Roeister Marieke Westerhof voor de tweede keer naar de Olympische Spelen: 'Terugkomen zonder medaille zou grote teleurstelling zijn'

Roeister Marieke Westerhof voor de tweede keer naar deOlympische Spelen: 'Terugkomen zonder medaille zou groteteleurstelling zijn'

Marieke Westerhof begon haar sportieve leven als zwemster. Toenze in Utrecht ging studeren, werd ze lid van Orca. "Roeien leek meeen mooie ondersteuning voor het zwemmen", vertelt ze. Ze vond hetwedstrijdroeien zo leuk, dat ze besloot daarmee door te gaan. "Inmijn derde jaar ging ik al in de acht naar dewereldkampioenschappen. Ik rolde heel snel door en dan was ergstimulerend." Twaalf uur per week trainen stootte haar niet af. "Ikwas door het zwemmen al gewend elke dag te trainen."

Inmiddels is ze, acht jaar later, bezig met afstuderen. Haarstudie heeft behoorlijk onder het topsporten te lijden gehad. "Ikvind het moeilijk twee dingen tegelijk te doen. In het Olympischjaar 1996 heb ik me daarom zelfs uitgeschreven. Daarna heb ik hetweer opgepikt en is het weer beter gegaan."

In 1995 won Westerhof met de acht al brons op het WK. De vrouwenkwalificeerden zich voor de spelen en de verwachtingen warenhooggespannen. In Atlanta, waar de heren acht goud haalden, moestende vrouwen echter met een zesde plaats genoegen nemen. "Dat was eenbehoorlijke teleurstelling. In de voorbereiding was toen eigenlijkniets gegaan zoals het had gemoeten. En het ontbrak aan vertrouwenin de ploeg. maar op het moment zelf had ik dat helemaal nietdoor."

Luwte

Westerhof is niet bang voor een herhaling in Sydney. "Er is eenveel betere structuur en alles is nu veel duidelijker. En er isveel vertrouwen in de ploeg." Dat mag ook wel. De vrouwen, die nogsteeds een beetje in de publicitaire luwte van de Holland achtopereren, vegen namelijk met grote regelmaat de vloer aan met deconcurrentie. "Het zal echt een enorme teleurstelling zijn als ikzonder medaille terugkom en dat geldt voor de hele ploeg", steltWesterhof.

Ze verheugt zich op het verblijf in het Olympisch dorp, ondanksde daar aanwezige verleidingen waar ze niet aan mag toegeven. Inhet dorp is allesheel massaal. Je zit daar met de hele Nederlandseequipe, komt sporters tegen die je van de televisie kent. Je zietatleten rondlopen waarvan je denkt 'wauw, die zijn echt goed'. Jekunt er 24 uur per dag eten. Je moet echt uitkijken dat je nietveel wilt doen, want van al die indrukken raak je gauw vermoeid. Enje wilt natuurlijk ook nog Sydney in. Dat kunnen wij zeker nietdoen tijdens het roeitoernooi."

Het roeitoernooi in Sydney vindt in de eerste week van de spelenplaats, net als in Atlanta. Gelukkig, vindt Westerhof. "Het lijktme lastig als je nog moet presteren als bijna iedereen de wedstrijder al op heeft zitten. Je merkt in het Olympisch dorp heel sterkwanneer het einde nadert. Je ziet steeds meer sporters die errelaxt uitzien. Die zijn al klaar."

Na die eerste week zal Westerhof regelmatig op de tribunes tevinden zijn om Nederlandse sporters aan te moedigen. "Er zijnspeciale atletenkaartjes voor ons. In Atlanta kon je bij sommigedingen als sporter gewoon doorlopen. Bij andere moest je echtkaartjes hebben. Ik heb daar de hockeyers gezien en devolleybalfinale."

Geblesseerd

De route van Atlanta naar Sydney verliep niet helemaal gladjesvoor Westerhof. Na de spelen raakte ze geblesseerd. Een half jaarkon ze niets doen. Dat was heilzaam voor haar studie en had ookandere voordelen. "Ik vond het prettig een tijdje niet gestuurd teworden door twaalf uur trainen per week. Ik vond het ook lekkereens met vriendinnen uit te gaan.

Het afgelopen jaar stond echter alles weer in het teken van hetroeien en de selectie van de Olympische acht. Dat heeft zich bij dedames voor de buitenwereld tamelijk geruisloos voltrokken."Selecteren is nooit leuk", vindt Westerhof. Ze prijst de manierwaarop de bondscoach het selectieproces heeft begeleid. "Webegonnen met twaalf, waarvan er dus acht moesten overblijven. Ikheb nooit gedacht dat ik af zou vallen; kreeg veel positievesignalen. En je maakt voor jezelf een soort ranking. Ik zitbakboord en had een paar concurrenten. Dan denk je: met die wordthet spannend. Van anderen wist ik: die kan ik wel hebben."

Het selectieproces bij roeien is niet zo eenvoudig als je ineerste instantie zou denken. Je krijgt niet de snelste acht door deacht vrouwen die individueel het hardst roeien samen in een boot tezetten. "Een lid van de acht moet passen in het ritme van het team.De bladen moeten allemaal tegelijk in het water en de druk op diebladen moet precies gelijk zijn. Je hebt in de acht niets aan eensterk iemand die dat ritme helemaalverstoord. We hebben dat ditjaar met een meisje meegemaakt. Ze was de sterkste van iedereen,maar ze maakte de boot niet sneller. Helaas, het was een leukemeid."

Kansloos

Westerhof is ervan overtuigd dat de Nederlandse vrouwen betermet de druk van het presteren om kunnen gaan dan onze vaderlandsepenaltyschutters. "Je moet wel in de acht. Wij moeten het in zesminuten doen. En het ritme moet vanaf de eerste haal goed zijn. Alsje zenuwachtig bent, kun je in een verkeerd ritme terechtkomen endan ben je meteen kansloos."

Dat mag echt niet gebeuren, want ze denkt dat dit haar laatstespelen zullen zijn. "Ik ben nog erg jong voor een roeister en ikkan nog zeker twee spelen mee. Maar ik kan me niet voorstellen datik nog een keer voor de Olympische Spelen ga. Ik denk niet dat ikdit nog vier jaar ga volhouden. Ik kan nog wel een jaar mee op eeniets lager niveau. Dit jaar heb ik erg hard getraind; daar kan iknog wel een jaartje de vruchten van plukken. Maar ik wil ook weleens doorzakken in de kroeg. Of een keer een weekendje met mijnvriendje weg. Die dingen doe ik nu niet om geen trainingen temissen."

Bovendien wil ze binnenkort aan het werkt. En daarnaast twaalfuur per week trainen, lijkt haar helemaal zwaar. Westerhof denktdat haar roeiervaring een pre is op de arbeidsmarkt. "Ik weet zekerdat ik mezelf daardoor goed heb leren kennen. En ik kan in eengroep samenwerken en heb ervaren wat je moet doen om tepresteren."

Jurgen Swart