Lowlands 2003

Vreemdgaan loont. Tja, in dit geval wel. Het U-blad heeft de twee vrijkaartjes voor Lowlands toebedacht aan Kate Napier die daar met haar hunk van 9,5 een zeer memorabele belevenis kan herbeleven. Job de Vrieze en Martijn Awater krijgen elk een echt Lowlandshirt.

Lowlands is in de eerste plaats een muziekfestival, gericht op alternatieve pop, dance, hiphop en rock. Maar ook klassieke muziek, wereldmuziek en zelfs het Hollandse levenslied zijn vertegenwoordigd. Daarnaast is op Lowlands alles te vinden dat ook maar enigszins voor cultureel verantwoord door kan gaan: van toneel en film tot ballet, stand-up comedy en videokunst. Er worden dit jaar maar liefst 350 artiesten en uitvoeringen verwacht, verspreid over tien podiumtenten.

Het enorme festivalterrein is een stad op zichzelf. Voorzover de inwoners al slapen, doen ze dat in tentjes op één van de zeven megacampings. Uiteraard zijn deze campings van alle gemakken (douche en toilet) en ongemakken (tattoo- en piercingshops) voorzien. Daarnaast zijn er op het terrein bioscopen, restaurants, supermarkten, sportfaciliteiten, relaxruimtes en een heus ‘beeldend kunstdorp’.

De programmering van Lowlands is altijd een stuk avontuurlijker dan die van mainstream festivals als Pinkpop. Tientallen bands waren er al ver voor hun grote doorbraak te zien, en ongetwijfeld zullen er ook dit jaar weer verrassende acts boven komen drijven. Een greep uit de namen die het al (min of meer) gemaakt hebben en die dit jaar komen spelen: Admiral Freebee, Beck, Bettie Serveert, Caesar, Dave Clark, The Datsuns, Feeder, Michael Franti & Spearhead, Foo Fighters, Goldfrapp, Guano Apes, PJ Harvey, Lamb, Mint Royale, The Music, Miss Kittin, Kelly Osborne, The Polyphonic Spree, Raymzter, Scheider TM, Starsailor, Stereophonics, Suede, The Streets en Turin Brakes.

Kaarten voor het festival kosten 107,50 euro (voor drie dagen muziek inclusief kamperen). Ga voor het complete programma en meer informatie naar: www.lowlands.nl

Lowlands, The Experience

Je kent het wel, dat machtig mooie moment midden in een sidderende vrijpartij, waarbij je blaas je een onwelkome boodschap stuurt dat je toch wel erg nodig richting w.c moet (zelfs buiten beschouwing gelaten dat je op een minimale wachttijd van 30 minuten kunt rekenen in de ellenlange rij voor de dames-w.c.).

Dus excuseer ik me, met al mijn vrouwelijke charmes (uh-hum), en begeef ik me, toch enigszins tegen mijn zin, buiten de tent. Op handen en voeten klauterend, kruip ik de tent uit, mijn keel ontsnapt ternauwernood aan een suïcidaal geplante tentlijn. Ik struikel over de avonturiers, die met hun matjes de met regen ondergelopen tenten ontvlucht zijn (het is moddermassa van LL 2002) en verspreid over het geasfalteerde voetpad liggen. In de wachtrij bij de w.c overpeins ik dat, hoe *!!**!! het weer ook is, het publiek van Lowlands opgewekt en uitgelaten blijft. De muziek gaat het ene oor in en het andere oor uit, het zijn de mensen die Lowlands maken tot wat het is.

Opgelucht en leeg zoek ik mijn weg terug. Je eigen tentje vinden in deze enorme wirwar van stoffen huisjes is geen makkelijke klus. Ik besluit het systematisch aan te pakken en vind een herkenningspunt belichaamd door een vlag; hier in de buurt zou het moeten zijn, niet?? Denkend ons tentje te herkennen, duik ik geruisloos onder de luifel.

Ik zou enigszins ongeloofwaardig overkomen als ik niet zou bekennen dat ik onmiddellijk zag fout te zitten. Ondanks mijn ietwat dronken toestand. Dit interieur komt niet overeen met de tent die ik heb verlaten. Want in deze tent ligt een totaal andere jongen en het eerste wat door mijn hoofd spookt is...: 'Waarom ligt hij daar alleen? Zo'n jongen laat je toch niet alleen..??' Dames en heren, wat daar voor mij ligt, is een first class lekker ding van het mannelijk schoon. Plat op de buik, armen en benen gespreid als een platgedrukte spin, in wel erg foute boxershorts. En als ik even fout bezig mag zijn: hij krijgt op een schaal van 1 tot 10, een vette 9.5.

