De Diepenbrockzaal van Emile Wennekes

“Zo’n vijfentwintig jaar geleden zat ik hier zelf in de collegebanken,” zegt Emile Wennekes, hoogleraar musicologie en gespecialiseerd in muziekgeschiedenis na 1800. Vroeger heette het nog Diepenbrockzaal, nu is het zaal 1.05 van het monumentale ‘gebouw Drift 21’.

De zaal doet nu stoffig aan, een paar borstbeelden in een hoek worden omgeven door spinnenrag. Hier past een weemoedige stemming bij:
“De vitrinekasten met muziekinstrumenten in de hal beneden, de notenbalkenborden en de vleugels in de lokalen herinneren nog aan het aloude Instituut voor Muziekwetenschap dat altijd in dit pand zat. Maar de collectie boeken, bladmuziek, microfilms en wat dies meer zij is opgegaan in de nieuwe binnenstadbibliotheek en het gebouw wordt al lang niet meer exclusief bevolkt door musicologen.”
Wennekes zelf is alles behalve stoffig: “In mijn onderzoek houd ik me veel bezig met de effecten van het overbrengen van muziek naar andere media: van notenschrift tot geluidsdragers als fonograaf en iPod. Ik ben benieuwd naar de gevolgen van dit mechanisme voor de muziekpraktijk - voor het componeren, uitvoeren en distribueren van muziek. En de vraag: hoe verandert dit proces ons luistergedrag?”
Voor de foto doet hij zijn best om een stukje van een modern strijkkwartet op het bord te zetten: “Nou moet ik dit wel even serieus doen hè, stel je voor dat collega’s het zien.”