De confrontatie zoeken
De zonovergoten ruimte van een eeuwenoude studentensociëteit in het midden des lands. Terwijl een ober zich met twee bestellingen spiegelei broods een weg baant door de van verschaald bier en vers zweet verzadigde ruimte, peinzen de heren Maliepaard en Van Buffelen in de haardkring over de immense zegeningen van de universitaire democratie.
“Zo Van Buffelen, je ziet er uit alsof het hoorcollege van onze immer inspirerende docent Jansen over het wel en wee van het alpiene hoefdier je een iet of wat heeft uitgeput. Je blik staat vaal.”
“Dat klopt, Maliepaard, maar dat komt niet door Jansen. Dat komt omdat onze perfide professor Van Dam heeft besloten om de grens voor een zogeheten reparatietoets op te trekken van een vier naar een vijf.”
“Meen je dat? Naar een vijf? Maar dan moet je dus al bijna alle vragen goed hebben om het tentamen een keer over te mogen doen.”
“Precies, goede vriend, dan kun je eigenlijk net zo goed meteen een voldoende halen. De eisen die men hier in Utrecht aan studenten stelt, beginnen echt de pan uit te rijzen. Hoe kan men van ons de zo onontbeerlijke academische vorming verwachten als we voortdurend tentamens moeten halen?”
“Je haalt me de woorden uit de mond, waarde clubgenoot. Kunnen onze linkse vrinden van de Universiteitsraad daar niet wat aan doen? Kunnen ze niet weer eens een of ander gebouw bezetten om dat verdomde college van bestuur een lesje te leren?”
“Ik weet het niet, Maliepaard. Ik heb de indruk dat ze het op dit moment te druk hebben met campagne voeren en met elkaars posters van de muren rukken. Heb jij trouwens al gestemd?”
“Eh, nee, nog niet. Ik aarzel nog aan welke partij ik dit jaar mijn kostbare stem zal geven. Weet jij het al?”
“Nee, maar ik neig naar die partij met die rare naam die ons beloofde dat er meer computerwerkplekken in De Uithof zouden komen. Niet dat ik ooit voor een computerwerkplek naar De Uithof zou gaan, net zo min trouwens als naar de binnenstad, maar die lijsttrekker zei dat hij het college van bestuur eens even stevig zou gaan aanpakken. Niet overtuigen met feiten, maar de confrontatie zoeken. En zeg nou zelf, als deze universiteit iets nodig heeft, dan is het dat.”
“Ja ja Van Buffelen, je doelt zeker op de partij met de welgekozen naam McWub. Het spijt me, maar dan moet ik je teleurstellen, want die partij bestaat niet meer.”
“Bestaat die partij niet meer? Waarom niet? Heeft die vent zijn doel bereikt of zo? Hangen de collegeleden uitgeteld in de touwen?”
“Niet in het minst. Ze blaken van gezondheid en doen nog steeds precies waar ze zin in hebben. En nieuwe computerwerkplekken zijn er in De Uithof ook niet bijgekomen.”
“Ja ja, dan had ik vorig jaar dus eigenlijk net zo goed op lijst VUUR of op de PvdUS kunnen stemmen?”
“Dat was inderdaad beter geweest, Van Buffelen.”
“Nou, dan denk ik dat ik er wel uit ben. Dan denk ik dat ik mijn stem dit jaar maar ga uitbrengen op de PvdUS of op lijst-VUUR.”
“Ho ho, goede vriend, niet zo snel. Er doet weer een nieuwe partij aan de verkiezingen mee, Lijst Helder.”
“Lijst Helder? Een duidelijke naam. Wat heeft die partij zoal in zijn programma staan?”
“O, van alles en nog wat, maar vooral dat ze dat verdomde college van bestuur eens even stevig zullen gaan aanpakken. Niet overtuigen op basis van feiten, maar de confrontatie zoeken, is hun motto.”
“Meen je dat, Maliepaard? Maar dat is geweldig nieuws. Op zo’n partij zit ik nu al jaren te wachten. Weet je wat, ik ga meteen stemmen. Lijst Helder, ha ha. De barricaden op! Allons enfants de la patrie!! Wij komen eraan, college van bestuur!!!”