'Met al die concurrentie is het niet makkelijk om een Nederlander te vinden'

Een student print donderdagavond in het Educatorium nog wat uit. Hij kijkt beduusd om zich heen. Meestal is het rond dit tijdstip uitgestorven, maar nu galmt een mengelmoes van Duits, Chinees, Engels en tal van andere talen door de kale ruimte. De bron van het geklets is een lange rij internationale studenten uit wel 64 verschillende landen. Deze spontane avondspits wordt veroorzaakt door de belofte op een gloednieuwe Nederlandse vriend of vriendin die is op te duikelen bij de door BuddyGoDutch georganiseerde matchingsavond.

Ondanks het schelle TL-licht en de grijze inrichting van het gebouw weten twee Franse studenten een geanimeerd gesprek aan te knopen met een andere international in de rij. Daarachter kijkt een Japans meisje ongeduldig op haar mobiel. De internationals vormen een lange rij die tot buiten het Educatorium staat. “Fijn dat we daar niet hoeven te staan”, merkt een Nederlandse student op. We staan binnen in het gebouw in de rij die bestemd is voor de Nederlandse studenten. Onze rij is nog geen tien meter lang. Het blijkt dat van de kleine driehonderd bezoekers slechts een derde Nederlands is. Sanna sluit zich aan in de rij en werpt een inspecterende blik op de internationals. “Het zou mooi zijn als ik een Franse student vind. Dan kan ik mijn Frans opvijzelen en ondertussen diegene de stad laten zien.” Opgewekt vertelt de student Frans, Duits en Geschiedenis over haar eerdere buddy’s. “Toen ik een half jaar in Münster studeerde had ik ook een buddy. We gingen samen de stad in, picknicken en op stap.”

​​​​​​

Vijf euro lichter en een naamplaatje rijker, vertrekken wij gedwee naar de hal van het Marinus Ruppertgebouw. Schappelijk geprijsde biertjes gaan als warme broodjes over de toonbank en aan menig statafel wordt al fatsoenlijk geborreld. Zowel de alcohol als de geplastificeerde kaartjes met Pickwick-achtige vragen - What is your favorite holiday destination? -  waarmee de tafels bezaaid zijn, kunnen niet verhinderen dat de Nederlandse en internationale studenten niet mixen. Een laatste international loopt de hal binnen en de speeddate kan beginnen. Een bestuurslid van BuddyGoDutch klimt op de bar en roept de studenten op tot integratie. Binnen drie ronden moeten de aanwezigen een metgezel vinden die het komende semester met ze om wil gaan.

Het is moeilijk een Nederlandse student te vinden
​​​​​​De Chinese biologiestudent Jeremy kijkt druk in het rond naar een potentiële buddy. Met zijn smetteloze sneakers en hiphop-pet maakt hij een stadse indruk. “Ja! Ik kom uit Guangzhou”, vertelt hij als ik hem van zijn zoektocht verlos. Hij is naar de matching gekomen met een missie. “De buitenlandse cultuur leren kennen, want ja, ik ben er nu toch. Oh, en uitgaan natuurlijk.” Na een biertje en een boeiend gesprek over het Chinese medialandschap wordt de tweede ronde aangekondigd. Haastig schrijft hij mijn naam op en vervolgen we onze weg. We zijn nu potentiële buddy's.

Bij een statafel heeft Sanna een gesprek aangeknoopt met de Japanse Maho. Ze heeft opgestoken haar, een pony en ze komt amper boven de statafel uit. Verbaasd draait ze zich naar mij om. “Dus hier zitten alle Nederlanders! Ik heb de vorige ronde constant lopen zoeken, maar pas tegen het einde iemand kunnen vinden. Met al die concurrentie is het moeilijk om een Nederlandse student te vinden. Ik zit op UCU (University College Utrecht, red.) en daar heb ik ook nog niet echt met een Nederlander kunnen praten.” Tijdens het gesprek vult de statafel zich langzamerhand met lege bierflesjes en wijnglazen. Maho draagt hier niet aan bij. “Hier wordt heel veel alcohol gedronken maar ik drink het liefst koffie. Uitgaan vind ik dan ook niet zo leuk. Het lijkt mij interessanter om samen met een Utrechter een koffietentje te bezoeken.”

