Hoe Wicky met autisme overeind blijft
‘Ik laat me niet beïnvloeden door wat anderen zeggen’
Wicky Lekanne Deprez. Foto: Femke de Wit
Hoewel de universiteit allerlei regelingen heeft, is studeren met een functiebeperking nog steeds lastig. Volgens Wicky moet je vaak uitleggen dat je een beperking hebt: “Als ik oortjes gebruik tijdens mijn werkgroep, moet ik altijd vertellen dat ik deze vanwege mijn ADHD nodig heb om mij te kunnen concentreren. Anders denken docenten dat je onbeleefd bent of niet oplet.“
Wicky durft voor zichzelf op te komen, maar er zijn veel studenten die dat moeilijk vinden. “Alles wat jou anders maakt, wordt onder een vergrootglas gelegd. Je moet je verantwoorden waarom je iets op een andere manier doet dan de rest, waardoor dat nog meer opvalt.”
Als neurodivergent (verzamelnaam voor alles wat je cognitief ‘anders’ maakt, red.) persoon kampt Wicky vaak met discriminatie. “Soms praten mensen ineens tegen je alsof je een klein kind bent, of krijg je rare blikken als je niet goed mee kunt doen in een conversatie doordat je autistisch bent.”
Ook binnen de universiteit heeft de geneeskundestudent hier last van: “Bij een presentatie kijkt een docent of je goed kunt vertellen, of je mensen aankijkt, en of je zelfverzekerd voor de groep staat. Dat zijn eigenschappen die autisten minder vaak hebben.”
‘Je moet uitleggen waarom je iets anders doet’
Al op de basisschool en middelbare school werd Wicky buitengesloten. “Kinderen merken meteen wie er anders is.” Het gevolg daarvan was dat die leerde zich anders voor te doen: ‘Ik kijk goed hoe een ‘gewoon’ persoon functioneert, en doe deze na. Je leert dan bijvoorbeeld hoe je oogcontact moet houden of hoe je een bepaalde lichaamshouding moet aannemen, maar dat is niet mijn natuurlijke manier. Dat kost veel energie. Vandaar dat fulltime studeren zwaar is voor mensen zoals ik.”
Wicky wil tegelijkertijd niet bang zijn om dingen op diens eigen manier te doen. “Ik ga nooit naar hoorcolleges, maar kijk thuis op anderhalve snelheid met muziek. Een docent vroeg: ‘Als je niet eens naar colleges kan komen, hoe verwacht je dan later arts te worden?’ Maar ik weet zelf het best hoe ik kan leren en leven, dus ik probeer me niet te laten beïnvloeden door wat anderen zeggen.”
‘Ik weet zelf het best hoe ik kan leren en leven’
De geneeskundestudent is blij altijd bij diens partners en fijne vriendengroep terecht te kunnen. “De meesten zijn neurodivergent en snappen goed hoe ik mij voel. Dat het leven moeilijk is met een beperking, daar kunnen zij over meepraten.” Door die sociale kring en door de hoop op een baan later die vrijheid biedt om zowel iets gepassioneerd te doen als om rust te vinden, blijft Wicky gemotiveerd om te studeren. “Maar ook docenten die luisteren naar mijn behoeftes helpen mij. Ik ben dankbaar voor mensen die meedenken, open staan voor veranderingen en toegeven dat het onderwijs toegankelijker kan.”
Lees ook over Esmée die met weeën een tentamen maakte en haar bul haalde en over Charisma die begon als eerstegeneratiestudent en nu promovendus is.
Nieuw DUB-magazine nu te lezen!
In het magazine ‘Vallen en Opstaan’ lees je waarom het mentale welzijn van veel studenten onder druk staat. Ze worstelen met de hoge verwachtingen die ze van zichzelf hebben en die anderen van hen hebben. En er is keuzestress; zelfs als het gaat om met wie ze het bed willen delen.
Vier UU-studenten vormden de redactie van het magazine en schreven de meeste verhalen. Kijk hoe je scoort op de perfectiemeter. Leer van andere studenten hoe ze hindernissen overwonnen. Bedenk wat jij vindt van de mogelijke oplossingen waar experts mee komen. Gniffel over onze bekende fotostrip 3Hoog.
Het magazine wordt vanaf 19 oktober verspreid over de hele universiteit. Maar de artikelen zijn ook online te lezen. Klik hier.