Terug van weggeweest en populairder dan ooit: wonen bij een hospita

Vanuit een airbnb in Garderen is de Canadese Celestia Kalau-Tavormina onderweg naar Utrecht. Ze kent de stad nog niet. Daar moet de Utrechtse Introductietijd die week verandering in gaan brengen. Ook de stakingen van het openbaarvervoer helpen niet bij het vinden van haar weg. Maar Celestia laat zich niet uit het veld slaan. Ze is wel wat gewend. Ze verhuisde van Montreal voor een studie naar Vancouver, voor een master naar Sheffield in Engeland en vertrok tijdens een covidlockdown naar haar vriend in het Duitse Münster. Nu is het de beurt aan Nederland, voor een master European Law aan de universiteit van Utrecht. Ze is onderweg naar een potentiele woning; een kamer in een driekamerappartement, driehoog zonder lift maar met balkon. Wanneer de deur opengaat staat daar Sanna Kulik, doktersassistent in het Wilhelmina Kinderziekenhuis, en op zoek naar een huisgenoot.

Die hospiteerafspraak is nu een maand geleden. Inmiddels babbelen Sanna en Celestia erop los alsof ze elkaar al jaren kennen. “Dat was wel een voorwaarde”, vertelt Sanna, “ik wilde alleen studenten met wie ik een normaal gesprek kon voeren. Ze moesten dus redelijk Engels spreken”. Verder had Sanna op advies van Hospi Housing, het bureau waar Sanna staat ingeschreven, een leeftijdslimiet van 25 tot 30 jaar ingesteld. Dat sloot beter aan bij haar werkende leven. De student hoefde van haar geen internationale student te zijn, maar die kreeg ze wel. Er reageerden 88 studenten. “Meer dan dat zelfs, maar na 88 ben ik gestopt met tellen”, grapt ze. Binnen anderhalf uur stroomde Sanna’s mailbox vol met berichtjes van studenten van over de hele wereld. “Hospi Housing had me gewaarschuwd voor grote aantallen reacties omdat Utrecht nou eenmaal een populaire stad is, maar ik dacht yeah right, als ik er vijf krijg is het ook goed. Nou niet dus.”

Celestia Kalau-Tavormina

Een goede deal

Op de dag van de verhuizing, nu een paar weken geleden, heeft Celestia een kleine koffer bij zich. Slechts de basics. In de weekenden gaat ze met de trein op en neer naar haar vriend in Münster om de voorraad kleding, in porties, aan te vullen. Maar dat vindt ze geen probleem. “Voor iemand die de afstanden in Canada is gewend, is die drie uur van Utrecht naar Münster een peulenschilletje”, lacht ze. Bovendien heeft ze niet veel nodig. Haar slaapkamer van 8 vierkante meter heeft naast een koelkastje, waterkoker en koffiezetter – compliments of Sanna – een bed, bureau, kledingkast én daglicht. De woonkamer, keuken, badkamer, balkon en zolder deelt ze met haar hospita. Celestia betaalt voor dit alles 500 euro per maand inclusief. “Een goeie deal”, vindt ze zelf.

Het vinden van een willekeurige kamer, is lang niet altijd een goede deal, weten beide dames ook. Zo heeft Celestia eens een ‘kamer’ bezichtigd die van de rest van de woning was afgeschermd met slechts een boekenkast. Kamers van 6 vierkante meter die worden aangeboden voor 800 euro met geen straaltje daglicht, zijn geen uitzondering. Maar Hospi Housing stelt strenge voorwaarden aan de aangeboden kamers. Ze moeten volledig gemeubileerd zijn en studenten mogen bijvoorbeeld niet op een donkere zolder worden gehuisvest. “Ja, wees fatsoenlijk”, vindt Sanna.

“Je moet dit doen omdat je het leuk vindt. Niet om eraan te verdienen. Natuurlijk, het geld is fijn, maar ik wilde vooral iets doen. Ik weet hoe moeilijk het is om een fatsoenlijke kamer te vinden, vooral voor internationale studenten. Dan vinden ze iets wat niet blijkt te bestaan of gewoon te shabby is.” Dit zegt Sanna ook tegen haar, voornamelijk vrouwelijke, collega’s die nieuwsgierig zijn. “Een van de belangrijkste dingen die ik vertel, is dat je bereid moet zijn om je keuken en badkamer te delen. Daar verkijken mensen zich op. Als ze dat horen, vinden ze het ineens niet meer zo interessant”, aldus Sanna.

Hospita Sanna Kulik

Veilig en schoon

Celestia is de enige student in huis bij Sanna. Ze huurt de kamer acht maanden. “Dan loopt het contract af”, vertelt de hospita. “Het is een belastingtechnisch dingetje, acht maanden aan een stuk is de limiet.” Celestia zit er niet mee dat ze niet samenwoont met andere studenten. Ze had zich aangemeld op verschillende platforms, zoals Hospi Housing en Kamernet. Hier kwamen verschillende woonvormen voorbij. “Maar ik ben een postgraduate. Ik heb al eerder met andere studenten samengewoond. Een studentenhuis was voor mij geen must. Bovendien waren mijn verwachtingen niet al te hoog gezien de huidige kamermarkt. Mijn wensen waren vrij basaal: voelt het veilig, is het schoon, is de huur redelijk en ziet mijn potentiële huisgenoot er niet uit als een seriemoordenaar”, lacht ze. “Daarnaast ontmoet ik leuke medestudenten bij mijn studie en vind ik het wel fijn een plek te hebben die iets meer ‘opgeruimd’ is.” Het tijdelijke huurcontract is voor haar ook geen probleem. ”Over acht maanden hoop ik met mijn scriptie bezig te zijn. Die kan ik ook in Duitsland schrijven.”

Sanna is er blij mee. “Celestia is mijn eerste en ze is meteen een blijvertje”, schatert ze. “Haar berichtje was leuk en lekker to the point. Daar hou ik van: grappig maar ook duidelijk en zakelijk. Ik heb al die andere studenten niet eens uitgenodigd voor een gesprek. Het klikte gewoon direct.” In het begin heeft de hospita Celestia wegwijs gemaakt in de omgeving en vragen beantwoord. Inmiddels kent de student de weg wel, zowel buiten de deur als in huis. “We hebben geen vooropgestelde regels. Het loopt eigenlijk gewoon allemaal vanzelf”, licht Sanna toe. “Ik ben degene die schoonmaakt, maar Celestia is verantwoordelijk voor haar eigen kamer. Als er iets moet gebeuren, doen we dat gewoon. Heel organisch. We leven ons eigen leven, maar aan het einde van de dag is het leuk om even met iemand te kletsen. Af en toe koken we samen, hebben we pizza night of kijken we The Great British Bake Off. Celestia is volwassen en kan komen en gaan wanneer ze wilt, I’m not her mother”, lacht ze. “Maar ik heb het getroffen. Celestia is een purple unicorn.”