Roeiende zoon met moeder als ploegcoach: 'Hem een op een coachen, daar begin ik niet aan'

Roeiende zoon met moeder als ploegcoach: 'Hem een op eencoachen, daar begin ik niet aan'

Neu, Triton-roeier Jurrien Rom Colthoff en coach Ans Gravesteijndenken niet dat er aanstaande zondag tijdens de Varsity eenbrandende concurrentie zal zijn tussen de Utrechtse verenigingenTriton en Orca. Het is gewoon een wedstrijd, je moet van iedereenwillen winnen, spreken zij in koor. Hun eensgezindheid is nietalleen een teken van een goede verhouding tussen pupil en coach:hier spreken ook moeder en zoon.

De eerstejaars natuurkundestudent Rom Colthoff komt uit in deOude Vier, het koningsnummer van de Varsity. Al vanaf septembermaakt zijn moeder deel uit van het coach-duo dat de ploegbegeleidt. Gravesteijn was zelf een succesvol Tritonroeister. In1976 werd zij vijfde op de Olympische Spelen, in de vier metstuurvrouw. Dat doen ze nu niet meer in wedstrijdverband bij devrouwen, dat vinden ze te zwaar, vertelt Rom Colthoff niet zonderenige trots.

Wie, bij het horen over een coachende moeder, onmiddellijkvisioenen krijgt van tennis-meisjes, die tot grote hoogten wordengedreven door eerzuchtige ouders, is bij Gravesteijn en RomColthoff aan het verkeerde adres, zo blijkt. Gravesteijn laat depersoonlijke begeleiding van haar zoon over aan Geert-JanBeckeringh, de andere coach van de ploeg. Nee, hem een op eencoachen, daar begin ik niet aan, dat moeten we niet doen. Daar moetje niet bovenop gaan zitten, vindt zij. Maar ze heeft natuurlijkwel met hem te maken als lid van de ploeg. En dat is bestbijzonder, beaamt ze.

Natuurlijk is het soms anders dan met de andere jongens. Je benttoch op de een of andere manier alert op wat hij doet. Maar ik vinddat ik moet proberen om hem niet te bevoordelen of zo. Ik houdjuist wat meer afstand tot hem. Ook Rom Colthoff vindt het primadat zijn moeder de ploeg coacht, maar hem niet individueelbegeleidt. Ik zou het denk ik moeilijk vinden om naar haar teluisteren. Dat heeft niets te maken met haar capaciteiten, maar ikben sowieso niet iemand die klakkeloos alles overneemt van eencoach. Bovendien zou het thuis dan helemaal alleen nog maar gaanover roeien.

Draagzak

De kans dat de watersport onderwerp van gesprek is in huize RomColthoff is sowieso groot. Ook Rom Colthoffs vader en jongere broerkennen de boot van binnenuit. En het roeien blijkt deachttienjarige student letterlijk met de paplepel te zijningegoten. Toen hij net geboren was, coachte ik ook. Dan deed ikhem in een draagzak achterop mijn rug, en nam ik hem mee. In eersteinstantie zag het er echter niet naar uit dat het allemaal veelvruchten had afgeworpen. Toen Rom Colthoff op zijn achtste voor heteerst naar een roeikamp ging, was hij naar eigen zeggen duidelijkde slechtste. Je moest daar, om te laten zien wat je had geleerd,op het eind een achtje roeien. Ik was echt drie keer zo langzaamals de rest, en kreeg het laagste diploma. En de tweedaaropvolgende jaren was het hetzelfde liedje.

Er volgden uitstapjes naar verschillende andere sporten. Op zijnveertiende besloot hij het toch maar weer in een roeiboot teproberen. In tegenstelling tot zijn eerdere pogingen bleek hij nubeter opgewassen tegen de zware sport. Het ging zelfs zo goed, dathij werd gevraagd met een wedstrijdteam mee te komen doen. Hij hader helemaal niks over gezegd tegen ons. Maar het viel ons op dathij steeds zo moe van de trainingen thuis kwam. Pas toen bleek dathij met de wedstrijdroeiers mee deed, herinnert Gravesteijnzich.

Hoewel Rom Colthoff nooit werd gepushed om te gaan roeien, ishet duidelijk dat zijn moeder het leuk vindt dat haar zoon in haarvoetsporen treedt. Als ik mensen spreek uit mijn roeitijd, danhebben we het er wel eens over. En dan hoor je toch best vaak: goh,wat leuk dat die van jou ook is gaan roeien. Kenners zien welovereenkomsten tussen moeder en zoon, in de boot.

Na enig aandringen wil Gravesteijn wel kwijt dat ze denkt dathet vooral het 'bootgevoel' is, dat je intutief weet hoe zon bootlekker gaat lopen, dat zij herkent in haar zoon. Daar blijkt hijook al de vruchten van te hebben geplukt. De afgelopen twee jarenwerd Rom Colthoff respectievelijk derde en vierde bij deJunioren-Wereldkampioenschappen.

Zijn doel is om de komende tijd in de skiff voorin mee te roeienbij de Senioren B, de categorie voor roeiers onder de 22. Ik heb allaten zien dat ik dat kan, zegt hij daar zelf over. Maar eerstkomende zondag, zijn eerste optreden in de Oude Vier die overigenszo heet omdat de traditionele afstand van drie kilometer moetworden afgelegd. Moeder en zoon zijn het er over eens dat Triton definale moet kunnen halen.

Volgens Gravesteijn valt er verder weinig over te zeggen. Op hetAmsterdam-Rijnkanaal wordt alleen met de Varsity gevaren. Omdat hetwijd is, is het water meestal wilder dan wat ze gewend zijn. Hetligt er maar aan hoe de ploegen zich kunnen aanpassen aan dieomstandigheden. Rom Colthoff durft het wel aan om te zeggen dat eenvijfde plaats haalbaar moet zijn. Als de klassering hoger wordt,heeft de ploeg het echt heel goed gedaan, denkt hij. Je moet welreeel blijven. Er zijn ook ploegen met roeiers uit de zilveren vierin Sydney. Daar maakt hij zich dan ook meer zorgen over dan overzijn collegas van Orca.

Hanneke Slotboom

Varsity: 8 april 2001, Amsterdam-Rijnkanaal teHouten, Aanvang: 10.30u Toegang: 10 gulden, Buspendel: Houten NSStation- Varsityterrein vanaf 10.00u. Zie op internet: http://www.varsity.nl