'Toen besloot ik dat ik wel een buddy wilde'

Als student kom je niet gauw bij een Marokkaans gezin in een achterstandswijk over de vloer. Tenzij je een maatje bent, zoals psychologiestudent Kathrin Flesch. Zij is sinds januari de buddy van de 9-jarige Chaima. “Ik geef haar de aandacht die ze in haar grote gezin soms mist.” Aflevering 3 van DUB's serie over vrijwiligerswerk.
Stel je bent student Kinder- en Jeugdpsychologie en hebt een paar maanden lang wat meer tijd om handen. Je wilt iets nuttigs en leuks doen. Het liefst werk je met kinderen, maar gaandeweg merk je dat voor elke vacature een diploma nodig is dat je niet hebt. Je aandacht verschuift naar vrijwilligerswerk. Op blackbord zie je een oproep staan van de Nationale Jeugdraad die studenten koppelt aan kinderen uit Utrechtse achterstandswijken. Je interesse is gewekt en voor je het weet ben jij de buddy van een Marokkaans meisje. Zo verging het de 26-jarige Kathrin Flesch.
Knutselen
“Mogen we deze spullen wel gebruiken?” De bruinharige Chaima gluurt in een kast die uitpuilt van de knutselspullen. Ze staat in een zaal van het buurtcentrum Doenja Dienstverlening in Kanaleneiland waar ze vandaag samen met Kathrin gaat knutselen. De studente had zelf knip- en plakspullen meegenomen, maar de voorraad in deze kast ziet er veel uitnodigender uit. Het koppel mag gratis van de buurtvoorziening gebruik maken, maar of ze ook aan de potloden en stickers mogen zitten?  “Laten we het toch maar even vragen”, besluit Kathrin.
 

Bijdehand is een project van de Nationale Jeugdraad (NJR) in Utrecht dat kinderen van 9 tot 12 jaar koppelt aan studenten. Bijdehand richt zich specifiek op kinderen die, om wat voor reden dan ook, baat hebben bij meer individuele aandacht. De buddy’s maken specifiek gebruik van de voorzieningen in de wijk waar het kind woont. Dat zorgt ervoor dat het kind niet alleen een vertrouwensband met iemand opbouwt, maar ook meer leert over wat er mogelijk is in de wijk of stad. Het koppel blijft een half jaar tot acht maanden bij elkaar.

Chaima en Kathrin zijn sinds januari een koppel. Kathrin reageerde in september op een oproep van Bijdehand die ze op blackboard had zien staan. Begin dit jaar werd ze voorgesteld aan Chaima. Het meisje hoorde van een vriendinnetje over het bestaan van het project. “En toen kreeg ik een gesprek met de organisator die vroeg wat ik wilde enzo”, herinnert Chaima zich. “Ik zei: schaatsen, naar de bioscoop en zwemmen. Nou, dat kon wel. Dus toen besloot ik dat ik wel een buddy wilde.” De twee ontmoetten elkaar, het klikte en nu trekken ze regelmatig met elkaar op.
“Wat gaan we doen”, vraagt Chaima als de knutselkast is geïnspecteerd. Kathrin pakt een boek uit haar tas. “Het lijkt me leuk een dagboek te maken van alles wat wij samen meemaken. Zodat we straks, als jij en ik heel lang maatjes zijn, alles kunnen teruglezen.” Chaima begint meteen te knippen en plakken. Welgeteld twee activiteiten kunnen ze er al in zetten. Ze kletst: “Op de eerste afspraak bakten we samen Brownies. Heel leuk, want het originele recept kende Kathrin nog uit Duitsland.”
Kathrin knikt: “De hele middag werkten we ons in het zweet en we zaten onder het meel. Maar uiteindelijk smaakten ze heerlijk. Toen zaten we wel met een hele doos Brownies opgescheept.” Chaima: “En toen deelde ik het uit aan de kinderen die beneden speelden in het buurtcentrum.” Kathrin knikt. ‘Dat was een heel goed idee inderdaad, iedereen genoot ervan. Maar zelfs toen was er nog een heleboel over, dus die hebben we aan de hele familie van jou uitgedeeld. Gelukkig zijn ze met velen: acht kinderen en twee ouders.”
Even later kletsen de twee verder over hun tweede activiteit, het bezoek aan het Geldmuseum, en over de kunstjes die Chaima graag doet in de speeltuin. Ze kennen elkaar nog maar een paar weken, maar gaan als oude vriendinnen met elkaar om.
Berber en Duits
Dat het duo een succes is, staat inmiddels vast, vinden ze. Ze blijken niet alleen een perfect Browniebak-team, kunnen lekker kletsen en vermaken zich goed, ze leren ook van elkaar. De uit het Duitse Daun afkomstige Kathrin: Ik ben gek op andere culturen en Chaima heeft een achtergrond waar ik nog niet veel over weet. Bij haar familie thuis zie ik wat van de Marokkaanse cultuur, zoals het eten en de taal.” Andersom steekt Chaima iets op van Kathrins achtergrond. Tot januari dacht de negenjarige nog dat Duitsers erg streng waren, want dat had ze op school gehoord. Ze was dan ook nerveus toen ze hoorde dat haar maatje een Duitse was, vertelt ze. Kathrin: “Maar na de eerste ontmoeting was Chaima gerustgesteld. Nu weet ze dat we ook heel lief kunnen zijn.” Chaima wil nu zelfs Duits leren. Vandaag vertaalt het meisje bijvoorbeeld Kathrin’s Duitse brownierecept naar het Nederlands om in het dagboek te plakken. Het vertalen gaat haar verassend goed af. Zelfs de betekenis van hack mandeln raadt ze in een keer.
De twee praten ook over de meer serieuze dingen van het leven, zegt Kathrin. Zoals over het huwelijk. Of Chaima later wil trouwen?  Ze fronst. “Natuurlijk! Mijn ene zus is al getrouwd en de ander verloofd. Straks ga ik dat ook doen”, zegt ze heel beslist. “Wat moet ik anders doen? Dan heb ik mijn eigen huisje, zit ik daar in mijn eentje, saai toch?” Kathrin lacht. “Je hebt helemaal gelijk”, geeft ze toe. Maar voorlopig trouwt Chaima nog niet. Eerst heeft ze nog een hoop lege bladzijdes in het dagboek met haar Buddy op te vullen.