Hospiteren in Utrecht: hoe verkopen studenten zichzelf?

De Nederlandse studentencultuur is een cultuur op zich. Deze kenmerkt zich onder meer door heftige ontgroeningspraktijken, strenge hiërarchieën binnen studentenverenigingen en hospiteeravonden die ook wel vleeskeuringen genoemd worden. Het is op alle fronten een survival of the fittest.

Zelf ben ik in Duitsland opgegroeid, waar ik op een internationale school in Berlijn heb gezeten. Mijn vrienden die ik in die tijd heb leren kennen, vertel ik weleens van de taferelen die zich voordoen in de Nederlandse studentenwereld. Ze zijn vaak verbijsterd als ze mijn verhalen horen. Zij kennen Nederland als het land van de eindeloze bloemenzeeën en het coulante drugsbeleid, maar dat het er onder studenten zo hardhandig aan toe kan gaan, verbaast ze.

Toen de intelligente lockdown Nederland trof, woonde ik al 3,5 jaar in Utrecht, en meer dan twee daarvan in een huis met drie andere jongens: een huisgenoot die al veel verenigingen van binnen heeft gezien, een fanatiek lid van Triton, en een non-lid net als ik, ook wel knor genoemd. Het non-lid begon aan een nieuwe studie in Amsterdam en zou gaan verhuizen. Conform de Nederlandse studentencultuur organiseerden we een hospiteeravond!

Een oproepje met grote respons
We postten een bericht op de Kamer in Utrecht Facebookgroep en op Kamernet. We plaatsten er een foto bij van ons op een festival, en beschreven ons huis en onszelf. We riepen de lezers op: Wie wil er wonen in Penthouse Adelaar? Nu is penthouse wat eufemistisch, want als je ons huis ziet, denk je aan alles behalve een glamorous rooftop woning. Maar onze kamers bevinden zich grotendeels wél op de bovenverdieping van een oud pand aan de Adelaarsstraat. We voegden er een e-mailadres aan toe en schreven dat geïnteresseerden een berichtje met foto naar ons konden sturen.

De e-mails stroomden binnen. “Yoo boys”, zo begon Melle uit Hilversum. Hij is een “redelijk rustige, maar wel sociale guy” en is “altijd wel in om gwn ff te chillen”. In de laatste zin liet hij nog weten graag uitgenodigd te worden voor de hospiteeravond. Toen ik het bericht las, dacht ik ‘leuk, die wordt wel uitgenodigd’. Maar een dag later hadden we al vijftig e-mails meer en twee dagen daarna waren het er meer dan honderd.

Mijn huisgenoten en ik lazen één voor één alle mailtjes door. We deelden opvallende schrijfsels in onze app-groep. “Koala’s hebben altijd chlamydia” schreef een jongen die vertelt erg van dierenfeitjes te houden. Een ander schreef dat hij net terug was van zijn exchange in Wuhan en graag langs wilde komen op de hospiteeravond “onder het genot van een corona”. In totaal vermeldden 28 jongens dat ze graag een biertje drinken, de één liefst op een terras, de ander in het Griftpark en iemand anders weer liever thuis.

Al lezende keeg ik de indruk dat veel jongens hetzelfde schrijven, maar het allemaal net anders verwoorden. Zo schreven 26 jongens dat ze graag chillen, 30 jongens houden wel van een festival, 26 beginnen over koken, 19 van hen reizen graag, en 11 jongens beginnen zelfs over schoonmaken. Eén verwoordde het zo”“Ik ben ook niet vies van schoonmaken en schreef er gelijk achteraan: “en ik maak een heerlijke risotto”.

De waanzin van de selectie
De waanzin van het hospiteerproces drong langzaam maar zeker tot me door. Iedereen probeerde zijn bericht te schrijven in de stijl van onze advertentie. Wij moesten kiezen uit berichten die allemaal op elkaar lijken. Hoe kies je uit deze 107 e-mails je nieuwe huisgenoot?