Op de afterparty in Café Otje is Maho dan ook niet te vinden. In kluitjes komen de studenten aangefietst. Duidelijk wordt het verschil tussen de Nederlandse en internationale studenten tijdens het inparkeren. Waar de Nederlanders uit gewoonte hun stalen ros tegen de andere wrakken aan kwakken, zoekt menig international tevergeefs naar een fatsoenlijke stalling. “Parkeer hem daar gewoon tussen”, zegt een bestuurslid terwijl ze naar de muur van fietsen wijst. Zonder te veel verkeershinder steken ze de Nobelstraat over en duiken ze het feest in.

Uitgaanscultuur
Nou ja, dat dachten ze in ieder geval. In plaats van de feestelijke onderverdieping binnen te lopen, waar de hitjes onafgebroken doordreunen, worden we via de trap naar een smalle ruimte gedirigeerd. In de hoek van de bovenverdieping staat de bar waar de drank gratis over de toog gaat. Een student uit Californië staat op een tactische locatie naast de bar van zijn derde gratis wijntje te genieten. “Jullie Nederlanders drinken wel langzaam”, antwoordt hij op mijn vraag in hoeverre onze uitgaanscultuur verschilt. Ik zet mijn trots opzij en verander het gespreksonderwerp naar het woningtekort. Het onderwerp maakt hem niet blij. “Momenteel huur ik via Airbnb een kamertje voor 850 euro per maand. Ik ben nog wel verder aan het zoeken maar eigenlijk heb ik het al opgegeven iets beters te vinden. Ik blijf hier toch maar een halfjaar.”

De koude witte wijn lijkt de Amerikaan niet af te koelen. Het zweet loopt langs zijn gezicht. De bovenverdieping is tot aan de nok toe gevuld met studenten en door de dichte ramen ontsnapt geen greintje van de hitte. Op een zeker moment is er een keerpunt bereikt en maken de studenten rechtsomkeert. De meesten zijn al van drank voorzien en verkiezen de gezellige begane grond of staan buiten voor het café.

Zo ook de buddy’s van Daan. Naast haar nieuwe vrienden is ze ook het naamkaartje op haar witte shirt kwijtgeraakt. Ze heeft wel twee van de laatste gratis biertjes weten te bemachtigen. “Wat doe ik hier nog?”, verzucht ze. “Ik leer Spaans en hoopte daarom eigenlijk een Spaanse student te vinden. Dan had ik kunnen oefenen. Nu heb ik onder andere een Thaise en een Litouwse buddy, maar ik weet niet of ik daar nog eens mee ga afspreken.” Anderhalf uur en verscheidene biertjes later is Daan alsnog met haar buddy’s aan het kletsen in het feestcafé. Misschien is er nog hoop voor hun prille vriendschap.

De Nederlanders die deelnemen aan BuddyGoDutch hebben vanzelfsprekend een interesse in buitenlandse culturen en vaak ook in taal, zegt bestuursvoorzitter Jules Lousberg. We staan met een biertje op de begane grond van het café, en ik kan hem nog net boven Mamma Mia uit horen. “Veel van de Nederlanders hebben zelf in het buitenland gestudeerd. Vandaar die interesse. De internationals komen juist om wegwijs te worden in de lokale omgeving en de cultuur van binnenuit te ervaren.”

Omdat een derde van de aanwezigen Nederlands is, krijgen de Nederlanders tot wel drie buddy’s om mee af te spreken, legt bestuurslid Saskia IJpema uit. Hierbij worden de namen op de kaarten gebruikt die de deelnemers in het Ruppertgebouw moesten invullen. “Met deze matchingsactiviteit willen we de integratie van internationale studenten in Utrecht bevorderen. Door interculturele contacten te leggen kunnen beide partijen als persoon kunnen groeien en inzicht in elkaars cultuur ontwikkelen. Om de buddy’s bij elkaar te brengen, organiseren we tweewekelijkse activiteiten zoals borrels, feestjes, het vieren van Sinterklaas en schaatsen.” Naast de aanwezigen op de matchingsdag koppelt BuddyGoDutch ook nog vierhonderd studenten die zich online hebben ingeschreven.

Tegen middernacht begint Café Otje leeg te lopen. De feestmassa op de benedenverdieping dunt langzaam uit en ook op de stoep staan steeds minder studenten. Met haar jas in de hand zoekt Sanna naar de vertrektijden van haar bus. “Eén derde Nederlanders? Ik dacht dat er veel minder waren. Het leek wel een tiende. Maar ja, ik vind het niet zo erg. Ik heb nu wel een Franse buddy kunnen vinden waar ik hopelijk snel mee kan afspreken.”