Aangezien ik hier nieuw ben, zal ik mijzelf even voorstellen: mijn naam is Willem van Geel. Maar veel verder zijn we daarmee nog niet, wie ben ik nou precies, behalve slechts de schrijver van deze blog?
Goeie vraag, een vraag waar ik de laatste tijd zelf ook erg mee bezig ben geweest. Ik schreef er uiteindelijk zelfs een stuk over voor mijn column in een universitair blad, maar vond dit toch te persoonlijk om te publiceren in een omgeving waar iedereen mij kent. Hier voelt dat echter een stuk comfortabeler.
Bijzonder toch, hoe het internet het zo simpel maakt voor compleet onbekenden om met elkaar te communiceren, terwijl de anonimiteit alsnog voor een groot deel behouden blijft. Maar ik dwaal af. Vroeger geloofde ik dat geluk het belangrijkste in een mensenleven is. Tenminste, belangrijker dan ontwikkeling. Als iemand comfortabel is met de situatie waarin hij verkeert, zowel letterlijk als figuurlijk, heeft die persoon geen reden om dat te willen veranderen.
Onlangs ben ik er echter achter gekomen dat ik mezelf dit grotendeels heb voorgehouden omdat ik van geen enkele ontwikkeling wil weten, compleet ongewillig om mijzelf te definiëren. Ik zie mijzelf namelijk niet als één definieerbaar persoon. In plaats daarvan, lijk ik meer een acteur die verschillende rollen speelt in verschillende omgevingen.
Zo ben ik een compleet ander persoon bij mijn ouders dan in de klas en ben ik wederom anders op het sportveld. Ik zou echt niet weten welke van deze rollen het meest “mijzelf” is en ik zie eerlijk gezegd ook niet echt een bepaalde kern die alle rollen bezitten en die mijzelf dus zouden definiëren als mijzelf. In plaats daarvan probeer ik wanhopig vast te houden aan de kinderlijke onschuldigheid, die zeer veel op naïviteit lijkt, dat ik nog een tabula rasa ben. Een leeg blad, wachtend op de juiste pen om mijn levensverhaal op te schrijven.
Mijn probleem is dat ik niet kan kiezen, er zijn namelijk zoveel opties nog open. Graag zou ik hier een zin van mijn originele (Engelstalige) column willen quoten, aangezien ik niet zo goed weet hoe ik het naar het Nederlands zou moeten vertalen zonder de kracht te verliezen: “The feeling that I can still become anyone, makes me want to be everyone.” Dolgraag zou ik als ‘de schrijver’ gezien worden, de jongen die altijd zijn notitieblok bij zich heeft en daar regelmatig in zit te krabbelen.
Tegelijkertijd zou ik ook veel van mijn tijd in sport willen investeren, of juist in mijn studie. Maar ik merk het ook bij kleinere dingen. Als ik bijvoorbeeld een hele mooie ‘tribute’ op Youtube zie, wil ik spontaan ook van dat soort filmpjes gaan maken. Dit zijn natuurlijk een aantal persoonlijke voorbeelden, maar jij als student van grofweg dezelfde leeftijd, herken je jezelf misschien wel in dit probleem. We zijn jong en moeten nog bepalen wie we over dertig jaar zullen zijn, wanneer de mid-life crisis haar opwachting maakt. In die zin zou je kunnen zeggen dat ik momenteel in een pre-life crisis zit. Kortom, ik kan geen volledig antwoord geven op de vraag wie ik precies ben, dus zeg maar gewoon Willem.