In je onderbroek naar college en soggen met ‘quarnaval’

'Ik volg college in mijn onderbroek'

Bart Blokland (22) masterstudent  Ancient Medieval Renaissance Studies

Voor Bart is het studieleven radicaal veranderd. “Ik zou nu eigenlijk in Rome moeten zitten.” Hij zou een verdiepende cursus over het vroeg-Romeins imperialisme aan het Koninklijk   Instituut in Rome volgen. Daarna zou hij een weekendje langer blijven met zijn vriendin voor de toeristische bezienswaardigheden. “Het werd al vrij snel duidelijk dat ik niet meer naar Italië kon, maar de rest van het normale leven leek nog door te kunnen gaan.”

Naast deze Rome-cursus volgt Bart nog drie reguliere cursussen. Nog voordat de universiteit gesloten werd, was Bart al overgeleverd aan Skype. “Mijn docent voelde zich wat ziekig en wilde het zekere voor het onzekere nemen. Wij zijn toen als werkgroep bijeengekomen met de docent op de achtergrond via Skype. Dat werkte eigenlijk verrassend goed.” Na de sluiting van de universiteit krijgen zijn colleges een vervolg via Skype. Dat stemt Bart wel tot tevredenheid: “Ik kan vijf minuten voor mijn college mijn bed uitkomen, en gewoon in mijn onderbroek college volgen”. Voor zijn andere vak is een opdracht in de plaats gekomen voor het college en van de derde cursus (buiten de UU) heeft hij nog niks gehoord. “De UU-vakken zijn prima opgelost, alhoewel ik nog wel benieuwd ben naar de afronding van mijn derde vak”, aldus Bart.

De extra-curriculaire activiteiten van Bart zijn grotendeels komen te vervallen, op zijn werk als raadlid in de medezeggenschap van de faculteit Geesteswetenschappen na. “Deze crisis heeft natuurlijk impact op studenten. Als faculteitsraad zorgen we ervoor dat ook dit soepel verloopt.” Ze hebben een lijst opgesteld met coronagerelateerde vragen voor het faculteitsbestuur, die digitaal beantwoord zullen worden. “Bij de bachelor Duitse Taal & Cultuur moet je in een bepaald traject verplicht een semester in het buitenland volgen - we willen weten wat de oplossing wordt voor dit soort gevallen.” Gewoonlijk worden vragen gesteld en beantwoord in de raadsvergadering, maar die gaat nu niet door. De voorbereidende vergadering met de studentleden ging wel door, uiteraard via Skype. “Mijn leven bestaat nu uit verrassend veel Skypesessies.” zegt Bart lachend. Dat vindt hij niet erg, behalve als ze van 9 tot half 3 ‘s middags zijn. “Daar krijg ik wel vierkante ogen van.”

Erg druk maakt Bart zich niet. Qua studie gaat het allemaal wel door en met de vele uren achter zijn computer, komt het met social distancing wel goed. Het enige vervelende is dat er zoveel wordt afgelast waar hij naar uit had gekeken. Zo zou Bart de marathon van Rotterdam lopen op 5 april en stond een bezoek aan de wedstrijd Manchester City - Arsenal op de planning. Daarnaast gaan zijn eigen trainingen en wedstrijden niet door. “Voetbal is sowieso wel een groot gemis op het moment.”

'Quarnaval leidt af van het schrijven van mijn scriptie'

Veerle van Dijke (26) student Global Criminology

Veerle hoeft geen online colleges te volgen maar dat betekent niet dat het allemaal rozengeur en maneschijn is. De masterstudent Global Criminology moet momenteel haar scriptie schrijven en daardoor zou ze sowieso geen contacturen hebben. Het contact met haar begeleider verloopt nu digitaal. “Die mailde laatst met de opmerking dat ze al lang niks van me had gehoord. Dat klopt ook wel.” Veerle wilde haar onderzoek doen door interviews te houden. Dat is door alle maatregelen nu niet mogelijk. Bovendien zou Skype ook niet ideaal zijn. “Het gaat over een best gevoelig onderwerp waar ik niet zoveel over kan zeggen omdat het anders mijn onderzoek in de war kan schoppen. Face to face contact is nodig om vertrouwen op te bouwen tijdens interviews.” Maar de grootste uitdaging ligt voor Veerle op het gebied van zelfdiscipline. Ze had zich voorgenomen om haar scriptie gestructureerd aan te pakken. “Ik wilde veel naar de bieb. De sociale druk, stilte, en saaie omgeving kan ik wel gebruiken - sorry bieb.” Niks van dat alles blijkt momenteel mogelijk. "Het zijn barre tijden.” verzucht Veerle.

Veerle woont met 13 anderen in een groot studentenhuis. Daar is nu heel veel te beleven en die dingen zijn vaak leuker dan het schrijven van een scriptie. “Vrijdag zat ik achter de computer en toen kwamen huisgenoten binnen met kratten bier. ‘Het is nu borrel'.” Verkleed in rare kleding die overal vandaan werd gegraaid, evolueerde de spontane vrijmibo tot ‘quaranaval’ (quarantaine-carnaval). Veerle’s kamer en de keuken werden afgebroken. “We wilden op een gegeven moment de borrel - letterlijk - naar een hoger niveau tillen door op het aanrecht te gaan staan. Een huisgenoot probeerde dat ook, maar dat bleek toch te moeilijk. Het gevolg was dat één van de keukenkastjes sneuvelde.”   

