Washington University heeft zes miljoen over om presidentieel debat te organiseren

Het veelbesproken debat tussen Hillary Clinton en Donald Trump vond plaats op de campus van Washington University in St. Louis. De Utrechtse rechtenstudent Daan Hannema was erbij. Veel gejoel en gegil. Maar ook geklaag van studenten dat de universiteit zes miljoen over heeft om dit te organiseren.

De Washington University in St. Louis werd dit jaar wederom uitgekozen om een presidentieel debat te hosten. Alweer voor de vijfde keer in de recente geschiedenis zou St. Louis voor één dag de hoofdrol spelen in het politieke toneel in de aanloop van de verkiezingen.

Waarom toch elke keer St. Louis, vroeg ik mij af. Verschillende redenen dienden zich aan. St. Louis ligt op het randje van Missouri, slechts een paar kilometer van Illionois – een debat zou voor twee staten zichtbare impact hebben. St. Louis is daarnaast een stad van uitersten, rijk en arm, en blank en zwart leven hier soms met elkaar, maar helaas toch vaak vooral naast elkaar. Een debat zou de verdeeldheid wellicht wat kunnen verminderen.

De reden bleek helaas minder weloverwogen; de Washington University is één van de weinige universiteiten die zo’n zes miljoen dollar overheeft voor de organisatie van het debat. Kritiek is er om die reden ook door sommigen. Zouden die miljoenen immers niet kunnen worden gebruikt om het absurde collegegeld (50,000 dollar per jaar) wat omlaag te brengen?

Het theatrale debat
Oorverdovend gejoel en gegil. De manier om te laten blijken dat de nieuwe president van de Verenigde Staten een vrouw moet worden. Voor de Amerikanen op de Washington University in St. Louis tenminste, waar de kans klein bleek dat Donald Trump daar nog een zwevende kiezer vandaan zou plukken.

Het gejoel en gegil maakte antwoorden van Trump bij vlagen onverstaanbaar. Daar zat ik dan - een nuchtere Hollander die speciaal op rij drie was gaan zitten om het debat goed te kunnen volgen – mezelf op te winden over het theatrale gedrag van de Amerikaanse student.

Een bevoorrechte student, in een bevoorrecht stukje vierkante kilometer van St. Louis. Een vierkante kilometer waar het geluid van een grasmaaier vaker klinkt dan het geluid van een sirene. Het gejoel past in een breder perspectief: het establishment dat iedere vorm van tegengeluid wilde afweren in optima forma. En dit alles met de techniek van een kind om je broertje of zusje te narren; wijsvingers in de oren en schreeuwen maar.

De kiezer voelt zich ongehoord
Dat Hillary Clinton op zichzelf gezien een geschiktere kandidaat lijkt om de commander in chief van het machtigste land ter wereld te worden, behoeft onder de meeste mensen weinig discussie meer. God mag weten wat er gebeurt als the Donald, een man die door de jaren heen kennelijk een lidwoord heeft verdiend, aan de knoppen mag zitten.

Maar daar gaan deze verkiezingen allang niet meer over. Deze verkiezingen laten een beweging zien die reeds in meerdere landen zijn sporen achter heeft gelaten. Jan Roos, Nigel Farage en Trump vervallen allemaal in dezelfde retoriek met één gemeenschappelijke deler: wij laten ons niet meer dirigeren door een geprivilegieerd groepje wijsneuzen die het contact met de werkelijkheid is verloren. De kiezer voelt zich ongehoord.

Amerikaanse student mengt zich actief in discussie
Het was bijzonder om dit presidentiële debat, tussen de Amerikanen, mee te maken. Al was het alleen al om het feit dat de gemiddelde Amerikaanse student zich actief wil mengen in de politieke discussie. Het gevoel dat je alles in eigen hand hebt leeft hier. En dus het gevoel dat men, al is het op kleine schaal, iets zou kunnen veranderen in de maatschappij.

Hoe anders zijn toch veel Nederlandse studenten, mezelf incluis, waarbij politiek iets blijft waarin je je slechts verdiept wanneer er een stembiljet op de mat valt. Opvallend waren daarnaast de verschillende mediastations, op een rij geparkeerd pal voor de rechtenfaculteit. FOX en CNN op nog geen 40 meter van elkaar. Allebei met een andere waarheid. Heel apart om als Nederlander, waar de hoop nog altijd bestaat dat nieuws objectief is, te zien hoe nieuws op deze manier geframed wordt. De winnaar van het debat verschilt hiermee letterlijk per huiskamer.

Deze verkiezingen gaan tussen de meest gehate presidentskandidaten in de geschiedenis. Om die reden durf ik mij nog niet te wagen aan een voorspelling. Amerikanen vinden het met name jammer dat de verkiezingen vooral gaan over de kandidaat die we niet willen kiezen, in plaats van te kijken naar de sterke punten van je favoriete kandidaat.