De werkplek: De inleidruimte van Rob Sap

Rob Sap is anesthesie medewerker en werkte ooit in een ‘mensenziekenhuis’. Na een excursie kwam hij bij de afdeling Gezelschapsdieren van de faculteit Diergeneeskunde terecht, nu alweer 27 jaar geleden.

“Ik heb zelf een hond - de Duitse pincher Claire, een enorme tuttelbel - en twee katten, Kip en Snoer. Die katten zijn echte brekebenen: de één is van 3-hoog gevallen en de ander van 7-hoog. De eerste baasjes hadden het geld niet voor de behandeling en toen hebben mijn vriendin en ik ze in huis genomen. Maar we zijn geen asiel hoor, meer dan dit moet het niet worden!” 
Niet alleen thuis, op zijn werk heeft Rob Sap veelvuldig te maken met gezelschapsdieren: “In de ochtenden staat er voor mij doorgaans ‘algemene anesthesie’ op de planning en diagnostische beeldvorming bijvoorbeeld. Bij mensen is narcose in het geval van scans of röntgenfoto’s niet nodig, maar ja die dieren blijven niet stilliggen. ‘s Middags houd ik me vooral bezig met het in slaap brengen van patiënten die moeten worden bestraald -als curatieve of palliatieve therapie- tegen kanker.” En ook tijdens onze afspraak gaat het werk gewoon door. 
Hij krijgt soms ook bijzondere dieren op bezoek: “In de jaren negentig kwamen hier veel struisvogels. Die werden toen door boeren gehouden voor het vlees - ze moesten iets na dat melkquotum dat toen werd ingesteld. Naja, je kan je voorstellen: zo’n beest is tweeënhalve meter hoog en dat ligt hier in de uitslaapkamer. Nu was het in slaap brengen nog niet zo’n probleem, maar vooral het wakker worden; dat moest natuurlijk ook een beetje rustig verlopen. Dus we zetten die vogel in een grote wasmachinedoos, met het idee dat hij daar wel rustig in zou blijven zitten als hij eenmaal wakker was.” Sap lacht: “Niets was minder waar. Twee trappen met die grote poten en de doos lag aan flarden. Hadden we dat beest aan de wandel in onze operatiekamer!”