Studente zoekt geluk in het boeddhisme: 'De kans dat ik ooit weer naar de universiteit ga, is nihil'

Studente zoekt geluk in het boeddhisme: 'De kans dat ik ooitweer naar de universiteit ga, is nihil'

"Natuurlijk ging ik naar de universiteit. Je hebt talent en datmag je niet verspillen, dat is wat de maatschappij je voorspiegelt.Studeren hoorde bij de algemene opvoeding, een verplicht nummer. Ikging naar school met het idee dat je daarna vrij was. Wat dievrijheid precies inhield, daar dacht ik niet eens concreet over na.Het was een soort ideaalbeeld. Al in de laatste klas van de lagereschool zei ik tegen mijn ouders dat ik een jaar naar het buitenlandwilde. Dat ging natuurlijk niet door, maar na 4 vwo had ik er echtgeen zin meer in. Omdat mijn ouders niet wilden dat ik een jaar zoublijven zitten, ben ik toen naar een highschool geweest.

"Na de middelbare school wilde ik door, door, door. Zo snelmogelijk die opleiding afronden. Wat ik wilde studeren, wist ikhelemaal niet. CKI leek me leuk: beetje psychologie, filosofie enwat met computers. Mooie combi, dacht ik. In 1998 begon ik maar hetbeviel helemaal niet. Toen heb ik de rest van het trimester lopenlanterfanteren en me kut gevoeld. Alle studies bekeken enweggestreept, psychologie bleef over. Dus in het tweede trimesterdaar ingestroomd.

"Stiekem hoopte ik dat het nu allemaal zou beginnen, maar ikwerd totaal niet gestimuleerd, de stof interesseerde me matig en indie grote collegezalen was totaal geen ruimte voor discussie.Natuurlijk kan een studie geweldig zijn en ik zeg niet dat deuniversiteit niets te bieden heeft. Alleen niet voor mij. Na mijntweede jaar had ik mijn propedeuse en een trimester gehaald. Ik wasme ondertussen af gaan vragen of mijn redenering wel klopte. Wantals ik eenmaal klaar was, moest ik gaan werken en dat was nou ookniet echt mijn idee van vrijheid.

Nepal

"Een tijdje weggaan trok me dus aan. Met mijn toenmalige vriendbesloten we drie maanden op reis te gaan. Precies zo gepland dat ikna de reis weer verder kon met mijn studie. Samen hebben we zittenbedenken waar we heen zouden gaan: Peru, India, China. Uiteindelijkwerd het Nepal.

"Het was zo'n reis die veel studenten maken tijdens hun studie.Standaard toeristen die hun kijk op de wereld eventjes verruimen endaarna teruggaan. We hadden niets geregeld behalve eenretourticket, want in de 'Lonely Planet' stond dat je overal welkon slapen. Nou, wij zouden het gewoon laten gebeuren. De vrijeloop.

"De eerste maand hebben we rondgereisd. Tenslotte hadden we nogdrie weken over. Ik vroeg me af wat ik daarmee ging doen. Ikbesloot een cursus boeddhisme te volgen, had ik dat ook meteenmeegepikt. Een monnik wees me de weg naar een klooster waar jezeven jaar lang vier maanden per jaar intensief met boeddhismebezig kunt zijn. Ik had wel eens een cursus boeddhisme bij deuniversiteit gevolgd, dus ik wist intellectueel gezien wat hetinhield.

"De kern? Het leven is lijden en het lijden gaat altijd door.Van huis uit ben ik niet gelovig, maar ik heb altijd gevonden datin het boeddhisme veel wijsheid zit. De meeste mensen bij diecursus hadden zich heel lang van tevoren voorbereid. Natuurlijkzijn het zwevers en zoekers, maar ergens hebben ze het ookgevonden. Ik was de enige die gewoon eens drie weken wilde kijkenwat het boeddhisme inhield.

"In dat klooster begon je met Tibetaanse, zangerige gebeden:'Mag ik van deze les zoveel mogelijk opsteken', blablabla. Onderleiding van iemand die ver gevorderd is in het boeddhismebestudeerden we boeken. Eigenlijk net als op de universiteit dus.Maar hier zaten veel oude en jonge mensen samen op de grond en werder echt gepraat.

