Het laboratorium van Linda van Laake

De assistentenkamer van Cardiologie, het laboratorium van het Hubrecht-instituut, het laboratorium van Cardiologie van het UMCU en “thuis aan de eettafel”. Dit zijn de vier werkplekken van dr. Linda van Laake, aios (arts in opleiding tot specialist) en assistant professor (of: UD) op de afdeling Cardiologie van het UMCU. 
“Ik heb vier plekken waar ik werk, maar een eigen vaste werkplek heb ik niet. Als je niet fulltime met onderzoek bezig met bent, dan moet je het doen met de flexplekken.” Van Laake zegt het met een lach, maar geeft ook toe uit te zien naar het moment waarop ze wel een eigen plek zal hebben. “Het liefst wil ik een kamer voor mezelf of samen met iemand die de hele dag niets zegt, haha.” Hopelijk hoeft ze nog maar tweeënhalf jaar te wachten, want dan is ze cardioloog. 
Van Laake is voor zeventig procent van de tijd bezig met de klinische kant van cardiologie en de rest van de tijd met onderzoek. Op de foto kijkt ze even mee met masterstudent Irene Rademaker. “Hier in het lab van het UMCU bespreek ik met onze aio’s hoe het gaat met het onderzoek en kijk ik met hen mee als ze iets bijzonders vinden. Verder ben ik qua onderzoek vooral bezig met lezen en schrijven en dat doe ik thuis. Lekker rustig aan mijn eigen eettafel en het liefst ’s avonds laat in het donker. Heerlijk, ik ben echt een avondmens.” 
In 2008 promoveerde Van Laake met een onderzoek naar de reparatie van het hart met behulp van stamcellen. Het huidige onderzoek dat ze leidt gaat over ‘het effect van circadiane ritmes op hartspiercellen en dan met name op hartspiercellen die uit stamcellen zijn ontstaan’.
Poeh, dat klinkt ingewikkeld. Van Laake: “Ik kwam op het idee voor dit onderzoek toen ik in een artikel las dat cellen in een kweekschaaltje hun 24-uurs ritme behouden. We wisten al langer dat de cellen in onze organen dit ritme hebben en dat  je het aan je lichaam merkt als dit ritme verstoord is; denk aan een jetlag of aan hoe veel mensen zich voelen na een nachtdienst. Maar zelfs cellen die zich in zo’n bakje bevinden hebben dus zonder ‘brein’ en zonder dat ze enige notie hebben van dag en nacht een eigen ritme. Dat is toch echt heel cool! We willen nu dus weten hoe dit zit met stamcellen en op wat voor manier je rekening zou kunnen of moeten houden met dit ritme bij bijvoorbeeld de timing van celtransplantatie.”