Bij ons op Harv’d (6)
Als u mijn stukken hebt gevolgd, dan denkt u nu vast dat ik van mening ben dat in de Verenigde Staten alles beter is. Welnu, dat is dus zeker niet het geval. Dit land heeft ook een heleboel aspecten die de gemiddelde Nederlander niet vrolijker maken.
De bron voor blijheid is hier vooral vrijheid; overheidsbemoeienis zien de mensen hier liever gaan dan komen. Ik geloof niet dat elk individu daar zo goed over heeft nagedacht, maar het wordt hier met de paplepel ingegoten. Het is onderdeel van het Amerikaan zijn en daarmee hun gedachtecultuur. Het kan niet duidelijker worden weergegeven dan op de nummerborden van auto’s uit New Hampshire: de noordelijke buurstaat van Massachusetts. Daarop staat te lezen: LIVE FREE OR DIE.
Belasting betalen doen ze hier zo weinig als mogelijk en liever niet. Waar een Nederlandse provinciaal enkel op feestjes klaagt dat hij mee moet betalen aan de tramlijn naar De Uithof, maar plichtsgetrouw zijn belasting blijft betalen; is belastingverlaging hier iets waar je stemmen mee wint. Politici weten dat maar al te goed: Read my lips... no more taxes! Waar hebben we dat meer gehoord... En dan moet er natuurlijk boter bij de vis als je gekozen wordt.
Echter weinig belasting willen betalen in the land of the free heeft ook keerzijden. Die zie je in Boston door de hele stad, en zelfs hier op Beacon Hill, toch een van de meest chique wijken. De wortels van de vele bomen in deze wijk tillen nog wel eens een stukje van het trottoir omhoog, of werken zelfs muurtjes de vernieling in. Maar dream on als je denkt dat vervolgens de buitendienst van de gemeente op de stoep staat om de zaak weer netjes in het gelid te metselen. Dat gebeurt vooral op eigen initiatief en dus vooral ook niet.
De foto rechts laat, naast het vervallen muurtje, een aspect zien dat dan weer moeilijker te begrijpen is, namelijk dat de gemeenschap hier wel drie keer per week vuilnis ophaalt en - als je de glaswagen afzonderlijk beschouwt - zelfs vier keer. Maar ook hier zijn de regels ver te zoeken. Die zijn er wel, maar niemand houdt zich er aan. Vuilnis wordt op allerlei manieren aangeleverd: in dozen of zakken van plastic of papier. Nog makkelijker, je gooit gewoon de hele mikmak op het trottoir. Het glas dient eigenlijk in een afzonderlijke glasbak te worden aangeleverd, maar als dat niet gebeurt dan wordt daar ook niet moeilijk over gedaan; alles wordt opgeladen. Overigens is een deel van het glas al verdwenen als die speciale glasvuilniswagen langskomt. ’s Nachts hoor je vaak gerinkel als zwervers en minderbedeelden de bakken en zakken doorzoeken op flessen met statiegeld.
Van investeren in een groene samenleving zoals wij dat doen, onder andere met de bekende fietspaden, vind je hier maar weinig evidentie. Ik heb een paar collega’s die naar het werk fietsen en die hebben allemaal wel een spannend verhaal over hoe minachtend automobilisten met fietsers omgaan.Fietspaden zijn hier moeilijk te vinden. En dat geldt natuurlijk ook voor fietsenstallingen. Toch, ook hier zijn ze creatief (Zie de foto en dan kunt u meteen zien dat Beacon Hill ook echt een hill is).
Terwijl ik dit schrijf valt de sneeuw met bakken uit de hemel. Ik ben de enige op het werk. Iedereen is aangeraden om thuis te blijven en aan de oproep wordt goed gehoor gegeven (behalve door deze eigenwijze Nederlander, die in zijn apartementje geen internet heeft...). De normaal overvolle parkeerplaats, waarop ik uitkijk vanuit mijn werkkamer, is leeg en enkel een pick-up truck met een sneeuwschuiver rijdt wat rondjes om de sneeuw naar de zijkanten weg te drukken.
Het doet me denken aan mijn tijd als postdoc in het midden van de jaren negentig van vorige eeuw. Ook toen hadden we extreem weer in Boston. Een dikke halve meter in een nacht en de hele stad ging op slot. Het excuus was toen, net als nu overigens, dat dit weer te extreem is, gevolgd door het argument dat het nagenoeg onmogelijk is om je daar als stadsbestuur goed op voor te bereiden. Dan maar iedereen thuis blijven, waar ze maar even vergeten wat de financiële strop van zo’n goed nageleefd advies is.
De vraag is natuurlijk of je een stad wel kunt voorbereiden en het antwoord is simpel: natuurlijk kan dat. Voordat ik naar Harvard ging werkte ik op McGill, een universiteit in Montreal, Canada. Daar hebben ze bijkans ieder jaar met een overvloed aan sneeuw te maken en toch vegen ze die stad binnen een recordtempo weer schoon. Een machine slurpt de sneeuw van de straat, spuit het in de laadbakken van een lange rij af en aan rijdende vrachtwagens, die het vervolgens elders dumpen. Dat zou natuurlijk in Boston ook kunnen ware het niet, en hier zit de crux, dat dit geld kost. Maar als je geen belasting wilt betalen is dat geld er niet.
Het verschil met de VS is simpel, in Canada betalen ze meer belasting. En, net als wij in Nederland, begrijpen Canadezen dat belasting betalen ook voordelen kan hebben. En misschien per saldo zelfs geld oplevert. Maar of dat opweegt tegen de gedachtecultuur hier valt te betwijfelen.
Wordt vervolgd