Franks Anita kan haar geluk niet op

Anita en Frank, foto's Roland J. Reinders

Heel Nederland kon de afgelopen weken meegenieten van de ontluikende liefde tussen diergeneeskundestudent Anita Docters van Leeuwen (20) en geitenboer Frank (26) in Boer zoekt Vrouw, een programma waarin vrijgezelle boeren op zoek gaan naar een vriendin. Nu het programma is afgelopen, hoeft Anita niet meer geheimzinnig te doen en kan ze gewoon openlijk genieten van haar prille liefde. Ze is net terug in Utrecht, nu de nieuwe collegeperiode is begonnen, maar de afgelopen weken zat ze in Limburg. Voornamelijk op de boerderij bij Frank, maar ook thuis bij haar ouders.

Spotlights

Ten tijde van dit interview zat Anita nog in het zuiden des land en zou eigenlijk een dagje naar De Uithof komen voor een dansles bij STUdance en dit interview, maar ’s middags belt ze af. Ze is ziek. “Ik ben echt heel verkouden en er zit duidelijk iets niet goed in één van mijn longen. Mijn stethoscoop ligt in Utrecht, anders had ik zelf even kunnen luisteren wat er precies mis is met me.” Ze wil het interview graag telefonisch doen, want ze baalt er al genoeg van dat ze dansles mist. “We zijn aan het repeteren voor onze uitvoering begin juli.”

Het dansen is één van de vele dingen die ze naast haar studie doet. Hiermee toont ze zich een gewone studente die doordat ze Frank wel erg leuk vond, ineens in de spotlights kwam te staan. Uit de vele brieven die de jeugdige boer had gekregen, had hij Anita samen met twee andere vrouwen uitgekozen om op zijn boerderij te komen logeren. “Naast mijn familie was niemand op de hoogte. Maar ik de logeerweek had ik een tentamen waarvoor ik iets moest regelen. Daarom ging ik naar mijn studieadviseur. Haar heb ik toen maar in vertrouwen genomen en verteld wat er aan de hand was. Ze heeft het zo geregeld dat ik het tentamen kon maken op het moment dat de andere studenten een hertentamen hadden. Gelukkig heb ik het in één keer gehaald.”

Lammeren met Frank

Anita is derdejaars Diergeneeskunde en heeft de afgelopen weken niet alleen bij Frank maar ook bij haar ouders, broertje en zusje thuis gezeten om aan haar scriptie te werken. “Die gaat over de risico’s die zwangere dierenartsen lopen. Dat gaat niet alleen over besmettingsgevaar van ziektes als bijvoorbeeld de Q-koorts, maar ook over andere gevaren. Je kan ook een trap in je buik krijgen van een dier. Of je wordt blootgesteld aan röntgenstraling of aan hormonen als je die moet toedienen. Ik vind het een heel interessant onderwerp.”

In het Limburgse dorp waar haar ouders een varkensboerderij hebben, stond ze de afgelopen week samen met de rest van de familie vroeg op en kroop soms al om 7 uur achter de laptop. “Ik pauzeer samen met het personeel en dan heb ik al aardig wat uren aan mijn scriptie gewerkt.” In die weken was er ook tijd genoeg om langs Frank te gaan die in hetzelfde dorp een geitenboerderij runt. “Toen ik nog wat meer tijd had, heb ik nog geholpen bij het lammeren, maar de laatste weken moest ik echt hard aan mijn scriptie werken. We zien elkaar nu wel, maar Frank heeft het nog steeds heel druk met het lammeren.”

Speculaties

Het was best omslachtig om je buurjongen via Yvon Jaspers te ontmoeten en het was wellicht nog veel raarder om uiteindelijk via haar programma verkering met je dorpsgenoot te krijgen. Het meest moeilijke was misschien nog wel om de liefdesontwikkelingen geheim te houden. “In het dorp werd er flink gespeculeerd. De meeste mensen dachten dat Frank wel voor mij had gekozen, maar dat onze relatie al weer voorbij was.”