Voor al deze mensen moet natuurlijk wel gewoon boodschappen worden gedaan. Ook dat wordt door de coronacrisis beïnvloed. “We wonen met 14 studenten. Er wordt dus behoorlijk wat gekakt in ons huis.” Toen ze de benodigde hoeveelheid WC-papier wilden bestellen bij de Jumbo lukte dat niet meer. Het werd gezien als hamsteren. Ze moesten vervolgens zelf een immense hoeveelheid wc-papier gaan kopen - met alle schuine blikken van dien. Er wordt in Veerle’s huis helemaal niet gehamsterd. Een huisgenoot stelde wel voor om nog meer bier te halen voor als het misschien opraakte, maar dat leken Veerle en haar huisgenoten echter niet een reëel scenario.  

Het positieve is dat Veerle zich totaal niet verveelt en zich ook niet alleen voelt, ondanks dat ze buiten haar vriend en huisgenoten niemand ziet. Maar toch knaagt die scriptie aan haar geweten. Ze overweegt te bivakkeren in het voormalige huis van haar opa en oma. Niet alleen vanwege haar studie lijkt Veerle dat de betere optie. “Er is hier veel in- en uitloop en je zit dicht op elkaar. Het risico op besmetting is gewoon groter.”

'Shit we gaan naar huis.....als dat nog lukt'

Sanne Leenders (21) en Isabeau Prins (22) studenten Culturele Antropologie

Op wie de coronacrisis beduidend meer impact heeft, zijn Sanne en Isabeau. Vijf weken geleden vertrokken de studenten Culturele Antropologie naar Australië om daar een half jaar te blijven. Het plan was om vier maanden te studeren en twee maanden te reizen en daar hadden ze zich behoorlijk op verheugd. Isabeau vertelt dat ze al anderhalf jaar uitkeek, studeerde, en spaarde voor dit avontuur. Dat dit nu abrupt tot een einde komt, vindt ze erg ‘bits’. “Toen we eenmaal besloten hadden terug te gaan naar Nederland, heb ik wel 38 keer gezegd: ‘Shit, we gaan naar huis’.” Sanne vult aan: “En 38 keer bijna gehuild.”

De beslissing om terug te keren ging overigens niet over één nacht ijs. Toen in Nederland het aantal coronabesmettingen en -sterfgevallen opliep, bleef Australië relatief ongedeerd. Sanne en Isabeau vroegen zich daarom af of ze niet veiliger zouden zijn in Sydney. Ook bleef het angstvallig stil van de zijde van de UU, en toen ze wel wat hoorden, was dat een algemeen mailtje aan alle UU-studenten in het buitenland. Dat mailtje liet volgens Sanne en Isabeau nog wat te wensen over. “De situatie verschilde heel erg per regio en was niet te vergelijken. Bovendien is Australië een stuk verder dan Engeland. We vroegen ons daarom af: geldt dit ook voor ons?”, zo stelt Sanne. Ook de andere UU-studenten in Sydney ervoeren deze onzekerheid. In hun gemeenschappelijke groepschat wilden mensen in eerste instantie blijven. Nu gaan de studenten toch één voor één naar huis. Sanne: “De groepschat ging van ‘Waar moet ik mijn studentenkaart ophalen’ naar: ‘Welke vlucht naar huis hebben jullie?’.”

Nu hebben de twee besloten dat ze toch liever naar huis gaan. Niet zozeer omdat ze bang zijn, maar omdat ze niet voor een lange tijd vast willen zitten in Australië. “Dit is een land met strenge regels - bijna obsessief”, zegt Isabeau. Het zal maar gebeuren dat één van je naasten wat overkomt en je niet meer terugkan. Daarom staat de terugreis voor woensdag 25 maart op de planning. Of dat gaat lukken is echter nog maar de vraag. Ze wilden eigenlijk vandaag vliegen, maar die vlucht is gecanceld. Elke ochtend sluiten er meer grenzen en neemt de kans om thuis te komen af. Dat houdt de twee het meest bezig: wat als de grenzen sluiten als zij willen overstappen? Voor de zekerheid hebben ze daarom hun handbagage zo ingericht dat ze een paar dagen op een vliegveld wel overleven. Inmiddels hebben ze contact met nog zo'n 170 andere Nederlanders in Australië die naar huis willen.

Als ze Nederland weten te bereiken, gaan ze eerst 14 dagen in zelfquarantaine bij hun ouders. “Op een vliegveld en in een vliegtuig kom je in contact met heel veel mensen. Het risico is gewoon groter dat je het virus oploopt”, beredeneert Isabeau. Ze kunnen momenteel ook niet terug naar hun eigen kamers: die zijn verhuurd aan onderhuurders. Om hun onderverhuurder er stante pede uit te zetten vinden ze allebei te lullig. “Voorlopig blijf ik bij mijn ouders. Als dat echt heel lang duurt, verandert dat misschien - ik bedoel we houden van elkaar - maar op een gegeven moment ga je toch op elkaars lip zitten”, zegt Sanne lachend. De twee blijven onderwijs volgen aan de University of Sydney, alleen dan op afstand. Ze hoeven hoogstwaarschijnlijk niet op onchristelijke tijden hun bed uit. De meeste colleges zijn al opgenomen en de twee studenten de regels Down Under streng  vinden, neemt de universiteit het niet zo nauw met de (online) aanwezigheidsplicht.