Laat een krachtige stem van solidariteit met Palestijnen horen

Geachte bestuur,

Israël controleert alle buitengrenzen van Gaza, behalve het korte stukje grens tussen Gaza en Egypte. Als zodanig is het ook verantwoordelijk voor de levering van voedsel, elektriciteit en brandstof. Na de aanval van Hamas op 7 oktober heeft Israël al deze leveringen afgesneden.

Jarenlang hebben de Palestijnen in Gaza oprecht gevochten tegen alle blokkades. Af en toe zijn er sprankjes hoop, omdat de Palestijnen zelf de overgebleven ruimtes gebruiken om letterlijk in leven te blijven. De Palestijnen hier zijn gedwongen om creatieve manieren te vinden om de Israëlische blokkade het hoofd te bieden. De bezetting heeft geleid tot tekorten aan basisproducten zoals voedsel en brandstof. Israël  heeft ook het economische ontwikkelingspotentieel van Gaza op de lange termijn belemmerd. Chronische problemen, zoals toegang tot onderwijs, gezondheidszorg en schoon water, zijn verergerd.

Naarmate de omstandigheden in Gaza verslechteren, groeit de Palestijnse vastberadenheid. Palestijnen vechten voor hun waardigheid en weigeren toe te geven aan de dagelijkse vernederingen. Al meer dan 16 jaar hebben de inwoners van Gaza geen bewegingsvrijheid. Ze kunnen via door Israël gecontroleerde controleposten vertrekken als ze een Israëlische werkvergunning hebben of, in zeldzame gevallen, als ze speciale toestemming van Israël hebben gekregen om een medische behandeling te ondergaan voor levensbedreigende aandoeningen op de bezette Westelijke Jordaanoever. Om naar een ander deel van de wereld te gaan, moeten ze een geldig visum hebben en dat is moeilijk voor staatlozen om te krijgen. En ze moeten de willekeurige beslissingen van de Egyptische autoriteiten doorstaan om de grensovergang bij Rafah te sluiten en Palestijnen de toegang tot Egypte te weigeren. Dit is de grimmige realiteit.

Geen winnaars in oorlog
Iedereen verafschuwt de doden aan beide kanten. Iedereen veroordeelt de brute Hamas-aanval die zoveel mensen het leven heeft gekost. Er zijn geen winnaars in een oorlog, kijk maar naar de onschuldige burgers die zijn getroffen. Toch veroordelen prominenten in de Nederlandse samenleving de oorlog te eenzijdig.

Ik ben opgegroeid met onrecht, want ik praat al jaren over de bezetting. Ik vertel mijn vrienden dat de Palestijnen als ratten in de val zitten. "We kunnen er niets aan doen", is het antwoord. Maar zijn we vergeten hoe gewone Palestijnse burgers de dupe zijn van de bezetting? Zijn we vergeten hoeveel mensen hun leven hebben verloren?

Ik verafschuw de stilte van mijn universiteit en waarom is er geen krachtig tegengeluid? Nogmaals, iedereen verafschuwt de vele Israëlische burgers die op brute wijze zijn vermoord, maar is de staat Israël niet indirect verantwoordelijk voor dit lijden?

Tweestatenoplossing
Onlangs las ik een zeer verhelderend artikel over de grote Yeshayahu Leibowitz. De grote denker, die jaren geleden voorzag wat er kon gebeuren. Bovendien waarschuwde hij voor de gevaren van het verafgoden van soevereiniteit en militaire macht. Voor Leibowitz kwamen goddelijke aanspraken op land neer op een vorm van tirannie, of zoals hij het noemde, "Judeo-fascisme". Aan de andere kant pleitte Leibowitz voor wat bekend staat als een tweestatenoplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict. Dat is gebaseerd op het idee dat net zoals de Joden het bestaan van de Palestijnen niet kunnen ontkennen, het Palestijnse volk het bestaan van het Joodse volk niet kan ontkennen.

Helaas lijkt een tweestatenoplossing nu een verre, vervagende herinnering. Ergens in 2005 nam premier Benjamin Netanyahu ontslag uit protest tegen de Israëlische terugtrekking uit de bezette Gazastrook. Sindsdien hebben rechtse regeringen, waaronder de huidige onder leiding van wederom Netanyahu, zich meer gericht op het beheersen van het conflict dan op het vinden van een langetermijnoplossing via vredesonderhandelingen. In mijn gedachten bij Leibowitz vrees ik zelfs dat Netanyahu uit is om Gaza met de grond gelijk te maken. Met alle gevolgen van dien.

Solidariteit Palestijnen
Ik kan niet rustig slapen en ik vind de zwakke en stille toon van mijn universiteit onaanvaardbaar. We hebben geweldige academici die het beter kunnen verwoorden dan ik. Waar zijn ze allemaal?

Ik roep op tot een krachtige stem in solidariteit met de Palestijnen. Jarenlang hebben we de andere kant opgekeken omdat we, nu hun verschrikkelijke lijden, alles aan Israël hebben gegeven, en terecht. Maar laten we ook benoemen en krachtig veroordelen wat Israël zelf nu doet, en niet morgen, maar onmiddellijk.

Ik wil mijn solidariteit betuigen met de Palestijnen en daarom vraag ik het bestuur om het geweld af te keuren.

Een bezorgde student