Inspirerend filmfestival Motovun

Ena Omerovic studeert Film- en Televisiewetenschappen en bezocht deze zomer het inspirerende filmfestival Motovun in Kroatië. 
Dit jaar keer ik terug van vakantie met drie paspoorten, mijn Nederlandse, mijn Bosnische en mijn nieuwste aanwinst: een Motovun Film Festival paspoort. Als bezoeker van dit kleine charmante film festival in het noorden van Kroatië, wordt je gelijk ‘aangenomen’' in het land van positieve energie waar sombere gesprekken en zorgen verboden zijn. Voorwaarde is om aan de voet van de berg waarop het dorpje Motovun ligt, je negatieve energie achter te laten en te klimmen naar een plek van geluk, plezier en ontspanning.
Het duurde niet eens een halve dag en ik had mijn nieuwe ‘mentaliteit’ als bewoner van het landschap ontdekt. De overige tijdelijke bewoners van het Motovun Film Festival variëren van alternatieve jongeren, filmliefhebbers van alle leeftijden, maar ook bekende filmmakers, muzikanten, die zich mengen met ons het ‘gewone’ volk. Zo zat ik toevallig in een pizzeria aan tafel naast de regisseur van de Servische film Clip, Maja Miloš, die vorig jaar in Rotterdam een Tiger had binnengehaald, en een acteur uit de Servische film Parade van Srđan Dragojević (een aanrader). De mensen die eruit springen zijn een klein aantal vrouwen met jurkjes die niet veel bedekken en mannen in nette kleding. Dit zijn voornamelijk pioniers van het festival die waarschijnlijk al de tweede dag wisselen naar meer casual outfits of de vrije zone van Motovun verlaten.
Maar nu even kort (waar het ten slotte om draait); de films. Motovun heeft dit jaar een fijne selectie gehad van korte films, documentaires en speelfilms afkomstig uit heel de wereld van Iran tot aan de Verenigde Staten. Dit jaar was speciale aandacht geschonken aan Mohsen Makhmalbaf, regisseur van oner meer de films Kandahar, A Moment of Innocence, The Gardener, die ook de prijs Maverick naar huis mee heeft genomen voor zijn moed en strijd om controversiële onderwerpen vanuit de regio van zijn herkomst te vertonen, grenzen te verleggen, en zijn aandacht voor mensenrechten.
Naast de winnaars van het festival zou ik iedereen aanraden om te kijken naar de Amerikaanse Frances Ha (Noah Baumbach), voor wie het nog niet heeft gezien. Het is een sympathieke comedy drama over een 27-jarige vrouw, die zich in een overgangsfase in haar leven bevindt aan de rand van haar jeugd en de sprong moet wagen naar volwassenheid waar ze moeite mee heeft. Het onderwerp is interessant denk ik voor veel eind-twintigjarigers. Frances's naïviteit en positivisme is aanstekelijk wat het tenslotte echt een ‘feel-good’ film maakt. Ik heb ook ontzettend genoten van de film La Vie D'adele van Abdellatif Kechiche  (winnaar van de grand-prix in Cannes). Het acteerwerk is fantastisch en het onderwerp sprak me aan om te zien hoe het is voor homoseksuele mensen in hun tienertijd zichzelf te confronteren met deze ontdekking en ook hun omgeving. In samenhang met de titel volgt de film letterlijk het leven van Adele en zien we een periode in haar leven wanneer zij zich ontwikkelt tot een jonge vrouw en dingen meemaakt die haar voor altijd zullen schapen. Mooie film.
Voor mensen die niet alleen films willen kijken is er in Motovun altijd van alles georganiseerd. Zo deed ik bijvoorbeeld mee aan een tafeltennis toernooi (die om twee uur ’s nachts begon!), werd er een fotosessie gemaakt Would you marry a Roma person?, was er een film debat club, elke avond concerten (dit jaar voornamelijk Roma muziek) en zelfs een Motovun marathon. Vervelen is bijna onmogelijk.
Mijn bezoek aan Motovun is voor mij heel memorabel en ik hoop dat ik een beetje in deze tekst en foto’s de sfeer heb overgebracht. Ik raad mijn medestudenten aan om in de zomer van 2014 het festival zelf te ervaren en beoordelen.