Postume Winst en de Peuk van Juul

Micha de Winter doet na het overlijden van zijn moeder onverwachte vondsten: een winnend lot en een koninklijk saffie.

Zoals veel mensen weten komt er bij het overlijden van ouders heel veel kijken. Een mooie begrafenis regelen en een heel huis –sterker nog: twee complete levens ontmantelen, dat is nog maar het begin. De boedel verdelen onder de erfgenamen, zelfs al gaat het om emotioneel beladen voorwerpen, foto’s en brieven uit de oorlog, zoals in ons geval: nauwelijks een punt.

Nee, dan het opzeggen van de Postcodeloterij. Mijn moeder had vlak voor haar overlijden een jaarabonnement gekocht, elke maand twee loten. Gebeld met het callcenter: nee helaas meneer, wij mogen geen geld retourneren. Dat vond ik als executeur testamentair natuurlijk jammer, maar ik rook mijn kans: betekent dat dan dat mijn moeder dit hele jaar, ook na haar dood nog miljonair kan worden? Nee meneer, wij mogen helaas geen prijzen uitkeren aan niet meer bestaande personen.

Toen maar deze veelgelezen column in de strijd geworpen: hartelijk dank voor dit geweldige verhaal meneer postcodeloterij; dat zal het vast heel erg goed doen bij de lezers van het Digitale Utrechtse UniversiteitsBlad. Dat hielp, dus de deal werd dat we geld terugkregen én dat de loten bij de komende trekking nog mee mochten doen. En toen gebeurde het wonder. Mijn moeder won een maand na haar overlijden een tweetal appeltaarten, af te halen bij de HEMA. Een beetje cynisch wel, want de taart smaakte nergens naar terwijl mijn moeder de beste appeltaart van het westelijk halfrond bakte. Maar toch ...

Vrolijkheid alom dus.

Bij het opruimen van ons ouderlijk huis deden we allerlei spectaculaire en zoals gezegd vaak erg beladen vondsten, waarover een andere keer wellicht meer. Maar de vondst van vandaag wil ik u toch niet onthouden.

Dat zit zo. Mijn vader werkte vanaf 1947 als chemisch autodidact bij Organon in Oss. Daar ontwikkelde hij met zijn team onder andere Lyndiol, de eerste Nederlandse anticonceptiepil die later een tikkeltje te zwaar bleek maar toch het begin vormde van een goudmijn voor het bedrijf. Twee weken geleden werd ik door het gemeentebestuur van Oss en passant uitgenodigd voor de onthulling van het monument ‘De Pil’, een levensgrote pillenstrip met feestverlichting, waarbij zowel de burgemeester van Oss als de directeur van MSD (dat Organon een aantal jaren geleden heeft overgenomen) zichzelf zo hard op de economische borst klopten dat de uitvinders van weleer geen naam mochten hebben. Maar dat terzijde. Begin zestiger jaren werden mijn vader en zijn collega’s uitgenodigd bij een bedrijfsbezoek dat Koningin Juliana aan Organon bracht. Juliana was een gezellige rookster, en stak tijdens haar praatje in het auditorium een lekker sigaretje op. Om een lang verhaal kort te maken: mijn vader ontfermde zich na afloop over haar peuk, deed die in een reageerbuisje dat vervolgens jarenlang bij ons thuis een succesnummer was op feesten en partijen. Maar zoals dat gaat: ‘ons pap’ kreeg Alzheimer en de peuk raakte zoek. Tot vandaag. Iemand die er verstand van heeft bekeek voor ons een klein porseleinen vaasje, hield het à la Tussen Kunst en Kitsch op zijn kop en kreeg een peuk in zijn oog. De peuk van Juul. Kan iemand van het Departement Scheikunde mij aan een reageerbuisje model jaren zestig helpen?

Opinie
on 28/04/2015

Micha de Winter doet na het overlijden van zijn moeder onverwachte vondsten: een winnend lot en een koninklijk saffie.

Zoals veel mensen weten komt er bij het overlijden van ouders heel veel kijken. Een mooie begrafenis regelen en een heel huis –sterker nog: twee complete levens ontmantelen, dat is nog maar het begin. De boedel verdelen onder de erfgenamen, zelfs al gaat het om emotioneel beladen voorwerpen, foto’s en brieven uit de oorlog, zoals in ons geval: nauwelijks een punt.

Nee, dan het opzeggen van de Postcodeloterij. Mijn moeder had vlak voor haar overlijden een jaarabonnement gekocht, elke maand twee loten. Gebeld met het callcenter: nee helaas meneer, wij mogen geen geld retourneren. Dat vond ik als executeur testamentair natuurlijk jammer, maar ik rook mijn kans: betekent dat dan dat mijn moeder dit hele jaar, ook na haar dood nog miljonair kan worden? Nee meneer, wij mogen helaas geen prijzen uitkeren aan niet meer bestaande personen.

Toen maar deze veelgelezen column in de strijd geworpen: hartelijk dank voor dit geweldige verhaal meneer postcodeloterij; dat zal het vast heel erg goed doen bij de lezers van het Digitale Utrechtse UniversiteitsBlad. Dat hielp, dus de deal werd dat we geld terugkregen én dat de loten bij de komende trekking nog mee mochten doen. En toen gebeurde het wonder. Mijn moeder won een maand na haar overlijden een tweetal appeltaarten, af te halen bij de HEMA. Een beetje cynisch wel, want de taart smaakte nergens naar terwijl mijn moeder de beste appeltaart van het westelijk halfrond bakte. Maar toch ...

Vrolijkheid alom dus.

Bij het opruimen van ons ouderlijk huis deden we allerlei spectaculaire en zoals gezegd vaak erg beladen vondsten, waarover een andere keer wellicht meer. Maar de vondst van vandaag wil ik u toch niet onthouden.

Dat zit zo. Mijn vader werkte vanaf 1947 als chemisch autodidact bij Organon in Oss. Daar ontwikkelde hij met zijn team onder andere Lyndiol, de eerste Nederlandse anticonceptiepil die later een tikkeltje te zwaar bleek maar toch het begin vormde van een goudmijn voor het bedrijf. Twee weken geleden werd ik door het gemeentebestuur van Oss en passant uitgenodigd voor de onthulling van het monument ‘De Pil’, een levensgrote pillenstrip met feestverlichting, waarbij zowel de burgemeester van Oss als de directeur van MSD (dat Organon een aantal jaren geleden heeft overgenomen) zichzelf zo hard op de economische borst klopten dat de uitvinders van weleer geen naam mochten hebben. Maar dat terzijde. Begin zestiger jaren werden mijn vader en zijn collega’s uitgenodigd bij een bedrijfsbezoek dat Koningin Juliana aan Organon bracht. Juliana was een gezellige rookster, en stak tijdens haar praatje in het auditorium een lekker sigaretje op. Om een lang verhaal kort te maken: mijn vader ontfermde zich na afloop over haar peuk, deed die in een reageerbuisje dat vervolgens jarenlang bij ons thuis een succesnummer was op feesten en partijen. Maar zoals dat gaat: ‘ons pap’ kreeg Alzheimer en de peuk raakte zoek. Tot vandaag. Iemand die er verstand van heeft bekeek voor ons een klein porseleinen vaasje, hield het à la Tussen Kunst en Kitsch op zijn kop en kreeg een peuk in zijn oog. De peuk van Juul. Kan iemand van het Departement Scheikunde mij aan een reageerbuisje model jaren zestig helpen?

Tags: roken

Advertentie