Els van Kampen wijst de weg

De universiteit bestaat 375 jaar en staat daarom bij veel zaken stil. DUB maakt voor de gelegenheid een serie portretten van het ondersteunend en beheerspersoneel (OBP). Wie zijn de mensen die ’s ochtends de deuren opendoen en overdag de boel draaiende houden? Hoe zien zij zichzelf en hoe kijken zij naar de universiteit? Vandaag deel 4 van DUB’s OBP-galerij: Els van Kampen, coördinator van de graduate school van de faculteit Sociale Wetenschappen.“Waar moet je je aanmelden? Welke vooropleiding heb je nodig? Ben ik wel geschikt? Studenten willen van alles weten. Ik geef ze die informatie. Natuurlijk denk je weleens ‘weeeer die vraag’. Dan wil ik het liefst roepen ‘kijk op de website!’ Waar je je spullen voor je aanmelding heen moet sturen bijvoorbeeld, dat staat daar gewoon op.”“Hier tegenover, in het Van Unnik, heb ik zelf Algemene Sociale Wetenschappen gestudeerd. Maar het was me te beleidsgericht, te weinig praktisch. Na mijn afstuderen, kwam ik bij het uitzendbureau. Ik zei: als jullie iets hebben bij de universiteit, graag! Want die wereld kende ik al. Zo ben ik begonnen op het secretariaat van Sociologie. Nu coördineer ik de organisatie van zeven opleidingen. Of het nou studenten of aio’s zijn, het is fijn om mensen wegwijs te kunnen maken.”“We hebben hier overlegd of we mee zouden doen aan de lustrum estafettemarathon. We rennen weleens met wat collega’s in Rhijnauwen, vandaar. Maar het is afgeketst, want we willen allemaal zelf starten en finishen. Dat heb ik weleens meegemaakt, dat je afgelost wordt en dan sta je daar op zo’n veldje. Die estafettevorm is erg onbevredigend.”“Vanuit mijn werkkamer had ik Sol Lumen kunnen zien, als ik er ’s avonds geweest was tenminste. Het gebeurde weleens, zo laat werken. In mijn eerste jaar had ik maar drie dagen, en daar moest ik alles in proberen te doen. Toen zat ik hier wel een aantal keer tot acht of negen. Maar dat heb ik rechtgetrokken hoor!”“Dat is van de universiteit, denk ik dan trots bij zo’n laserstraal. Dat zou ik nooit wegmoffelen, dat ik hier werk. Maar ik moet wel bekennen dat ik werk om te leven. Mijn sociale leven, m’n familie en vrienden, die zijn belangrijker. En als ik nog meer tijd zou hebben zou ik ook het stofferen van meubelen meer op willen pakken. Dat doe ik nu een paar jaar, en van de zomer heb ik daar een aantal cursussen over gevolgd. Meestal gebruik ik eigen meubels, en ik struin ook graag rommelmarkten af, maar laatst had mijn zus iets bij het grofvuil gevonden en gevraagd of ik daar iets mee kon.”“Maar professioneel meubels stofferen, dat zou ik niet willen. Dat is geen bescheidenheid! Als ik een carrièreswitch zou moeten doen, dan wil ik eerder een hotel of bed & breakfast beginnen. Ja, ik ken die series op tv, ik zou het niet in het buitenland willen. Het mag gewoon in Utrecht!”“Bij studenten en onderzoekers uit het buitenland zie ik hoe moeilijk huisvesting is. Het gaat eigenlijk altijd via de SSH, en dat blijft prijzig. Ik denk er weleens aan een balletje op te gooien: of de faculteit niet garant wil staan voor vijf kamers. Dan zou ik dat mooi kunnen gaan beheren!”Thijs Kuipers & Hans Schouwenburg