De broekriem aantrekken

De zonovergoten werkkamer van Yvonne van Rooy in het Bestuursgebouw. Terwijl de machtige leidsvrouwe van het Harvard van de Utrechtse Heuvelrug met een geroutineerd handgebaar een ongeopende brief van de vakbonden in het prullenmeubel laat glijden, bestudeert zij met een tevreden glimlach haar jongste salarisoverzicht. Dan gaat de telefoon.“Met Yvonne van Rooy van de meest duurzame universiteit van midden-Nederland en omstreken.”“Dag Yvonne, je spreekt met Rien Meijerink van de Raad van Toezicht. Zeg, heb je gehoord wat die Zijlstra nu weer heeft voorgesteld? Hij gaat de ontslagvergoeding van Geert Dales terugvragen. Hij vindt het een ondoelmatige besteding van overheidsmiddelen, ha ha.”“Ik heb het gelezen, ja. Op DUB.”“Op wat?"“Op ons onvolprezen, hoewel soms wel erg onafhankelijke platform. Normaal staan er vooral onnozele filmpjes op over volle bussen, maar de eerste de beste staatssecretaris hoeft maar een kik te geven over salarissen boven de Balkenendenorm of die lui van DUB weten niet hoe gauw ze er de opening van hun digitale blaadje van moeten maken.”“Ja ja, de Balkenendenorm, hè? Daarover wilde ik het net met je hebben. Jij zit zelf toch ook een ietsie pietsie boven die grens?”“Eh ja, een klein beetje. Maar wat wil je daarmee zeggen?”“Nou, sommige mensen vinden dat salaris van jou wel erg aan de hoge kant, zeker gezien het feit dat jullie er vorig jaar ook nog eens allemaal drie procent bij hebben gekregen.”“Ja hoor eens, Rien, Ik dacht dat we het daar inmiddels uitgebreid over gehad hadden. Je weet zelf hoe duur alles tegenwoordig is.”“Praat me d’r niet van.”“De mensen hebben geen idee wat voor kosten je als collegelid allemaal moet maken, ontvangst met borrel hier, dineetje daar…."“En dan ook nog met de dienstauto naar huis. Ik weet het, Yvonne, jullie hebben het niet gemakkelijk.”….. en dat hebben we uiteraard graag over voor onze geliefde UU, maar dan lijkt het me niet meer dan logisch dat we in ieder geval een klein beetje gecompenseerd worden voor de inflatie.”“Maar er is op dit moment toch bijna geen inflatie?”“Nee oké, maar die kan er zo weer komen. En je ziet aan onze bètafaculteit wat er gebeurt als je je niet tijdig voorbereidt op tegenvallers.”“Ja ja, maar als Halbe Zijlstra nu vindt dat er sprake is van een ondoelmatige besteding van overheidsmiddelen?”“Nonsens, Rien. Dan vertel je hem maar dat daar geen sprake van is en dat hij blij mag zijn dat we ons met onze drie procent zo bescheiden hebben opgesteld.”Weer gaat de telefoon.“Met Yvonne van Rooy.”“Dag mevrouw van Rooy, U spreekt met juffrouw Annie van het Instituut voor Raeto-Romaanse Talen en Culturen.”“Ah, juffrouw Annie. En, heeft u een mooie tijd gehad in de Alpen?”“Het was wel mooi, ja, maar ook wel erg prijzig, hoor. Ik had een cadeautje voor mijn broer willen meenemen, maar dat kon ik niet betalen.”“Hè, wat sneu nou. Maar vertel eens, waarom belt u eigenlijk?”“Ik wilde u vragen waarom u het CAO-akkoord met de bonden heeft verworpen? Ik had me nog zo verheugd op die halve procent extra. U weet zelf hoe duur alles tegenwoordig is.”“Dat weet ik, juffrouw Annie, maar de tijden zijn zwaar. U moet maar eens op DUB lezen hoe moeilijk onze faculteiten en diensten het hebben.”“Ja, daar heeft u natuurlijk wel gelijk in.”“We hadden u echt heel graag een extraatje gegund, maar in deze moeilijke tijden moeten we schouder aan schouder staan, vindt u ook niet?”“Natuurlijk, mevrouw Van Rooy.”“Kijkt u maar wat we van de faculteiten vragen. Iedereen moet nu zijn steentje bijdragen en een offer brengen, vinden wij. Dus dan is het toch niet zo gek als we ook van u verwachten dat u de broekriem een tikkeltje aantrekt?”“Eh…nee, als u het zo bekijkt.”