Het komt uit een ander potje

Geograaf Ton van Rietbergen ziet zijn verstofte werkomgeving plots opfleuren. Vreemd, dat dat nu opeens wel kan.
Het zal een ieder zijn opgevallen. Het lelijke eendje van de universiteit: het W.C. van Unnikgebouw (het vroegere Trans II) is niet meer. In plaats van de grijze blokken banken staan er nu hippe rode fauteuils.
Verder zagen we alom plafonds opengaan om kabels te trekken en ook de wc’s zijn compleet vernieuwd. Daarna werden de liftruimtes gevuld met levensgrote afbeeldingen van Amsterdam (?) en supergrote letters die duidelijk maken wie wij zijn en wat voor missie we hebben. Op dit moment zijn er zelfs mannen bezig om vloerbedekking te leggen.
Nu weet ik al langer dat juist in de tempel der rede enige vorm van logica in de besluitvorming ver te zoeken is, maar dit slaat toch alles. Ruim veertig jaar doen we ons werk in een gebouw waar de ramen nooit worden gewassen en op onvervalst linoleum, en nu de slopers eraan komen en de UU het Van Unnik binnenkort verlaat, wordt alles van tapijt voorzien.
Desgevraagd is het antwoord altijd: ”Wij betalen het zelf niet. Het komt uit een ander potje.” Het probleem van Nederland in de notendop. Onlogisch beleid en geldverspilling, het komt altijd omdat zogenaamd een ander betaalt. Maar een ander potje of niet, uiteindelijk komt de rekening toch gewoon terecht bij Henk en Ingrid en Mohammed en Fatima.