De universiteit verandert

Aan: collegas@uu.nl
Betreft: managers
Bijlage: weer een nieuw begin
 

Beste collega’s,

Je raadt het al! Ik zit natuurlijk in de Auvergne en vraag me af of ik niet al veel te veel reclame heb gemaakt voor dit wonderlijk schone landschap. Tot vervelens toe?

Natuurlijk stormde het weer zo hard dat onze 35 jaar oude (ooit tweedehands gekochte) caravan waar we nog steeds (!) in slapen stond te schudden op zijn intussen halfverteerde bandjes. En natuurlijk bleef het weer drie dagen achter elkaar hozen. Regen, regen, regen. Het weer is hier zelden middelmatig. Waarschijnlijk hou ik er daarom ook zo van om hier te zijn. Je kan hier niet schuilen. Je moet het weer hier ondergaan. Doe het er maar mee.

Toch is het vandaag anders. Ik heb geen vakantie. Vorige week nam ik al afscheid van veel van jullie na veertig jaar aan deze universiteit gewerkt te hebben.

Ik heb het idee dat ik al eerder afscheid aan het nemen was. Me voorbereidde op hoe het zou voelen om niet meer elke dag naar de burelen op de Heidelberglaan te fietsen. Me bezighield met werk dat met de dag minder inhoud begon te krijgen. Me afvroeg waar ik me al die tijd mee bezig heb gehouden.

Veertig jaar van je leven voor dezelfde club werken gaat je niet in je koude kleren zitten en kan je niet even van je afschudden: Zo dat hebben we gehad.

Ik ruimde mijn archiefkast op en maakte mijn kamer leeg in het besef dat vrijwel niemand nog een eigen kamer heeft of krijgt. We moeten allemaal indikken. En flexibele werkplekken lijken daar de oplossing voor te zijn. Is het wij- gevoel de laatste tien jaar al behoorlijk verdwenen; door de flexibele werkplekken en flexibele werktijden wordt onze familie een hoop los zand. Ze moet vergaderen op tijden dat iedereen aanwezig is om op de hoogte te blijven. Met de factor deeltijdwerken er bovenop is niemand meer te vinden. Hoe doen jullie dat?

Net als mijn studentenkamer hoort ook “mijn” werkkamer inmiddels op de universitaire monumentenlijst! Hoezo een gezellige kamer?: My home is where my laptop is. Ik prijs me gelukkig dat ik dat niet meer mee hoef te maken. Ik ben achterhaald. Voor mijn opvolgers is dat anders. Jullie weten niet beter dan dat het zo hoort.

De oude universiteit verdwijnt en misschien is dat maar goed ook. Onze universiteit is een machine geworden die zich moet verantwoorden voor haar producten. Die meetbaar moet scoren in onderwijs en onderzoek. Zich moet profileren als de beste in alles. Dat is geen benijdenswaardige opgave en eist vele offers. In dat proces zijn helaas essentiële dingen verdwenen: bijvoorbeeld de interesse van managers in medewerkers en hun motieven, hun tevredenheid, hun plezier in het werk. Omdat dat allemaal niet meetbaar is. Procedures en protocollen kunnen ‘vertrouwen geven’ en ‘verantwoordelijkheid geven’ niet vervangen.

Managers zijn één rol vergeten: Ze horen mensen te faciliteren in hun werk. Dát blijft altijd ‘t zelfde,

Baaierd