Ik heb twee keuzes. Eén: naar mijn geweten luisteren en net zo stilletjes wegglippen als ik gekomen ben. Of twee: een spelletje spelen en net doen alsof ik stomdronken ben en oh zo stil naast dit lekkere ding gaan liggen......

De keuze is zo gemaakt. Don't get me wrong, normaal ben ik een introvert verlegen meiske, maar nu even niet.. en kies dus voor het laatste.

Met de ene vriend kwam ik op Lowlands aan en met een ander ben ik vertrokken. En met hem ben ik nog steeds samen. Oh, the wondrous ways of life.

Vrienden

Met drie klasgenoten zou ik afreizen naar het driedaagse paradijs bij Biddinghuizen voor mijn festivalontmaagding: Lowlands. Het was augustus 1999. Reuzespannend dus voor een 16-jarig jongetje. Hier kwam nog bij dat één van de klasgenoten een grote groep oudere jongens mee had genomen, die nogal dominant waren. Toch werd het snel gezellig. Tot...

In de Alpha tent zou eerst Silverchair staan en daarna zou Offspring spelen. Met de groep spraken we na het concert bij de pilaren voorin de tent af. Als we elkaar kwijtraakten hadden we de voor ervaren Lowlanders bekende raket als meetingpoint gekozen, midden op het veld.

Silverchair speelde prima, vonden vooral de gillende meisjes vooraan. Er kwamen alleen veel crowdsurfers met kisten langs (destijds nog toegestaan en erg angstaanjagend voor een klein jochie). Ik besloot iets naar achteren te gaan, in de veronderstelling dat ik de rest wel weer terug zou vinden. Na het optreden begaf ik mij rustig naar de pilaren om de rest op te wachten. Maar tot mijn schrik zag ik daar veel, maar niet mijn vrienden. Naar de raket dus. Na ook hier enkele tientallen minuten gezeten te hebben, zakte mij de moed in de schoenen: hoe vond ik zes mensen terug in die enorme mensenmassa? Ik begon wat rond te lopen in de buurt van de bomvolle Alphatent, waar Offspring begonnen was. Al ronddwalend werd ik steeds minder vrolijk... tot ik plotseling aangesproken werd door een robuust figuur met drie bier in zijn handen. “Was ik mijn vrienden kwijt? Dat maakte toch niet uit? Feest lekker mee!” Spontaan duwde hij me een biertje in handen. Ach ja, why not? Maak er wat van, het Lowlandsgevoel in pure vorm! Met deze en vele andere onbekenden heb ik genoten van Orbital. Uren later kwam ik mijn vrienden tegen: ze hadden heel, héél lang gezocht...

Memories of a festival…

Lowlands 1998, de Fun Lovin’ Criminals en Portishead sluiten af. Ik ben hondsmoe en de irritante piep in mijn oren duidt op een tijdelijke (?) gehoorbeschadiging. Past geheel in mijn festivalfilosofie; mijn gehoor wordt een frequentie armer maar ik ben talloze ervaringen rijker.

Samen met wat vrienden loop ik over het festivalterrein dat prachtig verlicht wordt door de traditionele vreugdevuren. Enthousiaste festivalgangers voeden de vuren met de houten bankjes uit het Pizza restaurant, de vloerplaten van de Alphatent en het afval van de afgelopen dagen. Gewapend met brandblussers rijden security-mensen in golfkarretjes over het terrein, van vuur naar vuur. Hun pogingen hebben een wanhopig karakter en ze worden uitgejoeld door de feestende festivalgangers: spelbrekers. We gaan nog wat eten in Ron’s Snack ’n Track, een cafetariatent met de omvang van een half voetbalveld. Het wordt friet met kroketten, mayonaise en wat vergeelde ijsbergsla gepresenteerd op een eng piepschuimen bord.

Al tijdens ons maaltje is een gast bezig om restjes eten tegen het dak van de tent te gooien. Hij heeft de grootste lol. Met de anarchistische praktijken van buiten nog vers op het netvlies trakteren we hem, na ons eten, op wat bijval. Hoogste tijd voor wat opruiende actie in deze vreetkeet. We grijpen ieder een bord met resten, schreeuwen ‘Foodfight, foodfight’ en smijten het naar de nietsvermoedende punkers naast ons. In Ron’s Snack ’n Track breekt nu de pleuris uit; overal grijpen mensen naar voedselresten die ze vervolgens liefdevol delen met andere festivalgangers. Iemand mikt op knappe wijze een lading frieten in mijn nek. Al snel sprint iedereen al gooiend naar buiten en binnen anderhalve minuut is de hele toko leeg. Buiten staat een lachende menigte de kroketten en de klodders mayo van zich af te vegen. Er valt geen onvertogen woord, laat staan klappen. Dat is ook Lowlands.