Wakker geschud worden door I Am Oak

I Am Oak behoeft eigenlijk nauwelijks introductie hier. De Utrechtse folkband vormt al jaren de voorhoede van de alternatieve (folk) scene in ons stadsie en is het paradepaardje van de leukste Utrechtse platenmaatschappij, Snowstar Records. 29 maart speelde de groep een thuiswedstrijd in Ekko.

Goed, een kleine introductie dan nog: I Am Oak is de afgelopen maanden erg productief geweest. Samen met The Black Atlantic werd een split-EP uitgebracht genaamd Black Oak, waarvoor de artiesten één nieuw nummer aanleverden, beiden een nummer van de ander coverden, en samen twee nieuwe nummers schreven. Daarnaast bracht I Am Oak ‘Ols Songd’ uit: een nieuw album met oude liedjes. Jaren geleden bracht de band al een demo-album uit onder dezelfde naam en met dezelfde nummers, maar dit was in een zeer beperkte oplage en nog vóór Snowstar Records. Daarmee is het een nieuw en een oud album tegelijk. Alle nummers werden opnieuw opgenomen omdat het geluid van de band zich sinds 2008 verder heeft ontwikkeld, maar ook omdat er in de oude opnames een aantal foutjes en taalonjuistheden zaten.

Minder klein, meer rijk
In Ekko horen wij dus ook twee kanten van I Am Oak. Met ‘Ols Songd’ doen de artiesten in wezen een stap terug; ze zijn terug gegaan naar de oorsprong van hun geluid. Toen schreef de band nog kleine, pastorale folkliedjes met spaarzame percussie, kleine gitaarmelodieën, en de lome, lijzige zang van Thijs Kuijken in de hoofdrol. Sinds tweede (of derde dus, het is maar hoe je het bekijkt) album ‘Oasem’ heeft de band zijn instrumentarium telkens wat uitgebreid. Hierdoor klinken de herziene nummers van ‘Ols Songd’ minder ‘klein’ en meer ‘rijk’. Waar de muziek eerst gefluisterd werd, durft het zich nu ook uit te spreken en heel spaarzaam zelfs te schreeuwen. 

Tweedeling
Deze tweedeling binnen het repertoire van I Am Oak wordt tijdens het optreden vooral zichtbaar door Kuijken’s gitaarkeuze. Ouder materiaal wordt met de akoestische gitaar gespeeld, terwijl voor de nummers van ‘Oasem’ en ‘Nowhere, or Tamensaari’ de elektrische gitaar ter hand wordt genomen. Maar het is ook juist deze tweedeling die dynamiek in een optreden van I Am Oak brengt. De niemendalletjes van voorheen kunnen de luisteraar, in combinatie met de holle stem van de zanger, in een heerlijke roes brengen, maar af en toe moet je ook wakker geschud worden. 

Zelf lijken de bandleden ook even weggedroomd te zijn; ze weten niet meer hoeveel tijd ze nog hebben en wat ze in deze tijd nog kunnen spelen. Als grote finale worden tijdens het laatste nummer de theedoeken van het drumstel gehaald en de effectbakken open gegooid. Tijd om wakker te worden.
 

I Am Oak trad 29 maart op in Ekko.
 

Recensie
on 07/04/2014

I Am Oak behoeft eigenlijk nauwelijks introductie hier. De Utrechtse folkband vormt al jaren de voorhoede van de alternatieve (folk) scene in ons stadsie en is het paradepaardje van de leukste Utrechtse platenmaatschappij, Snowstar Records. 29 maart speelde de groep een thuiswedstrijd in Ekko.

Goed, een kleine introductie dan nog: I Am Oak is de afgelopen maanden erg productief geweest. Samen met The Black Atlantic werd een split-EP uitgebracht genaamd Black Oak, waarvoor de artiesten één nieuw nummer aanleverden, beiden een nummer van de ander coverden, en samen twee nieuwe nummers schreven. Daarnaast bracht I Am Oak ‘Ols Songd’ uit: een nieuw album met oude liedjes. Jaren geleden bracht de band al een demo-album uit onder dezelfde naam en met dezelfde nummers, maar dit was in een zeer beperkte oplage en nog vóór Snowstar Records. Daarmee is het een nieuw en een oud album tegelijk. Alle nummers werden opnieuw opgenomen omdat het geluid van de band zich sinds 2008 verder heeft ontwikkeld, maar ook omdat er in de oude opnames een aantal foutjes en taalonjuistheden zaten.



Minder klein, meer rijk
In Ekko horen wij dus ook twee kanten van I Am Oak. Met ‘Ols Songd’ doen de artiesten in wezen een stap terug; ze zijn terug gegaan naar de oorsprong van hun geluid. Toen schreef de band nog kleine, pastorale folkliedjes met spaarzame percussie, kleine gitaarmelodieën, en de lome, lijzige zang van Thijs Kuijken in de hoofdrol. Sinds tweede (of derde dus, het is maar hoe je het bekijkt) album ‘Oasem’ heeft de band zijn instrumentarium telkens wat uitgebreid. Hierdoor klinken de herziene nummers van ‘Ols Songd’ minder ‘klein’ en meer ‘rijk’. Waar de muziek eerst gefluisterd werd, durft het zich nu ook uit te spreken en heel spaarzaam zelfs te schreeuwen. 

Tweedeling
Deze tweedeling binnen het repertoire van I Am Oak wordt tijdens het optreden vooral zichtbaar door Kuijken’s gitaarkeuze. Ouder materiaal wordt met de akoestische gitaar gespeeld, terwijl voor de nummers van ‘Oasem’ en ‘Nowhere, or Tamensaari’ de elektrische gitaar ter hand wordt genomen. Maar het is ook juist deze tweedeling die dynamiek in een optreden van I Am Oak brengt. De niemendalletjes van voorheen kunnen de luisteraar, in combinatie met de holle stem van de zanger, in een heerlijke roes brengen, maar af en toe moet je ook wakker geschud worden. 

Zelf lijken de bandleden ook even weggedroomd te zijn; ze weten niet meer hoeveel tijd ze nog hebben en wat ze in deze tijd nog kunnen spelen. Als grote finale worden tijdens het laatste nummer de theedoeken van het drumstel gehaald en de effectbakken open gegooid. Tijd om wakker te worden.
 

I Am Oak trad 29 maart op in Ekko.

 

Tags: recensie | sapsite | muziek

Advertentie