Student moet aangevallen conducteur te hulp schieten

Passagiers zouden eerder hun mond moeten opendoen als een conducteur of buschauffeur wordt aangevallen. Student Matthijs Meulblok vindt dat een goed streven, maar merkt ook dat het moeilijk is om daadwerkelijk actie te ondernemen.

Tot een paar maanden geleden was het me eigenlijk nooit echt opgevallen. Medewerkers van de NS die worden uitgescholden, geschopt of met de dood bedreigd.Ik schrok er behoorlijk van en tegenwoordig zit het nieuws er vol mee. Soms twee keer per week. Het moest tijd worden voor een eye-opener. Want het is niet enkel ‘handen af van onze vrijwilligers of hulpverleners’, het moet ook ‘handen af van onze mensen’ zijn als het aan mij ligt.

Vorige week zaterdag was het weer zo ver. Ik zat in de bus en las op Nu.nl een bericht over een man uit Tegelen die een conducteur bedreigd had met een stanleymes. Hij had zelf geen kaartje, kreeg een boete en werd boos, wat zeg ik agressief. Uiteindelijk wist het NS-personeel de man in te sluiten en is hij in Tilburg opgepakt door de politie.

Maar wat zou jij dan doen? Zou je gaan filmen zoals onze oud-minister van justitie zou oproepen? Zou je de man proberen te overmeesteren met gevaar voor eigen leven? We zijn dan misschien helden op sokken, maar we hebben een gevoel van medeleven en rechtvaardigheid.

Ik ben zelf student en reis dus veel met het openbaar vervoer. Onlangs nog in Utrecht in de bus begon een man te flippen en de buschauffeur uit te schelden. De chauffeur bleef ontzettend kalm, waarvoor heel veel respect. De boze medepassagier schreeuwde alleen maar meer. De chauffeur stopte de bus bij het Oorsprongpark en liet ongezouten zijn mening horen en schreeuwde terug. Uiteindelijk wist een andere passagier de man uit de bus te krijgen en probeerde hem daar te kalmeren.

Dagelijks kunnen we allemaal worden geconfronteerd met deze gevallen. Maar wat deed ik op dat moment? Ik stond in ieder geval op scherp. Ik tweette naar de politie dat er een verwarde agressieve man de bus was uitgezet (graag gedaan Ivo). Maar zou ik zijn opgestaan om de chauffeur te helpen indien hij werd aangevallen? De bus zat immers vol met meer passagiers. Ik weet het niet. Mijn mening zegt ja, mijn geweten zegt dat ik het al veel eerder had moeten doen, maar mijn gevoel zei de kat uit de boom te kijken uit eigen veiligheid. Een kwestie van inschatten dus.

Het zijn moeilijke keuzes die we allemaal moeten maken wanneer we krijgen te maken met geweld. Zelf ben ik ooit aangevallen in een kroeg door een dronkaard die dacht dat ik zijn muntje van de pooltafel had gestolen. Hij begon eerst tegen een vriendin te keer te gaan en toen tegen mij. Wat deed ik? Ik bleef kalm en begon te praten. Mijn vrienden stonden op scherp, maar niemand greep direct in. Naderhand kwamen vrienden van de dronkaard hun excuses maken voor het gedrag en vonden het goed hoe ik omging met de agressie van hun dronken maat. Maar wat als hij me wel had geslagen? Sloeg ik dan terug? Dook ik weg? Zouden anderen me helpen? Ik had het al opgenomen voor die vriendin in de kroeg. Een lastig dilemma.

Maar terugkomend op het voorval van zaterdagochtend. Ik heb ontzettend veel respect voor de collega’s van de conducteur. Ik zei altijd tegen mezelf, als mijn studie niets wordt, dan word ik conducteur. Niet uit minachting, maar omdat ik het een respectvol beroep vindt. Als student kom je ze bijna dagelijks tegen en met de vriendelijkheid, doch strenge blik ontstaat er iedere keer een kleine vriendschap wanneer ze je OV-chip checken.

Misschien is het tijd dat alle mensen in het openbaar vervoer gevarengeld moeten gaan krijgen voor het werk dat ze doen. Of misschien moeten we zelf actie ondernemen en bedenken wat we zouden kunnen doen om die mensen te helpen. Op mij kunt u rekenen meneer of mevrouw de conducteur. Ik zal als het moet opstaan en een helpende hand bieden. Ik zal in ieder geval op scherp staan wanneer ik schreeuwende mensen hoor op een perron of in de trein. Samen staan we sterk en dat steuntje kunt u ook gebruiken denk ik.