Het geheim houden van de ontwikkelingen werd een ware sport. Vooral toen Frank moest kiezen tussen de twee overgebleven vrouwen: Anita en kapster Judith. “De kunst was om je mond te houden. Mensen bleken daardoor zelf allerlei conclusies te trekken. Die bevestigde ik niet, maar ik ontkende ze ook niet. Daardoor dachten echt heel veel mensen in eerste instantie dat Frank voor Judith had gekozen en daarna dat het weer uit was tussen mij en Frank.” Echt leuk vond ze het niet om niet gewoon te kunnen vertellen over wat er allemaal in haar leven gebeurde; er níet over vertellen was een goede tweede. “Dat is beter dan dat ik er over moest liegen.” Naarmate de spanning op tv werd opgebouwd, werd het voor Anita steeds moeilijker om haar geheim te houden. “Dan sprak ik mezelf streng toe: Kom op Anita. Serieus kijken. Poets die glimlach van je gezicht.”

Varkensarts

Deze zomer hoopt Anita haar bachelor te hebben afgerond, daarna vervolgt ze haar opleiding met een master Landbouwhuisdieren. “Vanaf groep 7 wist ik al dat ik dierenarts wilde worden van varkens, schapen en geiten en zo. Ik ben ook binnen gekomen via de decentrale selectie. Het beroep lijkt me echt heel erg leuk. Als dierenarts van landbouwhuisdieren ga je in je autootje van bedrijf naar bedrijf, je hebt er contact met de eigenaren en met de dieren en dat zorgt er voor dat elke dag anders is. Dat heb je natuurlijk al snel als je werkt met levend spul. Bovendien vind ik het heerlijk om buiten bezig te zijn.”

Terug in haar kamer in Vogelenbuurt pakt ze ook haar gewone studentenleven weer op en het werk dat ze doet bij haar studievereniging. “Ik ben actief bij de studievereniging van Veefokkers. Vorig jaar zat ik in de varkenscommissie en nu zit ik in de redactiecommissie die vier keer per jaar een blad uitgeeft.”  Binnen diergeneeskunde merkt ze niet dat haar bekendheid iets heeft veranderd. “Tot nu toe heb ik één klein voordeeltje gehad. Toen kwam ik vijf minuten te laat binnen en kreeg ik geen standje van de docent.” Natuurlijk zal ze regelmatig naar Frank gaan, maar haar vriendje zal ook wel eens in Utrecht zijn.

Ze hoopt na de zomer meteen door te stromen naar de masteropleiding die drie jaar duurt. “Je kunt elk half jaar beginnen met de master, maar omdat je in die periode ook coschappen moet lopen, kan dat in tijd nog wel eens uitlopen als je niet meteen ergens een coschap krijgt.” Daarna hoopt ze snel werk te vinden. “De meeste studenten landbouwhuisdieren willen gaan werken met koeien. Ik wil me meer richten op varkens en geiten en daar zijn veel minder artsen van. Echt specialiseren kun je je niet, want je moet alle dieren kunnen helpen, maar onbewust onthoud je natuurlijk de dingen die je leuk vindt, dus onthoud ik net iets meer van varkens bijvoorbeeld.”

Anita kan haar geluk niet op. Met haar studie gaat het goed, ze heeft uitzicht op een mooie baan en “ik heb er nog een leuke boer bij ook”.

 

 

 

   

 Roodbonte blaarkop

Waar Anita heel enthousiast over is, is het fokprogramma dat haar studievereniging, de Veterinaire Vee Fokkers Club is gestart. De vereniging wil een roodbonte blaarkop fokken die aan alle eisen gaat voldoen om een stamboekkoe te worden. “We hadden eerst een lakenvelder maar die werd niet meer zwanger. Haar karakter paste ook slecht bij de melkkoeien van de Tolakker (de boerderij van diergeneeskunde, red.) waar ze tussen liep. We hebben haar laten slachten. Het klinkt misschien cru, maar haar huid hebben we laten looien en hangt nu op onze kamer als mooie herinnering. Nu proberen we een roodbonte blaarkop te fokken. De eerste stap is gezet. We hebben een melkkoe van de Tolakker geïnsemineerd met zaad van een zwartbonte blaarkop en daar is vaarskalf Mohna uit geboren. Dat is dus een meisje. Met haar kunnen we verder fokken en als alles goed gaat, hebben we over een paar generaties een roodbonte blaarkop die bijgeschreven mag worden bij de bijzondere huisdier rassen.” (op de foto een voorbeeld van een roodbonte blaarkop)

 

Advertentie