Campus ja of neen

Als je aan buitenlandse universiteiten komt zie je veel meer campussen dan bij ons. De studenten wonen vaak in speciale huisvesting. Die ze moeten verlaten als de zomer losbarst, zodat de mensen die zomercursussen komen volgen, van de gebouwen gebruik kunnen maken. Ik heb in Grenoble wel eens een zomer doorgebracht op zo’n campus, en ik kan U wel vertellen dat dat toen een schok was voor iemand die de kamers in Utrecht gewend was. Ik woonde in een soort kale cel, niets van jezelf. Ver buiten de stad. Zelf eten maken was er ook niet bij. Gewoon in de rij bij de mensa. Afwachten wat er was. Wel kalfshersens als voorgerecht. Om de cultuurschok verder te completeren. In Nederland idealiseren we het andere uiterste. Eigen honk met veel zooi, maden in de keuken etc. Zoals zo vaak helaas, zal ook hier de waarheid wel in het midden liggen. NUFFIC onderzoek leert dat Nederlands studenten een buitenlands avontuur mijden, onder andere omdat ze bang zijn bij terugkomst hun fijne kamer kwijt te zijn. Tja, dat lijkt me nu weer van een mutsigheid die weinig productief is. Economische theorieën zeggen dat het hebben van Hoger Onderwijs in een stad belangrijk is. Niet alleen omdat studenten geld uitgeven en hun docenten ook. Maar vooral omdat de kans dat ze in die stad blijven wonen groot is. En een stad met een jonge, hoog opgeleide beroepsbevolking trekt bedrijven aan die in dat talent geïnteresseerd zijn. Kennis als ruw materiaal, als grondstof  zal ik maar zeggen. In de moderne economie komt werk op talent af, en niet omgekeerd. Voor Utrecht betekent dat: studenten huisvesten in de stad. Bouwen en herontwikkelen dus maar. Soms als campus, soms ook niet. Maar het betekent ook: aantrekkelijke en bereikbare woningen voor starters beschikbaar hebben. Kijkt het college van Ben W eigenlijk ook wel eens door die bril naar Leidsche Rijn?  Wat zou het effect kunnen zijn van een campus aan de andere kant van het water? Kortom, de discussie over studentenhuisvesting mag wel wat breder getrokken worden.