Boban Benjamin Braspenning: Een columnist op de planken

“Dag Martine!”
“Ik zit in de bar! Op de bank”
“Oh wacht, het is morgen (emoji grijnzend gezicht met zweetdruppel)”
“Nevermind, ik was er toch, en morgen ook”

Het is net iets over enen wanneer Boban Braspenning de volgende middag de bar van Parnassos Cultuurcentrum in Utrecht binnenloopt. Bepakt met gitaarkoffer en rugzak. “Ha, sorry van het misverstand gisteren hoor. Ik had het op een of andere manier verkeerd in mijn agenda gezet. Dat gebeurt me eigenlijk nooit.” Verstrooid is hij dus niet. Druk wel.

Met zijn nieuwe theaterprogramma Boompje Beestje is hij het komende jaar in heel het land te zien. Om die reden zijn we vandaag ook in Utrecht. Want hoewel Braspenning in Amsterdam woont, is hij nog regelmatig te vinden in zijn oude woonplaats. Om te voetballen bij zijn oude club USV Hercules of, zoals nu, te repeteren. “Wist je dat het hier ooit allemaal begonnen is? Hier in de bar van Parnassos heb ik tijdens mijn studie met twee vrienden voor het eerst opgetreden.”

En heeft die studie nog bijgedragen aan wat je nu doet?
“Ik schrijf veel over ongelijkheid. Met name over economische ongelijkheid. Ik heb Bestuurs- & Organisatiewetenschap gestudeerd en wilde weten hoe banken werken. Hoe bijvoorbeeld geld wordt gemaakt en hoe dat geld vervolgens wordt verdeeld door diezelfde banken. En welke rol speelt ons belastingstelsel hierin? Tijdens mijn masters Communicatie, Beleid & Management en Applied Ethics ben ik me verder gaan verdiepen in deze onderwerpen en kwam tot de conclusie dat de zwakste schouders de zwaarste lasten dragen. Nu gebruik ik die kennis in mijn optredens. In die zin heb ik enorm veel aan mijn studie gehad.”

Met zo’n naam kon de belangstelling voor de financiële wereld natuurlijk niet uitblijven
“Braspenning was vroeger een munt, in de vijftiende eeuw. Dat is inderdaad wel heel toepasselijk. Boban komt van een Kroatische voetballer die Zvonimir Boban heette. Het betekent ‘zoon van god’. Maar het klinkt allemaal chiquer dan het is hoor. Ik ben niet chic. Ik groeide op in de vinexwijk Voordorp. Later zijn we verhuisd naar Bilthoven-Zuid. Naar net de verkeerde kant van het spoor. Ik was daar een beetje importkak. Ik ben blijven voetballen, wat me nog enigszins in de normale wereld heeft gehouden. Maar ik vind het nog steeds moeilijk verhouden tot die twee werelden. Aan de ene kant de luxe die mooi en imponerend is. Aan de andere kant de ongelijkheid die ervan uitgaat. Dat wringt.”

Wanneer kwam je op het idee om daar iets mee te doen?
“Tijdens mijn studie maakte ik leuke kritische liedjes bij mijn studentenzeilvereniging Histos over de mensen daar. Ik kwam erachter dat ik er wel goed in was. Voor mijn afstudeeronderzoek ben ik toen bankiers moreel filosofische vragen gaan stellen. Ik merkte dat ze daar niet echt de taal voor hadden en bedacht dat er een kinderboek moest komen met uitleg over banken. Ik heb alles op rijm gezet en er tekeningen bij gemaakt. Vervolgens ontplofte een creatieve bom. Het werd opgepikt door de theatergroep De Verleiders met onder meer acteur Pierre Bokma. Die zette mij op het podium van een vol Carré. Mijn cabaretcarrière was geboren.”

