Sober waargebeurd drama over een homofobe aidspatiënt

Zes Oscar-nominaties, waaronder die voor Beste Film en Beste Mannelijke Hoofdrol, en prijzen op diverse internationale filmfestivals. Helemaal terecht, vindt Lisa van der Waal. Taboedoorbrekend en Matthew McConaughey in topvorm.
Toen Ron Woodroof in 1986 te horen kreeg dat hij geïnfecteerd was met het hiv-virus en hij niet lang meer te leven had, besloot hij om zijn laatste dagen te besteden aan het onderzoeken van verschillende medicijnen tegen aids, iets waar medici destijds zeer weinig kennis over hadden. Nadat Woodroof de (volgens hem) beste medicijnen in handen kreeg, richtte hij in 1988 de Dallas Buyers Club op, een illegaal distributiecentrum waarmee hij andere aidspatiënten probeerde te helpen. Woodroof overleed in 1992 en twintig jaar later besloot de Canadese regisseur Jean-Marc Vallée (C.R.A.Z.Y., 2005) Rons laatste dagen te verfilmen. Het resultaat werd op diverse filmfestivals met prijzen bekroond en heeft daarnaast zes Oscar-nominaties in de wacht gesleept.

Het leven van elektricien Ron Woodroof (Matthew McConaughey) bestaat net als het leven van alle andere homofobe Texaanse mannen uit seks, drugs en rodeo. Totdat Ron opgenomen wordt in het ziekenhuis en daar te horen krijgt dat hij seropositief is. De stoere cowboy slaat de diagnose in de wind; hij is immers geen homo. Toch spookt de constatering van het hiv-virus door zijn hoofd en wordt hij ondertussen steeds zieker. Hij besluit om op onderzoek uit te gaan naar de mogelijkheden tot genezing. Hij creëert zo zijn eigen plaats binnen de malle molen van de farmaceutische wereld, waarin wetenschappelijke onderzoeken, doktoren en patiënten elkaar tegenspreken.

Dallas Buyers Club (2013) speelt zich af in de jaren 80, de periode waarin aids net ontdekt was en het onderzoek daarnaar nog in de kinderschoenen stond. Desondanks sluit de film naadloos aan op de actualiteit. In 2014 zijn er nog altijd geen medicijnen die aidspatiënten volledig kunnen genezen, is de ziekte een taboe en wordt homoseksualiteit niet altijd geaccepteerd. Vallée toont het harde leven van aidspatiënten, maar ook hoe vooroordelen over hen om kunnen slaan. Ron moet niets van homo's hebben, maar dit verandert gedurende de film. Zijn het eerst nog klanten aan wie hij veel geld kan verdienen, later blijken het gewone mensen te zijn die dezelfde ziekte hebben als hij en lijken er zelfs vriendschappen te ontstaan. Deze verandering levert ontroerende en pure scènes op.

Door het goede acteerwerk van Matthew McConaughey, Jennifer Garner (dokter Eve) en Jared Leto (transgender Rayon) komen ook de personages heel oprecht over. McConaughey en Leto vielen allebei tientallen kilo’s af om hun rollen geloofwaardig neer te zetten. McConaughey, die vooral bekend is van zijn rollen in (romantische) komedies, bewijst in Dallas Buyers Club dat hij serieuze rollen ook goed kan vertolken. Zijn nominatie voor een Oscar is dan ook zeker verdiend. Wel zorgen de sobere sfeer, het trage verloop van het verhaal en het ontbreken van een climax ervoor dat de film wat langdradig wordt.

Dallas Buyers Club sluit mooi aan bij andere (biografische) drama's waarin homoseksualiteit en/of aids een rol spelen, zoals Milk (2008), Precious (2009) en Behind the Candelabra (2013). Blijkbaar is het nog altijd nodig om de taboes uit de jaren 70 en 80 bespreekbaar te maken. Sommige regisseurs durven dit aan. Het wachten is tot de huidige maatschappij zich daar ook aan waagt.

Dallas Buyers Club is vanaf 23 januari te zien in de bioscoop.

