Het doek is gevallen

Aan: mia@liefhebbers_van_deUitwijk.uu.nl
Betreft: Het doek is gevallen
Bijlage: Voorstelling

Ha Mia,

Zo ze me twee weken geleden nog probeerden te overtuigen dat er wel weer een Elfstedentocht in de pijplijn zit, zo lijkt nu de lente definitief doorgebroken. Toch krijgen we voor de zoveelste keer beelden te zien van de tocht der tochten.

Onophoudelijk hoor ik om me heen: Het is al weer zoveel jaar geleden dat: … . Zou ik dat selectiever horen omdat ik zelf ook ouder word? Dat het me meer gaat opvallen?

Ik hou niet zo van achterom kijken. Liever laat ik achter me wat voorbij is. Nu de tijd komt dat ik zelf afscheid moet gaan nemen van de UU en de jaren dat ik er gewerkt heb, word ik steeds meer gedwongen dat toch wél te doen. Al was het alleen maar omdat de laatste mensen vertrekken waarmee ik nog een gezamenlijke geschiedenis deel. Waarmee je kan praten over hoe het ook al weer was. Waarmee je bijvoorbeeld herinneringen kan ophalen over kleurrijke figuren die hier overal rondliepen; nog vóór het ambtenaren-autisten-tijdperk zijn intrede deed.
Dat gebeurt dan vooral  op afscheidsfeestjes die ik meestal vermijd omdat ze me zwaarmoedig maken.

Maar soms word je onverhoeds overvallen. Zo kreeg ik vorige week een mail doorgestuurd met het overlijdensbericht van Emmy Lagrange, een kleurrijke en nogal controversiële medewerkster van onze universiteit. Tevergeefs zocht ik naar een woord op ons intranet. Noppo, zilch, zero.
Ooit schreef ik dat Emmy een lintje verdiende, maar lintjes en In Memoria zijn niet voor gewone medewerkers.

Ik kon mijn verhaal niet terugvinden… Wat ik wel terugvond is een cynische column over de moord op haar erfgoed: “De Uitwijk” (Emmy was de bedrijfsleider van De Uitwijk).Het toenmalige college benoemde een Taskforce Cultuur en een nieuwe directeur voor De Uitwijk om op De Uithof Cultuur op een Hoger Plan te brengen. Jahaaa!

Het Science Park moest groot, internationaal en wereldbestormend worden. Dus De Uitwijk werd “De Salon” en ging vervolgens aan luiheid en zelfoverschatting ten onder. Tegenwerking werd genoemd als excuus voor dit groteske falen. Dat was kleinzielig. Emmy ontmoette die tegenstand net zo erg.  Maar Emmy improviseerde. Zocht haar eigen sponsoren en kende heel cultureel Utrecht. Ze wist als geen ander de kronkelpaadjes voor het organiseren van cursussen, voorstellingen en films in De Uithof te bewandelen. Origineel, inventief en creatief.

Bij elke verbouwing kwam De Uitwijk op de laatste plaats:  Oh ja, Emmy moet ook nog een plek. Het ging om accommodatie voor haar cursussen en films, maar ook om een plek voor haar huiskamer. Onvermoeibaar trok ze voort. Tegen de stroom in!

Nog bewonderingswaardiger is dat Emmy’s Uitwijk ook medewerkers opnam die op de een of andere manier niet meer mee konden in de universiteit. Bij Emmy konden ze zichzelf terugvinden en weer opbloeien.

Met Emmy verdween de laatste gezelligheid en de menselijke maat uit De Uithof.
Het enige dat nog aan haar herinnert op De Uithof is de tuin die ze met vrijwilligers budgetloos maakte. Weet jij ‘t nog Mia?

Je Baaierd