Confronterend sociaal arbeidersdrama in Waalse film

In Deux jours, une nuit wordt de kijker meegenomen in de strijd van een jonge vrouw die vecht voor haar baan. Een intrigerende en confronterende film, vindt recensent Lisa van der Waal.
De Waalse broers Luc en Jean-Pierre Dardenne zijn onafscheidelijk: nog nooit regisseerden zij een film zonder elkaar. In 1987 maakten de broers hun debuut met de film Falsch, waarna onder ander Rosetta (1999) en L'enfant (2005) volgden. Deze twee laatste werden bekroond met een Gouden Palm op het Filmfestival in Cannes. Hun nieuwste film Deux jours, une nuit greep dit jaar net naast de prijs, maar blijkt zeker de moeite waard te zijn.

Na haar depressie is Sandra weer met volle moed begonnen met haar fabriekswerk. Op haar vrije vrijdagmiddag krijgt zij telefoon van een collega. Zojuist hebben de werknemers van het bedrijf de keuze gekregen of ze een bonus willen. Zo ja, dan moeten er wel mensen ontslagen worden. Bijna iedereen is voor en het gevolg is dat Sandra haar baan zal verliezen. De baas van het bedrijf zegt toe om maandag een nieuwe stemming te houden en dus heeft Sandra twee dagen en een nacht de tijd om haar collega's ervan te overtuigen om op het behoudt van haar baan te stemmen.

Evenals in hun vorige films, snijden de gebroeders Dardenne in Deux jours, une nuit weer een sociaal thema aan. Dit drama laat zien wat het doet met mensen als zij moeten kiezen tussen het geld en solidariteit voor hun medemensen. Waar liggen je prioriteiten in tijden van crisis? Gun je je collega maandelijks een salaris of ontvang je liever zelf een extraatje zodat je eindelijk het terras achter je nieuwbouwhuis kan laten aanleggen? Sandra confronteert keer op keer een collega met vragen als deze. De één is bikkelhard en kiest voor het geld, de ander schaamt zich en besluit toch voor zijn of haar collega te kiezen. Voor Sandra zelf is haar missie een lijdensweg. Ze wil absoluut geen medelijden opwekken en als een bedelaar overkomen. Na iedere tegenslag weet zij zichzelf toch steeds weer te herpakken en besluit ze opnieuw een collega te bezoeken. Zo vecht ze door, tot maandagochtend.

Deux jours, une nuit is evenals de vorige films van de   gebroeders Dardenne zeer sober, stil en realistisch. Bijna de gehele film bestaat uit long takes die vanuit de hand gefilmd zijn. Daardoor is het beeld wat trillerig, maar het geeft de regisseurs wel de kans om personages te volgen en dicht op hun huid te zitten. Zo krijgt de kijker het gevoel dat hij bij de reis van Sandra betrokken wordt en bij elk gesprek met een van haar collega's aanwezig is. Je ziet de emoties en voelt de emoties van personages, de twijfel, de afkeuring en de blijdschap, en leeft keer op keer met Sandra mee. Dramatische muziek die de gevoelens van de personages zou versterken blijft uit en ondanks dat het verhaal vrij tragisch is, eindigt Deux jours, une nuit niet in een melodrama. Bovendien vertolkt de internationaal bekende actrice Marion Cotillard (La Mome (2007), De rouille et d'os (2012) perfect de rol van een vrouw die af en toe nog kampt met depressieve gedachten.

Deux jours, une nuit is een sociaal drama zoals we dat van Luc en Jean-Pierre Dardenne gewend zijn: eenvoudig, intens realistisch en bovenal confronterend. Want wat zou je immers zelf doen als je moest kiezen tussen een bonus of je collega, solidariteit voor jezelf of voor je naaste?

Deux jours, une nuit is vanaf 19 juni te zien in de bioscoop.