Wij scanden alle berichten en markeerden de leukste met een groen vinkje. Maar wat zíjn leuke berichten? Ik zou er de vinger niet op kunnen leggen, maar berichten die door de keuring kwamen, waren meestal wel geschreven met een gezonde mix van zelfspot, spontaniteit en gezelligheid. De standaard salespitch in de e-mails was niet perse bepalend, want iedereen houdt wel van reizen en festivals, en schoonmaken en koken moet toch wel gebeuren als student zijnde (al verschillen de definities hiervan onder studenten).

Zo zaten we al snel op dertig potentiële huisgenoten die we allemaal wel wilden uitnodigen op de hospiteeravond. 30 jongens die allemaal voor dezelfde kamer komen? Het is inderdaad een vleeskeuring. Voordat mijn huisgenoten en ik de uitnodigingen verstuurden, haalden we nog acht jongens van de lijst. Alsnog was de kans dat iemand die zijn avond vrij neemt om bij ons te hospiteren maar 1 op 22.

De hospiteeravond: De eerste ronde verliep precies zoals we het niet hadden gehoopt
“Bij deze nodigen we je graag uit op onze hospiteeravond!” Zaterdagavond waren ze bij ons welkom, in vier rondes van elk een half uur. De eerste begon om half 8, maar een paar jongens zijn er al om kwart over zeven.

Op dat moment stond een van mijn huisgenoten nog onder de douche, terwijl ik met een andere huisgenoot probeerde in recordtempo de afwas te doen. “Willen jullie alvast een biertje?” vroeg ik terwijl ik met mijn handen in het sop sta. We hadden 's middag nog drie kratten ingeslagen.

De eerste ronde verliep precies zoals we het niet hadden gehoopt. Het Tritonlid kwam veel later terug dan verwacht van een wedstrijd, we hadden niet genoeg stoelen en de douchende huisgenoot moest zich nog aankleden. Het leek een hectische avond te worden, en de drie kratjes bier waren wellicht niet genoeg voorbereiding. Toch kwam het goed, het Tritonlid sprak nog even de jongens van de eerste ronde, stoelen werden uit alle hoeken van het huis verzameld en de huisgenoot wist zich snel aan te kleden.

“Wil iedereen zichzelf even snel voorstellen?” vroeg mijn huisgenoot. Zo begon het voorstelrondje, iedereen met zijn eigen versie van hetzelfde verhaal. Ik ben (naam), komt uit (plek), studeer (studie) en in mijn vrije tijd doe ik graag (hobby’s). Na het rondje was er nog even tijd voor individuele gesprekken, maar voor ik het wist stonden de volgende jongens alweer voor de deur.

Het moment van de waarheid
De drie rondes daarna verliepen ook in deze stijl, en iets na half 11 bedankten we de laatsten voor hun komst. De avond verliep verder goed, met dank ook aan het bier, dat inmiddels bijna op was.

Dan het moment van de waarheid; wie had zich door het hospiteerslagveld heengeslagen en wordt onze nieuwe huisgenoot? We bespreken de kandidaten, onze meningen gebaseerd op hun mailtje en het halve uur dat ze die avond bij ons zaten. “Wat vinden jullie van Julius?” vraag ik. Zij vinden Julius ook leuk, maar hij kwam wel een beetje nep over vinden ze. “En Leander?” vraagt mijn huisgenoot. Die vind ik dan weer te glad. Zo hebben we allemaal meningen over jongens die we nauwelijks kennen, maar toch denken te doorzien. Uiteindelijk vraagt één van ons “En Willem?” We bestuderen hem van alle kanten en doen ons best iets vervelends over hem te bedenkern maar komen tot de conclusie dat hij de vleeskeuring als enige heeft doorstaan. We hebben een nieuwe huisgenoot!

Vanwege privacy-redenen zijn alle namen in dit verhaal pseudoniemen. Dit verhaal speelde zich voor de corona-lockdown af.