Recensie
on 21/01/2014

Zes Oscar-nominaties, waaronder die voor Beste Film en Beste Mannelijke Hoofdrol, en prijzen op diverse internationale filmfestivals. Helemaal terecht, vindt Lisa van der Waal. Taboedoorbrekend en Matthew McConaughey in topvorm.

Toen Ron Woodroof in 1986 te horen kreeg dat hij geïnfecteerd was met het hiv-virus en hij niet lang meer te leven had, besloot hij om zijn laatste dagen te besteden aan het onderzoeken van verschillende medicijnen tegen aids, iets waar medici destijds zeer weinig kennis over hadden. Nadat Woodroof de (volgens hem) beste medicijnen in handen kreeg, richtte hij in 1988 de Dallas Buyers Club op, een illegaal distributiecentrum waarmee hij andere aidspatiënten probeerde te helpen. Woodroof overleed in 1992 en twintig jaar later besloot de Canadese regisseur Jean-Marc Vallée (C.R.A.Z.Y., 2005) Rons laatste dagen te verfilmen. Het resultaat werd op diverse filmfestivals met prijzen bekroond en heeft daarnaast zes Oscar-nominaties in de wacht gesleept.

Het leven van elektricien Ron Woodroof (Matthew McConaughey) bestaat net als het leven van alle andere homofobe Texaanse mannen uit seks, drugs en rodeo. Totdat Ron opgenomen wordt in het ziekenhuis en daar te horen krijgt dat hij seropositief is. De stoere cowboy slaat de diagnose in de wind; hij is immers geen homo. Toch spookt de constatering van het hiv-virus door zijn hoofd en wordt hij ondertussen steeds zieker. Hij besluit om op onderzoek uit te gaan naar de mogelijkheden tot genezing. Hij creëert zo zijn eigen plaats binnen de malle molen van de farmaceutische wereld, waarin wetenschappelijke onderzoeken, doktoren en patiënten elkaar tegenspreken.

Dallas Buyers Club (2013) speelt zich af in de jaren 80, de periode waarin aids net ontdekt was en het onderzoek daarnaar nog in de kinderschoenen stond. Desondanks sluit de film naadloos aan op de actualiteit. In 2014 zijn er nog altijd geen medicijnen die aidspatiënten volledig kunnen genezen, is de ziekte een taboe en wordt homoseksualiteit niet altijd geaccepteerd. Vallée toont het harde leven van aidspatiënten, maar ook hoe vooroordelen over hen om kunnen slaan. Ron moet niets van homo's hebben, maar dit verandert gedurende de film. Zijn het eerst nog klanten aan wie hij veel geld kan verdienen, later blijken het gewone mensen te zijn die dezelfde ziekte hebben als hij en lijken er zelfs vriendschappen te ontstaan. Deze verandering levert ontroerende en pure scènes op.

Door het goede acteerwerk van Matthew McConaughey, Jennifer Garner (dokter Eve) en Jared Leto (transgender Rayon) komen ook de personages heel oprecht over. McConaughey en Leto vielen allebei tientallen kilo’s af om hun rollen geloofwaardig neer te zetten. McConaughey, die vooral bekend is van zijn rollen in (romantische) komedies, bewijst in Dallas Buyers Club dat hij serieuze rollen ook goed kan vertolken. Zijn nominatie voor een Oscar is dan ook zeker verdiend. Wel zorgen de sobere sfeer, het trage verloop van het verhaal en het ontbreken van een climax ervoor dat de film wat langdradig wordt.

Dallas Buyers Club sluit mooi aan bij andere (biografische) drama's waarin homoseksualiteit en/of aids een rol spelen, zoals Milk (2008), Precious (2009) en Behind the Candelabra (2013). Blijkbaar is het nog altijd nodig om de taboes uit de jaren 70 en 80 bespreekbaar te maken. Sommige regisseurs durven dit aan. Het wachten is tot de huidige maatschappij zich daar ook aan waagt.

Dallas Buyers Club is vanaf 23 januari te zien in de bioscoop.

Tags: recensie | speelfilm

Advertentie