Pam Hufman
Het klinkt zo negatief om te zeggen dat er een last van mijn schouders is afgevallen nu de nieuwe rector mijn taken heeft overgenomen, maar toch is het wel een opluchting. Het is fijn om nu alleen voor mijn eigen dingen te hoeven zorgen en alleen voor mezelf verantwoordelijk te zijn. Want het is hard werken, zo'n bestuursjaar. Je bent de hele dag bezig: met vergaderen, het bezoeken van instanties en bedrijven en het aansturen van commissies. Als je 's avonds dan nog lang blijft hangen op de borrelvloer, maak je al snel werkdagen van vijftien uur.
Zeker in het begin wil je eigenlijk niets missen, maar de volgende morgen word je wel weer op tijd op de sociëteit verwacht. Die verantwoordelijkheid vond ik wel eens moeilijk. Als ik een tentamen niet haalde of als ik een college had gemist omdat ik mijn bed niet uit kon komen, was er niemand die zich daar druk over maakte. Maar wanneer ik het afgelopen jaar een uurtje later kwam, zaten er mensen op me te wachten. Soms dacht ik: 'ik wil ook een keertje uitslapen'.
Ondanks die lange, drukke dagen is het jaar me absoluut niet tegengevallen. Ik heb een fantastische tijd gehad. Ik heb nooit gedacht dat het een makkie zou worden, al wist ik niet goed wat ik ervan moest verwachten. Dat merk je pas als je erin zit. Ik hoefde ook niet lang na te denken om in het bestuur te gaan. Ik had er wel eens over nagedacht en geconcludeerd dat als ik gevraagd zou worden, ik er voor zou gaan. Niet dat ik dat verwacht had hoor! Ik was helemaal overdonderd. Mijn jaarclub maakte er wel eens grapjes over en rond de tijd dat de nieuwe rector gevraagd werd door de senaat bleef mijn club maar vragen of ik al gevraagd was. Uiteindelijk kregen ze dus nog gelijk ook!
Ik vond het een enorme eer en ik wist dus al snel dat ik het wilde doen. Het leek me een uitdaging. Ik liep qua studie goed en mijn ouders waren enthousiast. Dus zei ik ja en mocht ik het aan de hele vereniging gaan vertellen. Dat was een gaaf moment, al was ik super zenuwachtig. De hele zaal stond vol met leden en ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Gelukkig kwam er veel gejuich toen ik werd voorgesteld als de nieuwe rector. Het gaf een goed gevoel om op de bar te staan en iedereen zo enthousiast te zien.
Na die avond wisten bijna alle leden mijn naam. Dat is gek, maar je went eraan. Als ik op straat loop zeggen veel meer mensen me gedag, ook wel eens mensen die ik niet direct herken. Maar dan zeg ik wel vrolijk 'hoi' terug natuurlijk. Al heb ik vaak muziek op waardoor ik iemand niet hoor. Die zullen wel denken dat ik heel sacherijnig ben, ha, ha. Enorm bekend ben je als rector van een vereniging ook weer niet, ik kan nog rustig mijn boodschappen doen. En ik ben ook nooit aangevallen door leden van andere verenigingen. Zo is de sfeer in Utrecht niet, vind ik. Er heerst wel rivaliteit en elke vereniging heeft natuurlijk wat tegen de andere verenigingen, maar over het algemeen vind ik dat iedereen elkaar erg in zijn waarde laat.
Je kiest tenslotte gewoon voor een vereniging waarbij jij je het beste thuis voelt. Voor mij was dat Unitas, daar vond ik de sfeer het leukst en de mensen het relaxed. Ik was er al eens geweest, omdat mijn broer ook lid is bij Unitas. Door hem kende ik al wat mensen, dat maakte het makkelijker om vaker naar Unitas te gaan. Maar hij heeft de keuze voor een vereniging echt aan mij gelaten. Na alle verenigingen tijdens de UIT te hebben gezien, kwam ik dus wel bij van mijn broer terecht. En dat was een goede keuze, want ik heb het ontzettend naar mijn zin en het is een hele mooie vereniging!
Dat gevoel kreeg ik helemaal tijdens het benefietconcert, dat afgelopen jaar voor het eerst door ons is georganiseerd. Het was begin april en best koud en het zou ook nog eens gaan regenen. Toch waren er een heleboel leden gekomen. Het was fantastisch om iedereen daar te zien staan, zo enthousiast. Dat is mijn vereniging, dacht ik toen. Ik was echt ontzettend trots. Dat was absoluut één van de hoogtepunten in mijn bestuursjaar.
Een jaar bestuur doen is super leuk, je maakt veel dingen mee en leert heel veel. Maar een jaar is ook echt lang genoeg. Ik had zin om weer te gaan studeren, vooral omdat ik nu nog lekker een jaartje rustig aan kan doen. Mijn studie zelf vind ik niet bijzonder leuk. Ik ben rechten gaan doen, omdat ik niet wist wat ik wilde en met rechten kan je nog alle kanten op. Naast rechten heb ik in mijn eerste jaar ook psychologie gestudeerd, maar dat bleek uiteindelijk niets voor mij te zijn. Ik zag mezelf toch niet als hulpverlener of therapeut. Ik heb nooit een vaste droombaan gehad, vroeger wisselde het van balletdanseres tot dokter. Nu weet ik wel dat ik het bedrijfsleven in wil en dat ik besturen erg leuk vind, maar we zien wel hoe het loopt. Ik sluit niets uit in elk geval.
Ik ben nu eerst aan het genieten van de dagen dat ik lekker op de bank kan hangen en niets hoef te doen. Ik ben goed in stilzitten, dus dat wordt geen probleem. Maar ik heb nog wel heimwee naar het afgelopen jaar, hoor. Het was zo leuk en ik zag mijn bestuurleden elke dag. Ik mis hen vooral, maar ik denk dat we nog wel regelmatig met elkaar zullen afspreken. In ieder geval de komende jaren. Dat hoop ik, tenminste. Of ik ze over tien jaar nog vaak zal zien weet ik niet. Het is afwachten wat ik ga doen natuurlijk, misschien ga ik wel naar het buitenland. Alles kan, ik heb nog geen idee waar ik tegen die tijd ben. Nu eerst maar eens mijn studie afmaken en dan zie ik wel verder!
CV: (1985) startte in 2004 met de studie Rechten aan de Universiteit Utrecht en werd direct lid van Unitas. Ze zat in verschillende commissies zoals die van het verenigingsblad. In 2006 maakte zij het lustrumboek van de Landelijke Kamer van Verenigingen. Het afgelopen verenigingsjaar was zij de hoogste baas van het 1159 leden tellende Unitas. Dit collegejaar moet ze haar studie privaatrecht afmaken.
'Het is hard werken, zo'n bestuursjaar'