Gestudeerd. Af.

Twee dagen nadat ik mijn afstudeerpraatje had gehouden, greep ik de vrijheid en boekte een enkele reis naar Malaga.  Gewapend met mijn bikini, zonnebril en slippers, niet gehinderd door enig doel of plan, belandde ik uiteindelijk in een tentenkamp aan een knalblauwe lagoon in de Westelijke Sahara. Ik reisde met de dagen mee, sprong af en toe op een surfplankje en hield een vlieger in de lucht en dronk mojito´s terwijl de zon in de zee zakte. Ik ontmoette studenten, investment bankers en leraren. Duitsers, Zwitsers, Nieuw-Zeelanders, Spanjaarden, Zuid-Afrikanen. Ze hadden een plan en een bestemming. En thuis hadden ze een nieuw tentamen, een deadline van een project of een baas die via de blackberry liet weten hoe belangrijk hard werken is. We voerden lange gesprekken over het leven, de wereld en geluk. Ze telden hun vakantiedagen of hun geld. Ik telde mijn zegeningen en klom op een duin. Het duurde even voordat ik boven was, want elke keer dat ik een stap zette in het mulle zand, zakte ik weer terug naar beneden. Ik had een fles water meegenomen. Je weet maar nooit, ik was tenslotte in de Sahara. Bovenop het duin ging ik zitten. Het zand was zacht. De zon scheen fel, er stond een licht briesje wind. Voor mij zag ik de knalblauwe uitloper van de oceaan, om mij heen zag ik de woestijn. Het zand was soms bijna geel. Er reed een rode pick-up truck. Hij leek nergens vandaan te komen. En nergens heen te gaan. Ik hoorde alleen de wind. Ik proefde het zout op mijn lippen. Ik deed een tijdje helemaal niets. Ik kreeg kippenvel. Ik ademde diep in en ging op mijn rug liggen. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Gestudeerd. Af.