Ski-ongeluk zet streep door wielerseizoen van Ronald Franken

Ski-ongeluk zet streep door wielerseizoen van RonaldFranken

"De wereld heeft weer kleur, er wordt weer gefietst." MartSmeets glunderde afgelopen zondag toen hij de uitslag van de eersteetappewedstrijd van het seizoen op Mallorca mocht melden. RonaldFranken zat op dat moment tandenknarsend bij pa en ma thuis op debank. Een weekje skin met de Unitas-jaarclub van een goede vriendinin Val Thorens veroordeelde hem tot zes weken gips. "Ik benbehoorlijk chagrijnig. Er zit gigantisch veel energie in mijn lijfwaar ik me echt geen raad mee weet ."

In de kamer van het bestuur van de studievereniging voornatuurkundestudenten A-Eskwadraat vertelt Franken over zijnnoodlottige maneuvre: "Ik was nog nooit op wintersport geweest,maar de derde dag dacht ik het skien aardig onder de knie tehebben. En moment van onoplettendheid, mijn linkerski vloog eraf endaar ging ik. Een spirale scheenbeenbreuk in mijn rechterbeen,begreep ik later van de dokter."

Na de diagnose kon de student zich niet echt druk maken om deviering van het lustrum van zijn studievereniging deze week, hoewelFranken dit jaar voorzitter was van de lustrumcommissie. "Daarmeekomt het toch wel goed. Het enige is dat ik voor het gala eenkostuum met anderhalve broekspijp moet zien te regelen. Nee, waarik enorm van baalde waren de gevolgen voor mijn wielerseizoen.Hiervoor had ik echt grootse plannen. Ik was net weer aan hettrainen en dan gebeurt dit ..."

Franken rijdt voor een amateurploeg uit het Brabantse Bladel diede afgelopen jaren aardig aan de weg timmert. "Twee jongens van onsteam hebben afgelopen weekeinde meegedaan aan het WK veldrijdenvoor jongeren. Eentje werd zelfs vijfde", zegt Franken om eventueleonderschatting van het niveau te ondervangen. Zijn ploeg rijdtamateurklassiekers en -etappekoersen in Nederland en probeert zo nuen dan een mooie wedstrijd in het buitenland, bijvoorbeeld inIerland of Denemarken, mee te pikken.

Zwembad

Zo'n vijftien tot twintig uur training steekt denatuurkundestudent in zijn sport. Naast het maken van kilometers,doet hij aan krachttraining. Franken won nog nooit, maar hij is danook een relatieve nieuwkomer in het peloton. "Ik rijd eigenlijk paszes jaar mee", vertelt hij. "Ik kom ook helemaal niet uit zo'nwielrenfamilie zoals Brabant er veel kent. Bij ons werd ergezwommen. In het begin combineerde ik het wielrennen nog met hetwaterpoloen. Ik heb nog bij de Brabantse selectie gezeten, maar ikmoest kiezen. Ik kwam 's zomers gewoon kracht tekort als ik de helewinter in het zwembad had gelegen."

Vorig jaar had Franken voor het eerst het gevoel mee te kunnenkomen met de grote mannen. "Ik begon de tactische spelletjes eenbeetje door te krijgen. Bovendien had ik voor de eerste keerserieus getraind. Wielrennen is een sport van veel en regelmatigtrainen. In het begin van mijn studie was het best moeilijk diediscipline te vinden. Ik ging in een andere stad wonen, ik moestvoor het eerst voor mezelf zorgen en ik volg een redelijk zwareopleiding. Maar vorig jaar viel alles op zijn plaats. Ik zat steedsmeer voor in het peloton. Ik kwam alleen nog iets tekort in definale, al zat ik zowaar een keer in een beslissendeontsnapping."

Dit jaar had Franken willen oogsten. Zijn doel was te presterentijdens de voorjaarsklassiekers, wedstrijden over zo'nhondervijftig kilometer over afwisselend terrein. "Dat zijn dewedstrijden waarbij mijn hart ligt. Vooral als er een beetjegeklommen wordt. Ik rijd op souplesse, met een kleine versnelling.In het echte stumpen of in het tijdrijden ben ik niet zo goed. Decriteria, oftewel het rondjes om de kerk rijden, vind ik ook niks.Al is bij zo'n wedstrijd vaak wel meer prijzengeld te winnen."

Dun beentje

Zijn ski-ongeluk heeft nu een streep door de stoute plannengezet. "Ik moet vier weken in het gips, daarna loopgips en dan maarhopen dat alles goed genezen is. Gelukkig is het volgens de doktereen mooie breuk, maar ik zit dadelijk natuurlijk wel met een dunbeentje. Een kennis van mij, die ook in Frankrijk was met deUnitas-jaarclub, is fysiotherapeut. Hij werkt veel met sporters.Met hem zal ik kijken hoe ik weer kan gaan trainen. In het beginzal ik denk ik veel in het zwembad liggen, maar ik hoop tegen dezomer toch weer op de fiets te zitten. Misschien dat ik in hetnajaar nog wat kan laten zien. Dan maken we er maar een langseizoen van."

Gebroken been of geen gebroken been, een carriere alsprofwielrenner of zelfs een plek in een grote amateurploeg als Raboof AXA heeft de natuurkundestudent nooit als rele optie gezien."Daar mis ik gewoon het talent en het duurvermogen voor. Ik fietssoms wel eens mee in wedstrijden waarin de profs UCI-punten voor dewereldranglijst kunnen verdienen. Dat valt niet mee. Het groteverschil is dat professionals veel langer hard kunnen blijvenrijden. Die blijven zestig in het uur rijden. Dan ga je helemaalkapot. Bij de amateurs valt het af en toe stil, dan kun je even opadem komen. Nee, ik ben al blij als ik dit voorjaar op mijnhometrainer voor de televisie kan zitten wanneer ze de Ronde vanVlaanderen uitzenden."

Xander Bronkhorst