Mi casa Confetti
Ronnie van Veen
Op 23 oktober tekende Mariska, tegelijkertijd met zo’n twintig andere studenten, het huurcontract voor een kamer in het kleurrijke Casa Confetti. Verhuurmedewerkster van studentenhuisvester SSH Janette Vasters stond de studenten in het SSH-kantoor aan de Heidelberglaan in De Uithof bij met raad en daad. Vlak voordat de stoet zich begeeft naar het kleurrijke studentencomplex, legt Vasters, met een bos sleutels in haar handen uit, welke sleutel op welk slot past. “Deze twee rechthoekige sleutels zijn voor jullie brievenbussen. Deze zijn voor de voordeur. Denk ik. Dan nog twee… O God, waar zijn die van…”
“Misschien wel van de kamer van mijn bovenbuurvrouw”, wordt er gelachen.“Nee, wacht..van de gemeenschappelijke ruimte natuurlijk!” klinkt het opgelucht, “mysterie opgelost.”
Niet veel later staan de eerste bewoners op het onlangs tot Leuvenplein gedoopt stukje Uithof. Gretig proberen de nieuwe huurders hun sleutels uit op de brievenbussen, de tussendeuren, het fietsenhok op de begane grond en natuurlijk op de eigen kamer. De eerste kamers die vrijgegeven zijn, bevinden zich op de eerste en tweede verdieping. De rest van het gebouw wordt de komende weken opgeleverd. Begin 2009 zal het vijftien verdiepingen tellende studentencomplex geheel bewoond zijn.
Mariska is een van de weinigen die het weekend na de contractondertekening meteen de handen uit de mouwen steekt. Die zaterdag, tegen het begin van de avond, zit haar 22-jarige vriend voor de deur van haar kamer te sleutelen aan een stalen kastje. Hij is blij dat zijn liefje hier een onderkomen heeft gevonden. “Rond het huis waar ze eerst woonde, zijn veel hangjongeren, dat vond ik eigenlijk maar niets.” Hijzelf woont in Oirschot. Nu ja, ‘wonen’. Hij is militair; hij is gelegerd in het Noord-Brabantse dorp. Oorspronkelijk komt ie uit het Zeeuws-Vlaamse Hulst. “Ik ben niet zo van de stad”, geeft de aan de kastjes knutselende vriend toe, “het liefst ga ik later wonen in mijn geboortedorp, of daar in de buurt. Ja, dat zou in de toekomst best wel eens een issue kunnen worden tussen ons; Mariska blijft liever in de Randstad denk ik.”
“Hebben jullie misschien een waterpomptang?” De vraag is van een man die schuin tegenover Mariska’s kamer aan het werk is. Het blijkt de vader van een studente Spaans die evengoed vrijwel direct de haar toegewezen kamer wil bewonen. Ze kijkt toe hoe haar vader onder de schuin gekantelde koelkast met de tang draait, wrikt en wringt. Plots staat er een jongeman met een helm op zijn hoofd en twee kartonnen dozen in zijn handen in de deuropening. “Lekker!” klinkt het verheugd van onder de koelkast. “Pizza!”
Aan het einde van de gang, waar de unit van vier kamers zich bevindt, klinkt enig geroezemoes. Negar Esteki, 23 en vierdejaars journalistiek, staat met haar ouders en broer te kijken hoe een man de kast in de hoek van haar kamer onderwerpt aan een onderzoek. “De beste man heet Ed, een goede vriend van de familie. Ons manusje van alles. Hij heeft de vloer gelegd, het bed en de kast in elkaar gezet. Het enige wat wij eigenlijk doen is hem aanwijzingen geven”, lacht de studente journalistiek. Negar is een van de 120 aanstaande bewoners die een onzelfstandige unit kreeg toegewezen: de keuken, de douche en het toilet deelt zij derhalve met drie andere studenten. Haar toekomstige huisgenoten heeft ze wel al gezien, maar zij is de eerste die daadwerkelijk haar intrek neemt.
In de nog kale gemeenschappelijke ruimte vertelt Negar dat het de eerste dagen in Casa Confetti behelpen zal zijn. Een koelkast ontbreekt nog. Net als een gasfornuis. En er schort wel meer aan het studentencomplex, zo licht de journaliste in spé toe: “De verwarming wil maar niet warm worden, het belsysteem van onze unit doet het niet en uit de kraan op mijn kamer komt slechts een lullig straaltje water.” Ook klusjesman Ed heeft nog wel wat aan te merken op het nieuwe studentencomplex: “Er mag niet geboord worden in de muren. In plaats daarvan hebben ze vlakbij het plafond donkerbruine, houten plinten tegen de muur gekwakt; als je iets wilt ophangen, moet je dat aan die schilderijlijsten doen.” “Gelukkig zijn ze wel dezelfde kleur als mijn vloer”, klinkt Negar relativerend.