"Mijn relatie was al eerder uit gegaan en mijn vriend ging terugnaar Nederland. Hij kon niet meegaan in het boeddhisme, het wasecht mijn ding. Ik realiseerde me dat ik me daar veel meer op mijnplaats voelde dan op de universiteit. Ik was niet echt op zoek naarredding of iets dergelijks, ik hoopte gewoon meer grip op het levente krijgen. Toch wilde ik gewoon terug naar huis en deuniversiteit, met de twijfels hoe ik het boeddhisme in mijn verdereleven een plaats moest geven.

Lef

"Net na kerst kwam ik thuis. Pas daar ging ik nadenken.Eigenlijk was ik alleen maar op zoek naar een alternatief voor diecursus in het klooster. Toen dacht ik: dan moet ik gewoon terugnaar Nepal. In vier weken was alles geregeld. Uitgeschreven bij deuniversiteit, kamer opgezegd, alles.

"Tja, de reactie van de omgeving... mijn moeder wilde dat ik ergoed over nadacht en in tweede instantie zei ze dat ze wilde dat zezelf het lef had gehad zoiets te doen toen ze jong was. Mijn vaderwas heel negatief, begreep er niets van. Met boeddhisme kun je geenbaan krijgen. Maar ik hoef niet rijk te worden en huisje, boompje,beestje te hebben. Bovendien kun je financieel gezien je hele levenboeddhisme bestuderen als je niet zulke hoge materiele eisen stelt.Als je per jaar twee maanden in het westen werkt, heb je hetjaarinkomen van een Nepalees.

"Veel van mijn vrienden hadden bij terugkomst gemerkt hoe ikstraalde en in balans was. Anderen begrepen het niet. Probeerde meweer op het goede pad te brengen of voelden zich beledigd omdat zedachten dat ik de universiteit niets vond.

"Toen ik voor onbepaalde tijd terug naar Nepal ging, voelde datheel anders dan de eerste keer. Totale vrijheid is lastig. Nietzozeer eng, maar je bent helemaal op jezelf teruggeworpen. Ikhaalde bijvoorbeeld een deel van mijn eigenwaarde uit het feit datik aan de universiteit studeerde. De identiteit van student was ikkwijt. Net na de douane las ik de afscheidsbrieven vanvriendinnetjes en toen heb ik hard gehuild. Maar op het vliegveldin Nepal heb ik alleen maar gelachen: ik was terug, ik had gedaanwat ik wilde!

"In Nepal heb ik nog twee maanden dezelfde cursus gevolgd. Vande andere cursisten gingen sommigen daarna reizen, anderen gingennaar huis. Ik wilde samen met een Amerikaanse jongen naar India omTibetaans te leren. Ik had een visum voor zes maanden en moest detijd overbruggen tot het jaar erop opnieuw de cursus begon.

"Nu zit ik weer in Nederland. Die jongen waarmee ik inmiddelseen relatie had gekregen, bleek psychisch totaal niet in orde. Hijraakte letterlijk en figuurlijk helemaal de weg kwijt. Ik wist maareen ding: hier moet hij niet blijven. Na twee dagen India ben ikmet hem naar Nederland gegaan. Waar hij nu is, weet ik niet. Hij isin Nederland zijn eigen weg gegaan. Ikzelf moet van mijn tijd inNederland het beste zien te maken. Ik ga werken, naar hetOerol-festival, fietsen naar Denemarken en in retraite in eenklooster.

"Het prettigste hier is de luxe. Geen darmproblemen, drinkbaarwater, niet wachten op een warme douche, niet de rijke westerlingzijn die geld uit de zak geklopt moet worden.

"Als de cursus begint, ga ik terug naar Nepal. Of eerder, ik ziewel. Ik denk erover Tibetaanse medicijnen te gaan studeren inIndia, daar kan je zelfs in Nederland een baan mee krijgen. De kansdat ik ooit weer naar de universiteit ga, is nihil. Boeddhisme isvoor mij meer wetenschap dan psychologie. Bovendien: de zin van hetleven is het geluk te vinden. Dat vind ik in het boeddhisme. Eendoctorandustitel is voor mij vooral een papiertje."

Christie Hofmeester