DUB als sterfhuisconstructie

DUB is nu een aantal maanden in operatie. Tijd om de balans op te maken. Uit alles blijkt dat DUB een sterfhuisconstructie is. Ga maar na, een hoofdredacteur die na de invoering van zijn troetelkind onmiddellijk opstapt. Dit doet nog het meest denken aan een directeur van een bedrijf die onder klaroengeschal een nieuwe koers uitzet, maar net daarvoor wel al zijn aandelen van de hand doet.

Het begon natuurlijk al bij de naam. Waarom moet het nu ineens DUB heten? Het Ublad geniet als merknaam tenminste nog enige bekendheid.

Dan: Er is spraje van een site die overhaast is ingevoerd en vooral een chaotische indruk maakt. Zelfs je eigen schrijfsels zijn nauwelijks terug te vinden en hoofdjes van de rubrieken (politiek, onderwijs-wetenschap, leven, podium) geven nauwelijks houvast. Navigatie door de verschillende schermen verloopt daarnaast uitermate moeizaam.

Een beperkte peiling onder de staf in mijn omgeving laat zien dat dit ook zijn effect heeft op de lezersomvang. Toegegeven, ook het papieren Ublad had het al lastig, vooral door de meer op studenten gerichte koers, maar nu zijn ook de laatste fans afgehaakt. Voor niemand vormt het DUB nog een verplicht surfstation en terwijl het toch een kleine moeite is om een ieder digitaal uit te nodigen, is ook dat niet gebeurd.

Het meest teleurstellende is nog wel dat het DUB in het geheel geen podium van discussie is. Op tal van kritische voorzetten vanuit het veld wordt in het geheel niet gereageerd door officiële instanties. Hetgeen de algehele indruk bevestigt dat het DUB een paar jaar mag doormodderen waarna het bij gebrek aan belangstelling geruisloos zal worden opgeheven.

Het meest ironische is nog wel dat juist de fervente tegenstanders van het opheffen van het papieren Ublad zoals filosoof Menno Lievers en psycholoog Frans Verstraten de ene na de andere scherpe en leesbare bijdrage leveren. Veel hulde daarvoor, maar in zeker zin vormen hun columns paarlen voor de zwijnen. 

Ton van Rietbergen

Advertentie