Universiteit Utrecht, investeer in banden met Israëlische universiteiten

Van alle conflicten in deze wereld moet de Universiteit Utrecht haar voet in een wespennest zetten en partij kiezen in een van de meest ingewikkelde conflicten van onze tijd. Althans, dat stellen Layal Ftouni en Itai van de Wal in hun opinie. In dit advies ga ik beargumenteren waarom het zowel niet-academisch als onethisch zou zijn om dat te doen.

Wat is het probleem precies? Israëlische studenten kunnen studeren aan de Universiteit Utrecht en studenten van de Universiteit Utrecht kunnen studeren aan verschillende universiteiten in Israël. Dit voorbeeld van een open en vrije uitwisseling van kennis en ideeën waar de academische wereld voor staat, is een doorn in het oog van twee anti-Israël activisten die in Utrecht werken en studeren. Dat is het probleem. Elke lezer zou zich afvragen, waar deze wrok jegens hun medestudenten en academische collega's vandaan komt. Een maatregel om de vrije en open academische uitwisseling te belemmeren, zou immers in de eerste plaats de studenten en medewerkers van de Universiteit Utrecht beperken.

Ethische en politieke implicaties
De auteurs beweren dat de mogelijkheid om in Israël te studeren ethische en politieke implicaties heeft, omdat de universiteiten in Israël staan. En omdat deze Israëlische universiteiten deel uitmaken van Israël als geheel, zijn ze ook verbonden met het conflict in de betwiste gebieden. Deze gebieden, die worden gecontroleerd door Israël en de Palestijnse Autoriteit, zijn het toneel van gewelddadige confrontaties tussen Joodse en Arabische inwoners, waaronder vermeende schendingen van de mensenrechten. Dit uitgangspunt van hun betoog is een controversiële politieke mening. Volgens het kader van deze politieke opinie is Israël niet dat kleine stukje land langs de Middellandse Zeekust dat de Joden hun thuis noemen, maar een ‘Goliat en ‘het grote kwaad’ van de hele regio. Iedere student die op een kaart van het Midden-Oosten kijkt, kan zien dat dit frame niet de volledige realiteit in de regio weerspiegelt. Israel is, als Jood onder de naties, zeer klein, fragiel en altijd op haar hoede voor buitenlandse bemoeizucht.

Anachronistische vergelijking met Zuid-Afrika
Het frame omvat ook het idee dat Israël anachronistisch vergelijkt met Zuid-Afrika tijdens de rassenscheiding die 'apartheid' wordt genoemd. Er bestaat geen Calvinistische basis in de staat Israël, er zijn geen ‘thuislanden’ in Israël en het idee van ‘soevereiniteit in eigen kring’ is Nederlands, niet Israëlisch. Israël is niet perfect, maar Nederland ook niet. Algemeen: Israëli's zien zichzelf niet als superieur aan Arabieren. Het idee om je superieur te voelen en in een aparte staat te willen leven is van oorsprong Nederlands, niet Israëlisch en zeker niet Joods. Elke student die ooit aan een Israëlische universiteit heeft gestudeerd, kan dit bevestigen; er is geen spoor van rassenscheiding in Israël, noch op Israëlische campussen. Natuurlijk is er racisme! Verrassing van de eeuw: Joden zijn mensen. Niets menselijks is hen vreemd. Arabieren en Joden studeren aan alle genoemde universiteiten, werken er, gaan erop uit, bouwen een carrière op en vinden hun plek in de Israëlische samenleving. Joden (zwart en wit) en Arabieren worden wetenschappers, artsen, advocaten, rechters, regeringsfunctionarissen en leden van de huidige regeringscoalitie. En nee, ik negeer het feit dat er een conflict gaande is over de Westelijke Jordaanoever niet, die verondersteld wordt deel uit te maken van een Arabische staat genaamd Palestina. Maar ontkennen dat de Joden ook inheems zijn in de regio met het recht om daar te wonen, is waarlijk apartheid. Een trucje uit de doos van mannen als Verwoerd en Riebeeck, de grondleggers van apartheid.

Bloedige stammenconflicten
In elk gewapend conflict op deze planeet wordt de burgerbevolking blootgesteld aan gevaren, en het conflict tussen Israël en verschillende Palestijnse terreurorganisaties is in dat opzicht niet anders. Het is een misvatting van de werkelijkheid om gevallen van mensenrechtenschendingen los van het conflict te zien. We mogen niet vergeten: Israël ligt niet in Scandinavië, maar in het Midden-Oosten, waar dictatoriale regimes chemische wapens gebruiken op hun eigen bevolking, en waar ongebreidelde corruptie en bloedige stammenconflicten aan de orde van de dag zijn.

De oproep om de banden met Israëlische universiteiten te verbreken maakt deel uit van een gezamenlijke inspanning van een breed scala aan organisaties die zich hebben aangesloten bij BDS, de internationale beweging voor boycot, desinvestering en sancties van Israël. Ondanks al hun verschillen kwamen islamisten, marxistische en democratische organisaties overeen om samen te werken om Israël internationaal te isoleren, als een parallelle poging om Israël met geweld te vernietigen. De hypocrisie van BDS-voorstanders als het gaat om het boycotten van Israël, is zichtbaar bij BDS-leider Omar Barghouti, die afstudeerde met een master in filosofie aan de Universiteit van Tel Aviv en daar ook promoveert. Hij profiteert meer dan dat hij boycot.

De ware academische geest
Leer van Palestijnen: de Birzeit Universiteit in Ramallah heeft nauwe banden met de Hebreeuwse Universiteit. Dit is de ware academische geest: van elkaar leren, naar beide kanten luisteren, discussiëren! De kans om naar Israël te gaan is een kans om je geest te verruimen en te ontdekken dat sommige discussies hier, daar in een heel ander daglicht komen te staan. Niemand heeft het over Israël als apartheidsstaat, aangezien sommige universiteiten bijna een meerderheid van Arabische studenten hebben. En niemand betoogt voor minder academische vrijheid.

De waardering van academische en ethische waarden van de Universiteit Utrecht, zorgen ervoor dat de kans nihil is dat de grootste universiteit van Nederland afkoerst op een boycot. Voor Israeli’s blijven er mogelijkheden om hierheen te komen om ons te vertellen hoe de vork in de steel zit en Nederlanders houden de mogelijkheid om te leren, te groeien en in contact te komen met deze unieke cultuur. De academische geest is sterker dan de cancelcultuur.