'Paardrijden is voor mij net als tandenpoetsen'

In de stal van Stoeterij Brugman in Hengelo hangenvier prijzenkasten aan de muur. Elk is gevuld met meer dan vijftigtrofeen, allen gewonnen door Madelein Brugman en haar paarden. De20-jarige rechtenstudente komt al sinds haar elfde uit opinternationale springconcoursen. Op haar twaalfde werd ze voor deeerste keer Europees kampioen in haar leeftijdsklasse. Haar heleleven draait om paarden. Om het rijden van wedstrijden, om hettrainen en het verzorgen. En rechten, dat doet ze er eigenlijk maarbij.

"Ik zat eerder op een paard dan dat ik kon lopen. Op mijn tweedekreeg ik al een Shetlandertje." Op dat minipaardje kon ze met haarmoeder mee. Zij beoefende de military, het zwaarste nummer binnende hippische sport. Hierbij gaat het om het uithoudingsvermogen vanhet paard en het afleggen van een parcours met natuurlijkehindernissen.

"Als mn moeder dan het parcours verkende, kon ik meerijden. Ikwas een lastig kind dat niets wilde. Op een paard kon ze mijmakkelijker meekrijgen."

Op een grote boerderij in Ambt Delden, midden in het golvendeTwentse landschap, groeide ze op. Tussen de paardenmest en naasteen stuk grond met oxers en stijlsprongen. Vier jaar na haar eersteritje op een paard begon ze aan wedstrijden. "De hindernissen warenniet hoger dan tien twintig centimeter, hoor. Nu zijn ze een metervijftig of een meter zestig."

Brugman werd ouder, de paarden groter. Aan het eind van debasisschool behoorde ze al tot de beste amazones van Nederland. "Ikpakte in de wedstrijden zoveel winstpunten dat ik in klasse Z,destijds de hoogste klasse, terechtkwam. Op een gegeven momentkreeg ik een uitnodiging van de Nederlandse Hippische Sportbond(NHS) om bij hen te komen trainen. Ik maakte ook kans omgeselecteerd te worden voor het Europees kampioenschap, maar daarwas het ons niet om te doen. Die betere trainingen, dat leek onseen goed idee."

Als de FEI, de internationale paardensportbond, nietonverbiddelijk was geweest, had ze datzelfde jaar nog aan het EKdeelgenomen. De minimumleeftijd voor deelname was vastgesteld optwaalf, Brugman was pas elf. De NHS kreeg voor haar geendispensatie.

De rijen bekers zijn de stille getuigen van het succes datdaarna volgde. Drie keer sprong ze met de landenteams naar deEuropese titel. En keer viel het zilver haar ten deel.

Twee weken geleden was ze in Engeland, in Hartpury. "Mijnzevende EK ging niet zo goed. We werden slechts zesde met hetlandenteam. Tijdens mijn laatste rit maakte ik bij de watersprong,waarbij je over een bak water moet springen, een fout. De officialstak zijn hand omhoog. Vier strafpunten. Daarmee liepen we debronzen plak mis. Toen bleek later op de video dat ik helemaal geenfout had gemaakt."

Propedeuse

Naast het springen vindt ze ook nog tijd om te studeren. Ze koosvoor rechten, maar niet speciaal omdat die studie haar zo trok. "Ikmaakte het VWO af aan het Blankestijn Instituut, een soort Lusac,in Utrecht. In Almelo, waar ik aanvankelijk op school zat, deden zenamelijk nogal moeilijk als ik weg wilde gaan voor een wedstrijd.In Utrecht totaal niet. Zolang mijn resultaten maar goed waren. Meteen vakkenpakket met tekenen en maatschappijleer had ik niet veelkeus na mijn examen. Ik koos voor rechten vanwege de geringecontacttijd en bleef in Utrecht."

Het eerste jaar deed ze deeltijd, puur om zoveel mogelijk tijdvoor de paarden over te houden. Maar daar aardde ze niet. "Van demensen daar werd ik moedeloos. Allemaal werkenden, ouder danveertig. Ik had verwacht dat ze meer ervaring hadden, maar zestelden zulke domme vragen Ik wilde daar gewoon weg. Veel puntenheb ik dat jaar niet gehaald. Toen een vriendin voltijd ging doen,ben ik daarop overgestapt."

Nu gaat het haar voor de wind. Afgelopen vrijdag kreeg ze eenbrief van de universiteit dat ze haar propedeuse heeft behaald. Eenweek eerder, twee dagen na de teleurstelling van het EK, deed zenog een hertentamen rechtsgeschiedenis. Het is passen en meten,maar ze redt het allemaal net.

Haar dagen zijn overvol. "Ik heb mn rooster zo ingedeeld dat ikdrie dagen les heb. Hierdoor kan ik zes dagen in de week rijden,ook op lesdagen ga ik terug naar Hengelo. De paarden missen wel eendag training. Voor de gemoedsrust van de paarden zou het goed zijndat ze elke dag rijden. Ze staan namelijk de hele tijd in zon kleinhokje als je niet rijdt. Op de dagen dat ik rijd, doe ik driepaarden, elk paard een uur.

"Het paardrijden beperkt je op die manier wel een beetje. Eenbeetje veel zelfs", lacht Brugman schamper. Ze legt uit = "Je gaatnaar college en rijdt de wedstrijden, waar je steeds dezelfdemensen tegenkomt. Al te veel sociale contacten daarbuiten heb jeniet, je wilt ook nog slapen en niet elke morgen brak op je paardzitten."

Lieveling

Bij elk van haar trouwe viervoeters heeft Brugman wel eenverhaal. Furan was bijvoorbeeld n van haar eerste paarden.Everglade heeft haar al het nodige succes gebracht, maar heeft nueen ontsteking aan een been. Jerremy en Kadrmie zijn de toppaardenvan dit moment. Beide gingen mee naar het EK in Hartpury. Kadrmie"mijn lieveling" moet haar volgend jaar op het EK succes gaanbrengen. Naar alle waarschijnlijk wordt dat de laatste kans om nogeen grote prijs te pakken. Nog n jaar mag de amazone namelijk bijde young riders, de klasse van 19 tot 21 jaar, uitkomen. Deconcurrentie in die klasse is nog niet zo groot. Na dit jaar valtze min of meer in een zwart gat.

"Om bij de seniorenselectie te komen is moeilijk. Dat isvoorbehouden aan maar heel weinig ruiters. Dan is het een kwestievan heel goed rijden en een goed paard hebben. De paarden heb ik ermisschien nog wel voor, maar..."

Brugman heeft haar twijfels. "Ik kan wel door willen gaan met depaarden. Maar willen de paarden dat ook? Die hebben ook hun eigenwil." Dat merkte Madelein op haar dertiende, toen ze een ongelukkreeg met een van haar paarden. Die ging op haar hoofd staan.Sindsdien heeft ze zoals ze dat zelf zegt een moe ogendgezicht.

"En wil je bij de seniorenselectie komen, dan moet je je beroepmaken van het springen. Dat wil ik niet eens. Wel wil ik in detoekomst iets met paarden blijven doen. Ik wil echt niet vijf dagenin de week werken. Paardrijden is voor mij net iets alstandenpoetsen, je doet het elke dag. Ook als ik op vakantie ben. Ikkan dan drie dagen rustig op het strand liggen, maar de vierde dagzoek ik echt een manege op. En dan zadel ik wel een of ander krompaardje op. Als ik maar op een paard kan zitten."

Roeland van Vliet