Een paar dagen later, als Negar haar eerste nachten in Casa Confetti heeft doorgebracht, meldt ze dat ze doordeweeks niet heeft kunnen uitslapen. “Het gebouw is natuurlijk nog niet af. Maar de bouwvakkers beginnen wel erg vroeg: om half zeven staan ze al te boren en te timmeren. Ik heb hen erop aan gesproken. Hun reactie was: ‘We moeten doorgaan, anders krijgen we het allemaal niet op tijd af’.” Een lekkere warme douche om de slaap uit de ogen te wrijven na een te korte nachtrust, was evenmin mogelijk: de eerste twee dagen weigerde de douche in de unit warm water uit te stoten. Negar: “Gelukkig had ik wel warm water op mijn kamer. Ik heb een emmer gevuld en deze mee naar de douche genomen. Daar heb ik me ingezeept en vervolgens heb ik de emmer over me heen gegooid. Het werkt, maar het is niet ideaal.”
Een week na oplevering van de eerste twee verdiepingen mogen de studenten die een kamer op verdieping drie en vier hebben bemachtigd zich wagen aan vloeren leggen en muren verven. Eén van hen is Bernard Houweling, masterstudent aan de Summa die in vier jaar opleidt tot arts en klinisch onderzoeker. “Ik heb mijn eerste kliklaminaatervaring achter de rug. Ik dacht dat wel even in mijn eentje in een ochtendje te doen. Het heeft me een hele dag gekost en dan heeft mijn vriendin me nog geholpen ook.” Bernard is zeer content met zijn kamer. Zeker omdat die aan de oostkant van het gebouw zit. “Dat wilde ik graag; als je aan de andere kant van de gang woont, kijk je zo de universiteit binnen, dat vind ik niet nodig.” Hiervoor heeft hij, niet zonder plezier, in de spaceboxen in De Uithof gewoond. “Maar ik heb hier nu twee keer meer ruimte: ik ben van 15 naar 30 vierkante meter gegaan. En in de badkamer zit vloerverwarming, erg luxe.” Zijn vriendin, zittend op bed achter de laptop, voegt eraan toe: “Safira vindt die vloerverwarming geweldig.” Safira? “Mijn kat”, legt de masterstudent uit. Bernard is zeer te spreken over de oplevering van het gebouw. “Bijzonder netjes. En ach, het is helemaal nieuw; kinderziektes zijn niet uit te sluiten. Internet doet het bij mij nu al een week niet, maar ik begreep dat ik binnen dit pand de enige ben die er problemen mee heeft. Bovendien wordt er alles aan gedaan om het op te lossen”, zegt Bernard wijzend op twee mannen die in hun blauwe overalls aan draadjes bij zijn computer plukken.
Bernard is niet de enige die kliklaminaat onder zijn voeten wenst. Het laminaat is populair onder de Casa Confettibewoners. En de kunststoffen planken worden nagenoeg alle ingeslagen bij die ene, grote, Zweedse groothandel. Deze blauw-gele keten is sowieso grootleverancier van de studenten in het nieuwe studentencomplex. Waar in het verleden studenten van alles bij familie en kennissen ronselden om hun studentenkamer enigszins bewoonbaar te maken, wordt vandaag de dag groots ingeslagen bij dit woonmagazijn. Alles nieuw.
In kamer 060 zit diergeneeskundestudente Miriam samen met haar moeder eveneens gebogen over kliklaminaat. En weer van Ikea. Miriams moeder: “Slimme mensen daar hoor; in elke postbus van Casa Confetti lag al een gids vor de nieuwe bewoner klaar.”
De twee vrouwen passen en meten, moeder haalt er zelfs een hamer bij. Maar het wil niet. “Hadden we de gebruiksaanwijzing nou maar meegenomen.”
Feiten over Casa Confetti:
-Het gebouw is 50 meter hoog, 80 meter lang en 17,5 meter breed
-Casa Confetti heeft 15 verdiepingen, 257 zelfstandige units, 120 onzelfstandige units, 13 gemeenschappelijke ruimtes, 6 commerciële ruimtes, 1 kamer voor het toekomstig woonbestuur en een fietsenhok waar 448 fietsen gestald kunnen worden
-In de studentenkamers is voor 2,3 kilometer aan gordijnplanken aangebracht, 4,1 kilometer aan schilderijlijsten en 7,7 kilometer aan plinten
-Casa Confetti telt 4882 gekleurde aluminiumgevelpanelen. Deze zijn er in 25 verschillende kleuren, te weten 2 kleuren rood, 3 kleuren groen, 2 kleuren zwart, 13 kleuren grijs en 5 kleuren wit…
-In de gevel zijn ook nog eens 1510 ramen verwerkt