Geliefden gescheiden door een oceaan

Studeren in het buitenland test niet alleen je academische ambitie - het kan ook je liefdesleven op de proef stellen. Voor wie een relatie heeft, is het de vraag of de liefde maanden van scheiding, tijdsverschil en nieuwe routines kan overleven. Voor wie single is, liggen onverwachte nieuwe contacten op de loer. Romantiek met een oceaan ertussen brengt uitdagingen met zich mee: is het slechts een vluchtig avontuur of het begin van iets langdurigs? Is het de moeite waard om er vol in te gaan wetende dat de klok tikt? Of zorgt de tijdslimiet ervoor dat de relatie nog betekenisvoller wordt? Liefde op uitwisseling is zelden eenvoudig, maar is vaak een essentieel onderdeel van de reis.

'We moesten dingen bespreken die je normaal niet ter sprake brengt als je fysiek bij elkaar bent'

Veel studenten gaan op uitwisseling om hun horizon te verbreden. Het is een frisse start, een spannend nieuw hoofdstuk op een onbekende plek. Desondanks voelen sommigen zich verscheurd tussen twee werelden, omdat hun hart ergens anders stevig geworteld is. Dit is vaak het geval bij mensen die naar het buitenland gaan terwijl ze een relatie hebben. Wat gebeurt er dan? Hoe blijf je de liefde op afstand koesteren terwijl je je aanpast aan een nieuw leven?  

De Italiaanse Samuele (21) die derdejaars Philosophy, Politics &  Economics is, studeerde het afgelopen semester aan de Universiteit van Aruba. Hij weet hoe is om te vertrekken en je liefde achter te laten in Utrecht. “We waren vier maanden samen voordat ik vertrok. We zagen elkaar echt zitten en we wisten allebei dat we de relatie ondanks de grote afstand wilden laten werken. Maar eerlijk gezegd wisten we geen van beiden hoe we dat moesten aanpakken.”.

Toch lukte het hen, zegt Samuele, en wel op een heel natuurlijke manier. “We belden dagelijks. Ondanks het tijdsverschil van vijf uur. Meestal belde ik meteen als ik van mijn lessen naar huis reed, wat voor hem laat in de avond was. Het werd al snel een routine, maar het voelde nooit geforceerd, het was eigenlijk heel spontaan. Als je van iemand houdt, hoef je jezelf er niet aan te herinneren om te moten bellen. Je wilt gewoon met hem praten. Je wilt horen hoe zijn dag is geweest en je wilt vertellen hoe jouw dag was.”

Met de maanden veranderde de relatie. “Omdat we op verschillende plaatsen waren, werden we gedwongen om goed met elkaar te communiceren. We moesten over alles praten, over elke gedachte, over elk gevoel. Zaken waar je niet over praat als je fysiek bij elkaar bent. Alle twijfels of misverstanden moesten in gesprekken worden opgelost, wat soms ook tot meer ruzies leidde.” Toch brachten die gesprekken de twee dichter bij elkaar. “Nu we weer samen in Utrecht zijn en elkaar de hele tijd kunnen zien, helpt datzelfde communicatieniveau ons nog steeds op manieren die we niet hadden verwacht.” 

Toch was het ook weer wennen om elkaar weer dagelijks te kunnen zien. “Toen ik op Aruba was, ook toen hij op bezoek kwam, voelde het alsof we met z'n tweeën waren. Maar toen we eenmaal terug waren in onze normale routine, moesten we uitzoeken hoe we onze tijd als koppel konden combineren met onze vrienden, onze individuele levens en alle kleine dingen die erbij komen kijken als je weer op dezelfde plek bent. Het heeft even geduurd, maar we hebben onze balans gevonden.” 

Het langeafstandsverblijf werd een test voor zowel toewijding als geduld, maar een test die hun relatie uiteindelijk sterker maakte. “Ik wist dat als we het zouden volhouden ondanks de grote afstand. Ik geloofde er in, ik vond het de moeite waard. Nu voelen we ons allebei heel zeker in onze relatie en waarderen we onze tijd samen zoveel meer.”

‘Het idee was om de relatie te beëindigen zodra ik terug naar huis zou gaan’

Derdejaars PPE-student Sarah (22), oorspronkelijk uit Hongarije afkomstig, werd verliefd tijdens haar uitwisselingssemester in het Australische Melbourne. Wat begon als een vluchtige connectie op een vreemde plek groeide al snel uit tot iets diepers. Maar hoe zou het de verliefdheid vergaan als Srah eenmaal weer terug in Utrecht was? 

 “Tijdens mijn verblijf in Australië wilde ik echt de lokale bevolking ontmoeten en leren kennen. En dat lukte. Een studievriend stelde me aan een paar mensen voor en daar zat ook mijn huidige vriendje bij.” Ze glimlacht en denkt na over hoe onverwacht het hele gebeuren was. “We ontmoetten elkaar eind september vorig jaar, hadden ongeveer een maand verkering en werden in november officieel een stel. Maar het idee was om de relatie te beëindigen zodra ik in december weer naar huis zou gaan. Daar hadden we ons allebei op ingesteld.”

De tijdelijke affaire werd echter een langeafstandsrelatie die nu al vijf maanden duurt. “Toen ik geen college meer had, maakten we het uit. We spraken niet meer met elkaar en hoorden ook niets mer over elkaar. Ik was nog wel in Melbourne omdat familie was overgekomen. In die periode miste ik hem heel erg, en hij mij zo bleek. Ik besloot nog een maand in Australië te blijven tot mijn colleges in Utrecht weer begonnen. Toen heb ik bij hem gewoond.”

Van elkaar elke dag zien naar elkaar helemaal niet meer zien, was echt moeilijk, zegt ze. Toch slaagden ze er beetje bij beetje in om een routine op te bouwen, waarbij ze drukke schema's en verschillende tijdzones met elkaar in evenwicht brachten. “We sturen elkaar foto's en kleine video's van wat we gedurende de dag aan het doen zijn en nemen dan de tijd om even bij te praten. Voor mij werkt het ‘t beste 's ochtends voor negenen, wat voor hem etenstijd is. Ik denk graag dat ik mijn dag begin en hij de zijne eindigt met een lieve noot.” Sarah benadrukt ook de kleine gebaren die hebben geholpen om de romantiek levend te houden, zoals het sturen van ansichtkaarten en zelfs online filmavonden om het gevoel van verbondenheid te behouden.  

Volgens haar zijn twee dingen essentieel om een langeafstandsrelatie te laten werken: open communicatie en weten wanneer je elkaar weer ziet. “Voor ons allebei is het belangrijk om te weten hoe het met de ander gaat en wie wat van plan is. Ik haal me soms dingen in het hoofd, dus altijd zeggen waar ik aan denk en horen wat hij denkt helpt me.”

Sarah gaat zodra het kan weer een maand naar Melbourne en is van plan om daar in september naartoe te verhuizen. Ze neemt er een tussenjaar voor. “Ik weet dat mijn vriend vanwege zijn werk erg gebonden is aan de plek waar hij woont. Ik zie mezelf zeker in Australië wonen, maar ik wil eerst mijn master in Europa doen.” Ze heeft haar oog laten vallen op een programma in Dublin, dat ze nu dus een jaar uitstelt. “Ik heb er alle vertrouwen in dat we een manier zullen vinden om het allemaal te laten werken.”