Laat ik maar eens een poging wagen, dacht ik toen ik de prijsvraag in het DUB voorbij zag komen. Niet dat ik het uit mezelf wist, maar even googlen leverde al snel het juiste antwoord op: The Trammps zijn opgericht in 1972! Hoewel ik normaal gesproken nooit iets win, was ik in gedachten mijn plateauzolen al aan het afstoffen en dwaalde ik af naar vroegere tijden. Spetterende soulparty’s in mijn studententijd, concerten van The Four Tops & The Temptations en als klap op de vuurpijl een playback optreden, samen met o.a. Maarten van Son, Edward de Haan, Marianne Wolters en Jeannette Gels als Tavares op een facultaire barbecue van Sociale Wetenschappen! Nog steeds kan ik heimwee hebben naar die tijd; heel hard werken maar wel meer lol dan tegenwoordig, voor mijn gevoel althans.
Hoe dan ook, ik won de bovengenoemde prijsvraag, kreeg twee kaarten voor Soul Symphonic in het Concertgebouw en was zo blij als een kind. Vriendin Inge (altijd in voor een verzetje) vergezelde me vorige week woensdag naar Amsterdam. We voelden ons als twee tieners op een schoolreisje en dat bleef eigenlijk de hele avond zo. Fantastisch was het! De Amerikaan Charles Floyd, die het enorme orkest dirigeerde, stal direct de show met zijn elastieken benen. Snel gevolgd door achtereenvolgens Brown Hill, Michelle David (wat een stem!), Jenny Lane en Boris. Onbegrijpelijk dat we, terwijl we zoveel talent in huis hebben, dan weer zo’n Sieneke naar het songfestival sturen! Maar dat even terzijde.
Hoewel het publiek tot dan toe de acts weliswaar met enthousiast geklap had beloond, sprong iedereen pas uit z’n stoel toen The Trammps het podium opkwamen. “Hèhè, eindelijk”, zei mijn Haagse buurvrouw die al veel eerder had willen dansen maar niet als enige durfde te gaan staan. The Trammps: deels oud en krakkemikkig, hier en daar een tand missend, de toetsenist half verlamd, het mocht de pret niet drukken. Twee noten, drie danspasjes en de zaal ging los. Het werd één groot feest. Nummers van Motown, Phillysound en meer eigentijdse soul wisselden elkaar af. Tegen half een tolden we het Concertgebouw weer uit, de slotact Disco Inferno nog vers in het geheugen. Wat een avond, wat een talent, wat een feest!
Dank dat jullie mij als winnaar hebben gekozen, hier kan ik nog jaren van nagenieten.