'Stilte alstublieft, we maken ons klaar voor opnamen!'

"Is dat nou Jan Decleir?"

"Ja joh, wist je dat dan niet?!"

"Stilte alstublieft, we maken ons klaar voor opnamen. Camera loopt? En actie!"

De belangstelling van studenten om te figureren is, op zijn zachts gezegd, niet overweldigend. Vijf mensen staan om één uur in de middag paraat om hun filmdebuut te maken. Bij lange na niet de dertig waar op is gerekend. Om vier uur, als eindelijk met de figurantenopnamens kan worden begonnen, zijn dat er tien geworden. Minjon heeft nog vier medestudenten weten over te halen. De nog benodigde vijf moeten worden opgevuld met leden van de crew zelf. Producer Gitta Kruisbrink wijt het gebrek aan belangstelling aan de maandagmiddag: de eventuele figuranten zijn dan aan het werk of de studie.

Boe

De figuranten mogen op de publieke tribune eerst uitvoerig kijken naar de scènes die nog moeten worden opgenomen. Een film maken is vooral veel wachten en herhalen. Regisseur Boris Paval Conen is een man van details en eist perfectie. Als er iets niet naar zijn zin is, hopt hij achter zijn regiecamera vandaan, sprint naar de set, geeft Jan Decleir wat aanwijzigingen en dan weer het teken aan de crew om het nog eens te proberen. Snel wordt er door de visagiste nog een poederkwast over het gezicht van Decleir gehaald en na een laatste touch aan zijn haar, kan het filmbord voor een nieuwe take weer tevoorschijn worden gehaald. "We maken ons klaar voor opnamen. Loopt de camera? En actie. En stop," herhaalt de regisseur om vervolgens het ritueel weer van voor af aan te herhalen.

Enkele uren, en tientallen shots later mogen de studenten dan eindelijk aan het werk. Ze zitten in een rijtje en spelen bioscooppubliek dat luistert naar een zwaar opgemaakte Jan Decleir, de enige acteur in de film. In een scène waarin de Vlaamse acteur de vijftien figuranten toespreekt, mogen ze op het teken van regisseur Pavlav Conen twee keer klappen. Het is tevens het laatste shot van Jan Decleir voor de film, die in zes productiedagen in elkaar is gezet..

De hoofdrolspeler is dan klaar, de figuranten nog niet. Er moeten nog geluidsopnames worden gemaakt, die dinsdag bij de montage onder de beelden zullen worden gezet. De regisseur verandert in een dirigent en spreekt met de figuranten tekens af wanneer ze wat voor geluid mogen maken. "Als ik mijn handen omhoog doe dan maken jullie veel geluid en omlaag betekent weinig. En zo heb ik er nog honderd. Zullen we maar beginnen?"

Als de geluidsman zich in alle bochten heeft gewrongen om de microfoon boven de groep te houden, mogen de figuranten eerst gaan juichen, lachen en 'boe' roepen. Vervolgens moet er worden gefluisterd, geroddeld en moeten namen van oude films en actrices van weleer worden gescandeerd.

Na afloop is het groepje Theater-,Film-, en Televisiewetenschappers blij dat ze van nabij hebben kunnen zien hoe een film gemaakt wordt. Minjon had al met een kritisch oog gekeken. "Bij bepaalde shots dacht ik al van 'dat zou ik anders doen.' Ik hoop later ook regisseur te worden. Dat is voor mij echt een droom." Ook de collega's van Minjon zijn blij dat ze gekomen zijn. "Ik vond het erg interessant en leuk," zegt Ted (18). Annemaike (19) valt hem bij. "Het duurde wel lang. Maar we hebben nu wel geleerd om geduld op te brengen. Je realiseert niet dat ze al zes dagen bezig zijn met een film van tien minuten." "En," vervolgt Ted, "ik ben erg blij dat ik nu Jan Decleir heb gezien!" Het groepje barst in lachen uit. "Je kende hem amper man!"

De studenten kunnen hun optreden woensdag al bekijken, dan wordt de razendsnel gemaakte korte film al vertoond.