'Ik voelde meteen dat er iets niet klopte'

“Ik viel in een keldergat van 2 meter”, vat Van de Ridder haar ongeluk kort samen. Ze had haar buren uitgenodigd voor een kop koffie, maar het liep helemaal mis. “Ons huis heeft een hele diepe kelder bij de keuken. Ik was naar beneden gegaan om iets te halen, maar vergat het luik te sluiten toen ik klaar was. Toen ik daarna iets van het aanrecht naar een kastje bij het luik bracht, stapte ik in het gat en viel 2 meter naar beneden. De lichten in de kelder waren uit en ik had het gat niet gezien.”

Ze voelde meteen dat er iets mis was. “Ik schreeuwde ‘Help!’ maar niemand hoorde me. Ik realiseerde me dat niemand echt kon helpen. De trap was steil en de ruimte heel smal. Ik heb altijd in de medische wereld gewerkt, dus ik wist dat als onze adrenaline omhoog schiet, we even geen pijn voelen. Zo slaagde ik erin de trap op te klimmen door me vast te klauwen. Eenmaal terug in de keuken merkte ik dat mijn voet in een heel onhandige positie stond: hij stond bijna parallel aan mijn been.”

Monica van de Ridder is Onderwijsconsulent bij de afdeling Onderwijsontwikkeling & Training van Maatschappij & Gedrag. Ze kwam in september 2023 bij de UU werken, nadat ze bijna tien jaar in Michigan (VS) had gewerkt. In januari 2024 won ze de campuscolumnistenwedstrijd en wilde graag haar kijk op de universiteit delen met de rest van de UU-gemeenschap.

Foto bij de uitreiking van de prijs in januari 2024 Foto: DUB

Nooit meer normaal
Van de Ridder vertelt dat ze alle drie de knokkels van het enkelgewricht had gebroken. “De chirurgen vertelden me dat dit een zware breuk was en dat het lang zou duren om te genezen. Ik ging ervan uit dat 'lang' zes, acht weken betekende en dat ik vanuit bed kon werken.”

Het liep echter heel anders. In het ziekenhuis ontdekte Van de Ridder dat haar bloeddruk torenhoog was en haar voet was gezwollen. Daardoor wilden de artsen niet meteen een operatie uitvoeren. Ze werd toen in het gips gezet.

Maar als iemand in het gips opzwelt, kan de zwelling geen kant op en krijgt de patiënt door de druk diepe blaren. Als die blaren loslaten, ontstaat er een open wond, wat de operatie nog riskanter zou maken. “Ze moesten het gips opensnijden om de druk eraf te halen, maar dat betekende ook dat de botten niet meer gestabiliseerd waren,” legt ze uit.

Nadat Van de Ridder was geopereerd, moest ze in een revalidatiecentrum verblijven en mocht ze maar één uur per dag uit bed. Hierdoor verzwakten de spieren en voelde de patiënt zich zwak. 

Toen ontdekte haar fysiotherapeut dat ze haar tenen niet meer kon bewegen omdat haar zenuwen beschadigd waren. Dit verandert de manier van lopen fundamenteel. “Mijn voet zal nooit meer normaal worden." Elke kleine beweging die nodig is om te staan, zal ze moeten trainen om weer te kunnen lopen.

Voelt als een burn-out
Ze moest heel lang revalideren. Ze had nauwelijks energie en moest vijf keer per dag oefeningen doen. Ze was moe en de artsen zeiden dat stress slecht is om te genezen. Dus werd werken steeds uitgesteld.

Het gaat nu veel beter met haar. Ze loopt sinds kort korte afstanden zonder krukken, maar ze moet wel een brace dragen en soms ook een elastische sok. Ze ziet haar fysiotherapeut twee keer per week en doet dagelijks twee uur lang fysiotherapeutische oefeningen.

Ze krijgt ook haar energie terug. “Mijn fysiotherapeut vertelde me dat als je een hele dag ligt, het een week duurt om te herstellen. Ik heb zes of zeven weken in bed gelegen. In het begin voelde het alsof ik een burn-out had gehad. Ik heb me nooit beseft hoe sterk de impact van fysieke pijn is op het geestelijk welzijn. ” 

Deze onderstreept het belang van een goede bedrijfsarts, zegt Van de Ridder, die zich vaak afvraagt wat er gebeurd zou zijn als dit ongeluk in de VS had plaatsgevonden. “Als ik daar mijn baan niet had willen verliezen, had ik mezelf gedwongen om zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan. In Michigan is betaald ziekteverlof verplicht voor bedrijven met 50 of meer werknemers. Werknemers verdienen een uur ziekteverlof voor elke 35 uur die ze werken. Er kunnen maximaal 40 uur worden verdiend, maar die kunnen pas worden gebruikt als je 90 dagen in dienst bent.”

Op de goede weg 
Van de Ridder werkt nu twee uur per week op therapeutische basis. In die twee uur 'werkt ze eraan om routine terug te krijgen en te zien wat ze wel en niet kan. Daarbij gaat het niet zozeer om de resultaten van het werk. 

In januari zal ze de uren uitbreiden naar vier. Haar tijdelijke contract is verlengd tot mei. “Ik maak me zorgen omdat ik in januari op therapeutische basis ga werken. Dan heb ik nog maar enkele maanden voor mijn  contract verloopt en ik heb geen idee hoe dat zal verlopen. Dat is iets wat me soms 's nachts wakker houdt.”

Campuscolumnist
Van de Ridder vindt het jammer dat ze niet meer columns voor DUB kon schrijven. “Ik had graag willen schrijven over de verschillen tussen het Amerikaanse en het Nederlandse academische systeem. Als je bijvoorbeeld ziek wordt in de VS, worden die dagen van je vakantiedagen afgetrokken - en daar krijg je er maar 16 van.” 

In de VS wordt van academici verwacht dat ze zich inzetten voor de gemeenschap. “Het is een manier om iets terug te doen en dat wordt zeer gewaardeerd door de universiteit. Het telt mee als je hogerop wil.  Dit slaat een brug tussen de academische wereld en de maatschappij. Dat zie ik hier niet zo veel.”

Hoewel ze zelf niet veel columns heeft geschreven, heeft ze wel een paar tips voor UU-studenten en -medewerkers die geïnteresseerd zijn in de deelname aan de columnistenwedstrijd op de campus. “Gewone, alledaagse dingen kunnen je veel inspiratie geven. Je moet er gewoon naar kijken. Houd het klein. Je moet altijd keuzes maken en dingen bewust weglaten, dus het gaat een stuk makkelijker als je schrijft over een kleine gebeurtenis of een specifiek aspect van een groter onderwerp.”

Wil jij DUB's Campuscolumnist worden in 2025? Je hebt tot 1 december 2024 de tijd om deel te nemen aan onze wedstrijd door twee columns in het Engels of Nederlands in te sturen. Klik hier voor meer informatie.