Opinie
on 04/05/2015

Passagiers zouden eerder hun mond moeten opendoen als een conducteur of buschauffeur wordt aangevallen. Student Matthijs Meulblok vindt dat een goed streven, maar merkt ook dat het moeilijk is om daadwerkelijk actie te ondernemen.

Tot een paar maanden geleden was het me eigenlijk nooit echt opgevallen. Medewerkers van de NS die worden uitgescholden, geschopt of met de dood bedreigd.Ik schrok er behoorlijk van en tegenwoordig zit het nieuws er vol mee. Soms twee keer per week. Het moest tijd worden voor een eye-opener. Want het is niet enkel ‘handen af van onze vrijwilligers of hulpverleners’, het moet ook ‘handen af van onze mensen’ zijn als het aan mij ligt.

Vorige week zaterdag was het weer zo ver. Ik zat in de bus en las op Nu.nl een bericht over een man uit Tegelen die een conducteur bedreigd had met een stanleymes. Hij had zelf geen kaartje, kreeg een boete en werd boos, wat zeg ik agressief. Uiteindelijk wist het NS-personeel de man in te sluiten en is hij in Tilburg opgepakt door de politie.

Maar wat zou jij dan doen? Zou je gaan filmen zoals onze oud-minister van justitie zou oproepen? Zou je de man proberen te overmeesteren met gevaar voor eigen leven? We zijn dan misschien helden op sokken, maar we hebben een gevoel van medeleven en rechtvaardigheid.

Ik ben zelf student en reis dus veel met het openbaar vervoer. Onlangs nog in Utrecht in de bus begon een man te flippen en de buschauffeur uit te schelden. De chauffeur bleef ontzettend kalm, waarvoor heel veel respect. De boze medepassagier schreeuwde alleen maar meer. De chauffeur stopte de bus bij het Oorsprongpark en liet ongezouten zijn mening horen en schreeuwde terug. Uiteindelijk wist een andere passagier de man uit de bus te krijgen en probeerde hem daar te kalmeren.

Dagelijks kunnen we allemaal worden geconfronteerd met deze gevallen. Maar wat deed ik op dat moment? Ik stond in ieder geval op scherp. Ik tweette naar de politie dat er een verwarde agressieve man de bus was uitgezet (graag gedaan Ivo). Maar zou ik zijn opgestaan om de chauffeur te helpen indien hij werd aangevallen? De bus zat immers vol met meer passagiers. Ik weet het niet. Mijn mening zegt ja, mijn geweten zegt dat ik het al veel eerder had moeten doen, maar mijn gevoel zei de kat uit de boom te kijken uit eigen veiligheid. Een kwestie van inschatten dus.

Het zijn moeilijke keuzes die we allemaal moeten maken wanneer we krijgen te maken met geweld. Zelf ben ik ooit aangevallen in een kroeg door een dronkaard die dacht dat ik zijn muntje van de pooltafel had gestolen. Hij begon eerst tegen een vriendin te keer te gaan en toen tegen mij. Wat deed ik? Ik bleef kalm en begon te praten. Mijn vrienden stonden op scherp, maar niemand greep direct in. Naderhand kwamen vrienden van de dronkaard hun excuses maken voor het gedrag en vonden het goed hoe ik omging met de agressie van hun dronken maat. Maar wat als hij me wel had geslagen? Sloeg ik dan terug? Dook ik weg? Zouden anderen me helpen? Ik had het al opgenomen voor die vriendin in de kroeg. Een lastig dilemma.

Maar terugkomend op het voorval van zaterdagochtend. Ik heb ontzettend veel respect voor de collega’s van de conducteur. Ik zei altijd tegen mezelf, als mijn studie niets wordt, dan word ik conducteur. Niet uit minachting, maar omdat ik het een respectvol beroep vindt. Als student kom je ze bijna dagelijks tegen en met de vriendelijkheid, doch strenge blik ontstaat er iedere keer een kleine vriendschap wanneer ze je OV-chip checken.

Misschien is het tijd dat alle mensen in het openbaar vervoer gevarengeld moeten gaan krijgen voor het werk dat ze doen. Of misschien moeten we zelf actie ondernemen en bedenken wat we zouden kunnen doen om die mensen te helpen. Op mij kunt u rekenen meneer of mevrouw de conducteur. Ik zal als het moet opstaan en een helpende hand bieden. Ik zal in ieder geval op scherp staan wanneer ik schreeuwende mensen hoor op een perron of in de trein. Samen staan we sterk en dat steuntje kunt u ook gebruiken denk ik.

Tags: openbaar vervoer | overlast

Advertentie