What the Hell are you waiting for?

En dat uitschreeuwen, op de Jay Z/Linkin Park manier. Terwijl ik deze column schrijf, staat hun hitje op (Numb/Encore). Ben dus lekker opgefokt aan het schrijven. Om daar maar mee te beginnen: of het nou een briljante ingeving is, liefde, idealisme of eerzucht, dat vuur om iets te bereiken is naar mijn idee het belangrijkste als je voor jezelf wilt beginnen. Je zou wel gek zijn om te beginnen als je niet tien uur per dag, iedere dag, aan je bedrijfje wilt werken. Want dat tikt aan: het is knetterhard werken. Maar denk alsjeblieft niet dat het moeilijk is. Gelul.

Achtergrond
Uitgave: Uitgave 12
Jaargang: Jaargang 39
on 06/12/2007

Toen ik begin dit jaar Dutch Courage film begon, wilde ik een paar dingen: eigen baas zijn, films maken en (veel) geld verdienen. Keurig vier dagen in de week aan bedrijfsfilms zitten, misschien een dagje in de week aan fictiefilms. Gewoon, vanaf mijn eigen kamertje met mijn eigen cameraatje, soepele babbel en pieken verdienen. Kassa!

Zo gezegd zo gedaan. KvK inschrijven, met ICT-vriendje site bouwen, belastingnummer aanvragen, logo ontwerpen en gaan met die banaan.

Die banaan viel vies tegen. Ik zat tijdens mijn 'werkdag' veel te vaak te lunchen, te internetten, andere dingen te doen. Te falen dus. Na enkele maanden tot 't middaguur hebben liggen stinken, met een kater van de nacht ervoor, viel het kwartje. Ik miste discipline en structuur. No shit Sherlock. Maar waarom dan?

Inmiddels ben ik erachter. Bedrijfsfilms maken vind ik leuk, vooral de marketingkant ervan, maar als ik niet de kans heb om mijn creativiteit te gebruiken, de kans om films te maken die verteld móeten worden, ga ik verslappen. Het roer ging om. Nu ben ik in de eerste plaats altijd met fictie bezig. Met vier fictiefilms tegelijk zelfs, de rest komt op de tweede plek. Korte sciencefictionfilm Adam ben ik aan het preppen (preppen is een hip woord voor preproduceren), ik schrijf aan Red Light Love, een Engelstalige speelfilm over de Wallen, en Wissel, (lieve vreemde kerstfilm) ben ik aan het ontwikkelen met een regisseur. Ik verdien hier overigens geen cent mee. Maar ik ben wel echt gelukkig nu. Ik sta elke dag (te) vroeg op en lig er steevast pas na twaalf uur in, maar wél altijd met een voldaan gevoel. En als ik dan een keer uitslaap, dan is me dat toch een partij lekker! Oh en trouwens, werkgevers staan nu dus in de rij, heb ik niks voor hoeven doen en ze betalen twee keer zoveel als toen ik net begon. Dat vind ik redelijk stoer. So what the hell are you waiting for?

Sidney Vollmer studeerde Filmwetenschappen in Utrecht en doet nu de Filmacademie in Amsterdam. Hij schrijft columns voor het faculteitsblad Geestdrift van Geesteswetenschappen, ondermeer over zijn beginnende ondernemerschap.