Vond je dat niet spannend?
“Ik denk niet dat er iemand is die nooit plankenkoorts heeft. Het doet altijd iets met je energie, zo’n optreden. Ook met die van mij. Je moet je opladen. Je moet aanstaan. Na een optreden ga ik daarom altijd nog even socializen met de gasten. Vaak zit ik nog zo hoog in mijn energie dat het een fijne manier is om af te bouwen. Maar ik vind het ook belangrijk om nog even na te praten. Mensen komen naar het theater en luisteren naar je. Het is goed om te horen wat ze ervan vonden. De discussie aangaan. Of niet.”

Een beetje als een dominee?
“Ja, ik ben bang van wel. Een klein beetje. Vroeger had je de kerk. Nu zijn er niet meer zoveel plekken waar een groep onbekenden bij elkaar komt in een zaal om te luisteren naar een geëngageerd verhaal. Ik wil iets maken waarover mensen nadenken, maar waar ze ook om kunnen lachen. Ik maak opgewekt cynisme. Ik wil mensen een spiegel voorhouden.”

Houd je jezelf ook die spiegel voor?
“Ja en ik ben niet altijd blij met wat ik zie. Ik ben best een principiële jongen, maar wanneer puntje bij paaltje komt, voeg je dan ook de daad bij het woord? Dat is natuurlijk waar veel mensen last van hebben. Zeker starters die net van de universiteit komen en wat geld verdienen. Ze willen eigenlijk ook alles goed voor zichzelf regelen. Dan ga je zien wat je principes waard zijn. Tegen gentrificatie zijn of wel dat kapitaalkrachtigen de oorspronkelijke bewoners uit een wijk verdrijven, maar wel in Lombok gaan wonen bijvoorbeeld. Het is een strijd die ikzelf ook voer. Ik woon in Amsterdam. Tegenover Artis. Als advocaat en consultant, een zes- en zevenvinker, konden mijn vriendin en ik een nieuwbouwwoning krijgen. Ik heb nu lichte woonschaamte. Maar dit is precies waar het om gaat. Dan wordt het spannend.”  

Een columnist op de planken?
“Ja, zo zou je dat wel kunnen zien. Ik reageer op wat ik zie in de maatschappij en giet dat in een vorm. Je hoopt dat die vorm de boodschap versterkt of dat er een leuke twist inzit, omdat je juist die specifieke vorm kiest. Dat doet een columnist natuurlijk ook.“

Wat hoop je voorgeschoteld te krijgen in de wedstrijd van de campuscolumnist?
“Ik ga letten op de creatieve kwinkslag. Dus vorm en boodschap. Hoe verhouden die zich tot elkaar. Zit er lucht en humor in. Word je erdoor meegezogen. Verrast het je. Ik vind Pieter Derks op de radio goed. Ik ben onder de indruk van zijn spitsvondigheden. Ook Marcel van Roosmalen en Paulien Cornelissen vind ik leuk. Heel eigen. Het gevaar is dat je als beginnend columnist te veel wilt doen. Te veel onderwerpen, te veel ideetjes, te veel invalshoeken. Maken is uiteindelijk kiezen. Wat goed is, kan in een zin samengevat worden. En wees niet bang. Mensen vergeten het ook zo weer. Doe het maar gewoon.”

De voorstelling Boompje Beestje is te zien in heel Nederland. Op vrijdag 21 april is Boban Braspenning te zien op het podium waar het ooit begon: Parnassos Cultuurcentrum in Utrecht. DUB mag voor die voorstelling vier kaarten weggeven. Heb je interesse, lees dan hier hoe je daarvoor in aanmerking kan komen.

Doe mee aan de wedstrijd van de campuscolumnist
DUB is op zoek naar opvolgers van onze twee Campuscolumnisten. Om hiervoor in aanmerking te komen, moet je twee columns insturen die door een deskundige jury worden beoordeeld. De winnaars publiceren regelmatig columns op DUB en ontvangen het Erik-Hardemanstipendium van 1000 euro. Stuur twee columns in die niet langer zijn dan 500 woorden. stuur deze vóór 1 december naar m.j.agterberg@uu.nl . Deelname staat open voor alle studenten en medewerkers die op 1 januari 2023 aan de UU verbonden zijn. Lees hier meer over de wedstrijd.