis wel iets heel anders. Een boek schrijven, dat lijkt me ook wel wat."

Kader CV

Maarten Harteveld (25) heeft na het vwo in Zoetermeer anderhalf jaar Commerciële Economie op de Hogeschool Utrecht gestudeerd. Daarna heeft hij de overstap gemaakt naar Geschiedenis op de UU. Naast zijn studie is hij actief lid van roeivereniging Triton. Sinds juli 2006 is Maarten betrokken bij Stichting Crossing Alaska for Kika. Om geld in te zamelen voor kinderen met kanker gaat hij naar Alaska. Zie ook www.crossingalaskaforkika.nl

Streamer: 'Af en toe zal ik er heus wel even klaar mee zijn'