Workshops geven voor het goede doel, daar zijn studenten wel voor te porren
Werven voor een goed doel is in tijden van crisis al lastig genoeg. Hoe zorg je er dan voor dat het werven voor jezelf leuk blijft en dat je mensen toch enthousiast maakt? DUB vroeg het aan vier vrijwilligers van het Utrechtse studententeam van Unicef.
“Organiseer een spetterende workshop”, zegt Marike, student Culturele Antropologie en Ontwikkelingssociologie en inmiddels een jaar werkzaam als vrijwilliger voor het studententeam van Utrecht. Vorig jaar organiseerde ze een hip-hoples voor studenten in een ruimte van Parnassos. Marike: “De zaal was bijna vol, zoveel animo was er.”
Omdat de docenten gratis werkten, ging het inschrijfgeld van een paar euro per persoon allemaal naar Unicef. Een win-win situatie: studenten gingen met nieuwe dans-skills naar huis, de vrijwilligers met een pot vol donaties.
Maar, alleen geld ontvangen is natuurlijk niet het enige doel. Ook willen de teamleden aan studenten uitleggen waar de kinderrechtenorganisatie van de Verenigde Naties voor staat. Ze nemen hun werk serieus en zijn vastberaden om hun medestudenten te vertellen waarom de organisatie belangrijk is.
Preken over wereldleed in de gangen van de universiteit: het is een optie, maar weing doeltreffend. De aandacht van medestudenten trek je beter met een film, denkt Josephine, student Rechtsgeleerdheid en vrijwilliger sinds september. Ze heeft nog geen evenementen georganiseerd, maar wel genoeg ideeën. “Een filmavond lijkt me boeiend, want films zijn niet alleen informatief maar hebben ook impact.”
Een mooie locatie maakt zo’n avond extra geslaagd. Daarom regelde het team afgelopen jaar een gratis zaal van het Schillertheater om documentaires te vertonen. Het grote doek gaf de docu een extra dimensie. “Als je zoiets regelt, geeft dat een kick”, zegt Marike.
Maar ook een lezing kan best boeiend zijn, vooral wanneer het onderwerp aansluit bij je studie. En bijna elke studie behandelt thema’s die te maken hebben met welzijn of de rechten van het kind, alleen vanuit een andere invalshoek, denkt Wieke, student Liberal Arts and Sciences en net als Josephine een nieuwe aanwinst van het team. “Psychologie kijkt meer naar welzijn, terwijl studenten Rechtsgeleerdheid zich focussen op het juridische aspect.”
Zo’n lezing is extra geslaagd als er achteraf heftig over nagepraat wordt. Dat gebeurde vorig jaar na afloop van een verhaal over kinderrechten en kinderhandel voor studenten Rechtsgeleerdheid. Pascal, student Sociale Geografie en Planologie en vrijwilliger sinds twee jaar: “Studenten kwamen achteraf ook naar ons toe en vertelden hoe boeiend het was geweest.”
Kleding en snoepzakjes
Als vrijwilliger bedenk je niet alleen activiteiten, maar moet je ook genoeg studenten optrommelen om eraan mee te doen. Ze zetten evenementen niet alleen op sociale media, maar doen ook aan ouderwetse mond-tot-mondreclame. Na een college loopt Marike wel eens het podium op en grijpt ze de microfoon. “Dan zeg ik: jongens, kom allemaal naar onze activiteit!”
Toch valt de opkomst soms vies tegen. Vorig jaar organiseerde het team een kledingverkoop in Casa Confetti waarvoor ze al wekenlang reclame hadden gemaakt. Ze kregen er positieve reacties op, maar op de dag van de verkoop wachtte het team vol verwachting op rijen klanten; tevergeefs, er kwam bijna niemand.
Marike gooide het over een andere boeg. Met een stapel flyers liep ze naar buiten en sprak voorbijgangers aan. Studenten liepen nieuwgierig naar binnen en even later met gevulde tassen weer naar buiten. “We hebben zo’n twee- of driehonderd piek verzameld”, zegt Marike trots.
Wat een goed idee leek, bleek averechts te werken. “Ze kregen er de kriebels van, om zich vooraf zo vast te leggen.” De inschrijflijst bleef vrijwel leeg en het team leek een eenzame kerst te krijgen. “We moesten het diner afblazen”, zegt hij.
Zo mislukt als het kerstdiner was, zo geslaagd was de Valentijnsactie vorig jaar. De vrijwilligers verkochten snoepzakjes met hartjes erin in het Educatorium; studenten kwamen massaal op de zoete hartjes af. En studenten waren niet de enige romantici, zegt Marike: “Ook docenten kochten onze Valentijnssnoepjes.”
Het succesgevoel
“We willen iets goeds doen voor de wereld”, is het unanieme antwoord op de vraag waarom de teamleden dit werk doen. De ambitie om de wereld te verbeteren, werd aangewakkerd tijdens hun studie, waarin ze lazen over internationale problemen en besloten zich voor het goede doel in te zetten. Pascal: “Pas toen ik concreet leerde welke problemen er waren, kreeg ik meer awareness.”
Hoewel dit werk geen geld in hun eigen laatje brengt, levert het wel andere dingen op. Unaniem noemen de vrijwilligers het “succesgevoel” dat ze krijgen als hun eigen activiteit daadwerkelijk slaagt.
Bovendien is het een eer dat je inbreng hebt in zo’n professionele organisatie, zeggen ze. Pascal: “Je vergadert bijvoorbeeld twee keer per jaar in het hoofdkantoor.” Ook op andere belangrijke dagen zijn ze van de partij. Vorig jaar bezochten ze een campagnedag waar Prinses Laurentien ook een verhaal vertelde. “Dat je tussen mensen van zo hoog niveau mag zitten, geeft het gevoel dat je ertoe doet.”
Dromen van Unicef
Of de vrijwilligers later bij een kinderrechtenorganisatie willen werken? “Niet per se”, zegt Josephine. Toch zou deze werkervaring haar later van pas kunnen komen. “Je runt een klein bedrijfje. In allerlei functies moet je begrotingen maken en verantwoordelijkheden nemen.”
Marike droomt stiekem wel van een toekomst bij Unicef “Ik doe dit werk niet om mijn cv te pimpen”, benadrukt ze. Maar als het haar helpt om aan een baan te komen, dan is dat toch mooi meegenomen.
Ook vrijwilliger voor Unicef worden? Kijk hier.